Pytania i odpowiedzi

Gesty i postawy ciała uczestników Eucharystii są opisane w „Mszale Rzymskim”. W ogólnym wprowadzeniu do głównej liturgicznej księgi kościoła mówi się, że odprawianie Mszy jest działaniem Chrystusa i hierarchicznie uporządkowanego ludu Bożego, dlatego ważne jest, żeby ułożyć ją tak, „aby osoby duchowne i wierni, zgodnie ze swoją pozycją, biorąc w niej udział, otrzymali więcej owoców, dla których Chrystus Pan ustanowił Ofiarę eucharystyczną swojego Ciała i swojej Krwi i powierzył ją Kościołowi [...] jako wspomnienie męki i zmartwychwstania” (por. OWMR 16-17).
Gestom i postawom ciała w ogólnym wprowadzeniu poświęcono jest kilka punktów (por. OWMR 42-44), ponieważ jest to ważny moment podczas każdej odprawianej Mszy Świętej. Podkreśla się, że należy wziąć pod uwagę opisane wymagania i tradycyjną praktykę rzymskiego obrzędu, które przyczyniają się bardziej do wspólnego dobra duchowego ludu Bożego niż do zaspokojenia osobistych pragnień. †

Zgodnie ze słowem Bożym: „Jest to bowiem rzecz dobra i miła w oczach Zbawiciela naszego, Boga, który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tym 2, 3-4). Dobra nowina! Sensem życia, wyznaczonym przez Boga, dla każdego człowieka jest bycie zbawionym. Oznacza to, że Ojciec Niebieski sprzyja nam we wszystkim, abyśmy osiągnęli cel, który On nam przeznaczył.
W swej dobroci Stwórca nie tylko udziela nam zbawienia, ale także czyni nas zdolnymi go osiągnąć. †

Człowiek świadomie uprawiający magię lub korzystający z usług wróżek, magów itd. popełnia grzech śmiertelny, który niszczy Bożą miłość w ludzkim sercu i oddala od Ojca, gdyż jest poważnym przekroczeniem Jego prawa. Pierwsze przykazanie dekalogu głosi: „Nie miej bogów cudzych przede mną”. Więc ten, kto zwraca się do czarowników, okultystów, wróżek, „świętych” ludzi, babek itd., aby poznać przyszłość, otrzymać uzdrowienie czy zrealizować pewne rytuały magiczne, popełnia ciężki grzech przeciwko wierze. Ks. Aleksy Leszko Według catholicnews.by †

Aby przyjąć chrzest kandydat najpierw musi wyrazić chęć zostania chrześcijaninem. Zwykle odbywa się to podczas indywidualnej rozmowy z kapłanem. Gdy chodzi o chrzest dziecka, to pragnienie wyrażają rodzice.
    Podczas udzielania chrztu za dziecko uznaje się osobę do 7 roku życia włącznie. Jeśli jest starsza, powinna zostać ochrzczona jako człowiek dorosły (por. KPK, kan. 852 §1, kan. 97). †

Z powodu swej bezgranicznej miłości Pan Jezus na zawsze pozostał wśród nas w Eucharystii i pragnie, by każdy przyjmował Go jako pokarm, który daje życie wieczne. Ofiarny charakter sakramentu przejawia się już w słowach jego ustanowienia: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane” oraz „Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 19-20). Ofiara krzyża i ofiara Eucharystii są jedną i tą samą ofiarą. Ten sam jest też ofiarodawca. Różnią się tylko sposoby złożenia tej ofiary: krwawy – na krzyżu, bezkrwawy – w Eucharystii.
    Jednak udział w Najświętszej Ofierze nie zawsze jest możliwy. Istnieją do tego różne powody, na przykład brak kapłana, duża odległość do świątyni, choroba czy wewnętrzny stan duszy. Wyjściem w takich sytuacjach jest przyjęcie Komunii duchowej. †

Ludzkie zdrowie jest ułomne. Człowiek od wieków na wszelkie sposoby próbuje bronić się przed słabością, starością, a nawet przed śmiercią. Ten fakt sprzyjał powstaniu alternatywnej medycyny i pozostaje źródłem tworzenia różnych metod terapii w ramach niej. †