Pytania i odpowiedzi

Aby odpowiedzieć na powyższe pytanie, należy koniecznie zwrócić się do dokumentów Kościoła, których na ten temat jest sporo. Przede wszystkim to Kodeks Prawa Kanonicznego, który podaje: „Kto przyjął już Najświętszą Eucharystię, może ją ponownie tego samego dnia przyjąć jedynie podczas sprawowania Eucharystii, w której uczestniczy[…]” (kan. 917). Kodeks podaje ważny warunek: aby przyjąć Komunię Świętą po raz drugi, osoba powinna uczestniczyć w całej Mszy Świętej. Katechizm Kościoła Katolickiego (nr 1388) przypomina każdemu z nas, że: „...jest rzeczą właściwą, by wierni, jeśli tylko są odpowiednio usposobieni, przyjmowali Komunię, gdy uczestniczą we Mszy świętej». Konstytucja Sacrosanctum concilium (n. 65) zaleca przyjmowanie Komunii św. podczas Mszy św., tłumacząc, że stanowi ona pełne uczestnictwo w ofierze Mszy św.
    Tak nas poucza Kościół, lecz chciałbym podzielić się kilkoma własnymi zdaniami na ten temat. Aby przyjąć Komunię Świętą, każdy człowiek wierzący, który uczestniczy we Mszy Świętej, powinien zadbać o czystość swojej duszy. †

Żeby zostać egzorcystą, kapłan nie musi specjalnie się kształcić, jak to było przed II Soborem Watykańskim. Każdy kapłan potencjalnie może prowadzić obrzęd egzorcyzmu. Jednak dlaczego kapłani tak rzadko i do tego nie wszyscy uprawiają egzorcyzm? Otóż jest kilka przyczyn.
    Po pierwsze, stopień zagrożenia. Uświadamiając fakt, że kapłan, jak i każdy człowiek, może się mylić, Kościół nie pozwala na korzystanie z władzy wypędzać demonów wyłącznie z powodu subiektywnych (niech nawet i w najlepszej wierze) pobudek kapłana. Przecież w otwartej walce z szatanem błąd oznacza śmierć. Żeby nie zagrażać kapłanowi, a tym bardziej opętanemu, Kościół ma pewne dyscyplinarne założenie, według którego każdy kapłan powinien mieć pozwolenie biskupa na obrzęd wypędzania demonów.
    Po drugie, stopień wiedzy. By skutecznie poprowadzić egzorcyzm, mało jest posiadać siłę i ogólną wiedzę – należy umieć wykorzystywać je w praktyce. Jezus tłumaczy uczniom, że do wypędzenia demonów jest potrzebna nie tylko modlitwą, lecz i post. Ewangelia i dwa tysiące lat praktyki Kościoła świadczą o tym, że wypędzanie demonów wymaga nie tylko wiedzy, lecz i mądrości (umiejętności wykorzystywania owej wiedzy). W związku z tym w każdej kościelnej prowincji (na przykład diecezji) biskup wybiera sobie najbardziej „odpowiedniego” kapłana (mądrego, o wysokiej moralności), który się „specjalizuje” w danej dziedzinie. Otrzymawszy w seminarium podstawową wiedzę i mając władzę egzorcysty na mocy kapłaństwa, ten mianowany egzorcysta po prostu zgłębia swoją praktyczną wiedzę. †

864 Kodeks Prawa Kanonicznego w kanonie 864 stwierdza: „Zdatnym do przyjęcia chrztu jest każdy człowiek, jeszcze nie ochrzczony”. Uważam, że warto jednak powiedzieć tu kilka słów na temat problematyki związanej z metodą in vitro. Najpierw warto zaznaczyć i podkreślić, że Kościół nie przyjmuje techniki „pozacielesnej” FIVET (Fecondation In Vitro and Embryo Transfer) - zapłodnienia in vitro. In vitro jest grzechem. Na czym polega zapłodnienie in vitro? Kobiecie są podawane preparaty, które wymuszają wystąpienie owulacji. Przy pomocy specjalnego urządzenia (laparaskopu) zbiera się dojrzałe jajeczka. Niektórzy autorzy nazywają to „kolekcjonowaniem”. Następnie od mężczyzny poprzez masturbację jest pobierane nasienie. Plemniki męskie i zebrane jajeczka są mieszane w specjalnym naczyniu (probówce), gdzie może dojść (lecz nie koniecznie) do zapłodnienia. Gdy do zapłodnienia doszło, ludzkie embriony (zazwyczaj kilka) są umieszczane w macicy kobiety. Ale to jeszcze nie wszystko. Nie wiadomo, czy embrion zakorzeni się w macicy, czy nie. Najczęściej implantacja nie udaje się, i embrion ginie. Nie będziemy tu poruszać, bowiem odstąpilibyśmy od tematu, zagadnień dotyczących „dodatkowych” dzieci, czyli tego, co się robi z zarodkami zapłodnionymi, lecz nie implantowanymi, chociaż jest to dość istotny i ważny problem: różne badania podkreślają, że na urodzenie jednego dziecka poczętego metodą in vitro przypada około 90 zniszczonych zarodków. Należy także pamiętać, że z techniką in vitro wiąże się duże ryzyko dla zdrowia zarówno matki, jak i poczętego dziecka. †

