Pytania i odpowiedzi

Nie jest poprawny sąd, że depresja to coś błahego, coś, co minie po pewnym czasie samo przez się. Bardzo niesprawiedliwe będzie posądzanie kogoś o depresję lub mówienie, że wynika z grzechu czy też jest najzwyklejszym lenistwem. Depresja to choroba, na którą cierpią miliony ludzi na całym świecie niezależnie od pochodzenia, wieku, wyznania itd.
    Trzeba też sobie uświadomić, że nie każdy przejaw smutku, złego humoru, zmęczenia lub przygnębienia jest objawem depresji. Ludzie nieraz bardzo głęboko i intensywnie przeżywają wewnątrz pewne problemy życiowe, wypróbowania, nieszczęścia, niepowodzenia, konflikty. Często człowiekowi udaje się przezwyciężyć te sytuacje, stając się mocniejszym niż przedtem. Jednak zdarza się też tak, że zbyt głębokie przeżywanie trudności skutkuje właśnie depresją. Jeśli ktoś widzi, że przez dłuższy czas nie dostrzega w bliźnim radości i chęci do życia, pragnienia robienia czegokolwiek, a towarzyszą temu objawy chorób fizycznych (na przykład bóle klatki piersiowej, problemy z trawieniem), są to wyraźne oznaki depresji. W jej stanach początkowych może pomóc zmiana trybu życia, nawet zwykły spacer, odpowiednia dieta, kontakt z przyjaciółmi lub jakaś praca. Jednak często niestety nie da się obejść bez pomocy specjalisty i leczenia farmakologicznego.†

Pierwszym z zadań współczesnego kapłana jest obecność w życiu tych, do kogo go posyła Chrystus. Celem tej obecności w świecie jest ewangelizacja, czyli szerzenie Dobrej Nowiny i prowadzenie ludzi do Boga, by mogli się zachwycić Jezusem, Jego nauką i uczynkami, by dostosowali swoje życie do nakazów biblijnych.
    I aby się tak stało, a słowa nie były pustym dźwiękiem, trzeba, by Ewangelia dotarła do świadomości człowieka, a człowiek swoją świadomością przytulił się do Słowa Bożego. Ewangelizacja wymaga od kapłana męstwa, by nieustannie zestawiać siebie z nauką Zbawiciela i – za przykładem Mesjasza – iść do ludzi najpierw po to, by kochać w milczeniu. Wyłącznie widzialna i ofiarna miłość kapłana przyczynia się do tego, że ludzie będą słuchali jego, nie zaś młodych ideologów lub cynicznych demoralizatorów. †

Gdy czytamy Pismo Święte, przede wszystkim Listy św. Pawła Apostoła, znajdujemy wiele fragmentów, w których są dawane porady dotyczące nie tylko wiary, lecz także kultury, obyczajów itd. Tam też możemy znaleźć zdanie o noszeniu w świątyni przez kobiety okrycia głowy: „Każda zaś kobieta, modląc się lub prorokując z odkrytą głową, hańbi swoją głowę; wygląda bowiem tak, jakby była ogolona” (1 Kor 11, 5).†

“Od ludzi starszego pokolenia wiemy o zwyczaju noszenia w ciągu roku po śmier- ci bliskiej osoby czarnego ubrania, które wyraża żałobę. W swoją kolej Kościół nic nie mówi o tym, ile dni powinna trwać żałoba, co można czynić w jej trakcie, a czego warto zaniechać. †

“Jeśli nie stoi na przeszkodzie poważna racja, kościół, w którym jest przechowywana Najświętsza Eucharystia, powinien być otwarty dla wiernych przynajmniej przez kilka godzin dziennie, aby mogli się modlić przed Najświętszym Sakramentem” (kan. 937 Kodeksu Prawa Kanonicznego). Inaczej mówiąc, jeśli ludzie czują potrzebę modlitwy przed Najświętszym Sakramentem, w świątyni powinny zostać stworzone odpowiednie do tego warunki. Trzeba wybrać należyte miejsce, zapewniając Hostii bezpieczeństwo. †

Parafia to organizm, wspólnota, która kieruje się pewnymi normami. Tak więc powinny się tam znajdować pewne atrybuty, które pomagają jej w funkcjonowaniu i realizacji swego przeznaczenia. Jednym z takich atrybutów jest rada parafialna. Podejście do tej instytucji różni się z punktu widzenia prawa świeckiego i kanonicznego.†