Na pytanie zadawane małżonkóm: „dlaczego chcą państwo mieć dzieci?” można usłyszeć różne odpowiedzi. Wymieńmy niektóre z nich: „wszyscy nasi znajomi mają dzieci, nie chcemy być inni”, „lubimy dzieci i chcielibyśmy z nimi bawić się”, „dobrze jest mieć jeszcze jedną osobę, która będzie nas kochać”, „nasi rodzice tak bardzo marzą o wnukach” i tp.
    Zastanówmy się, czy nie kryje się w tych odpowiedziach egoizm posiadania dziecka dla realizacji tylko własnych celów? Jak mają postąpić małżonkowie, gdy nie mogą mieć dzieci, nawet jeżeli bardzo tego pragną?
    Pragnienie posiadania dziecka przez małżonków jest czymś naturalnym. Powołanie do ojcostwa i macierzyństwa jest wpisane w naturę małżeństwa. Tym samym prawo do urodzenia i wychowania potomstwa stanowi podstawowy cel istnienia małżeństwa. I nic dziwnego, że owe pragnienie dziecka, szczególnie w sytuacji bezpłodności małżonków, stanowi zrozumiałe motywacje, aby rozwiązać problem cierpienia takiego małżeństwa. Jest już powszechnie znane, że próbuje się to „załatwić” poprzez odwołanie się do praktyk medycznych (sztucznego zapłodnienia). Ale nawet te dobre intencje, niestety, nie wystarczą, by można było użyć wszystkich sposobów (cel nie uświęca środków). Trzeba tu nieraz zwykłej ludzkiej pokory, by pogodzić się z tym, co nie jest podwładne człowiekowi. W przeszłości brak dziecka w małżeństwie musiał być akceptowany jako przeznaczenie, którego nie da się uniknąć. A dzisiaj „stwarza się” wrażenie całkowitego panowania nad przekazywaniem ludzkiego życia. †

Czy są jakieś reguły? Ile w domu powinno być obrazów?
    Może najpierw wyjaśnimy, że słowo „obraz” lub „ikona” oznacza malowidło, najczęściej na desce, przenośne, z wizerunkiem Chrystusa, Matki Najświętszej, osób świętych lub scen biblijnych. Wykonuje się go techniką temperową, która polega na użyciu farb, spoiwo których (białko, żółtko, guma itp) miesza się z olejami abo żywicami.
    Pierwsze wzmianki o malowaniu obrazów-ikon pochodzą z przełomu IV-V wieku. Malarstwo to rozpowszechniło się na terenie Grecji, Bałkanów, Włoch, a jeżeli chodzi o malowanie ikon, to szczególnie popularne stało się na Rusi. Konkretnego obrazu nie należy rozumieć tylko jak wizerunku świętej postaci czy ilustracji do Pisma Świętego, lecz jako uobecnienie czegoś, co niewidzialne. Autor ukazuje na obrazie pełną łaski obecność wybranej postaci świętego. Zasadniczą podstawą istnienia obrazu-ikony i takiego jej rozumienia jest dogmat o wcieleniu Chrystusa, który na ziemi stał się obrazem Boga niewidzialnego.
    Szczególne znaczenie mają wizerunki Chrystusa i Matki Bożej „nie ludzką ręką uczynione”. Do takich należą tzw. „Chusta św. Weroniki”, Całun Turyński i wizerunek Najświętszej Maryi Panny z Guadalupe. †