Pytania i odpowiedzi

Dlaczego Wielki Tydzień nazywa się „wielki”?
    Wyraz „wielki” podkreśla znaczenie tego tygodnia dla całego roku kościelnego, ponieważ w nim właśnie liturgicznie dokonują się wydarzenia zbawcze.
   
    Co symbolizuje mycie nóg 12 apostołom?
    Czynność mycia nóg jest znakiem pokornej służby i bycia przygotowanym (również czystym pod względem moralnym) na służenie innym na wzór Chrystusa, który przyszedł „aby służyć”. „Dwunastka” nawiązuje do 12 pokoleń Izraela i 12 apostołów, symbolizując liczbę pełni pod względem ilości i jakości (mężczyźni są tu przedstawicielami całej wspólnoty). †

Człowiek nie może samodzielnie wykształcić w sobie zdolności nadprzyrodzone, a więc ktoś go nimi obdarzył. I bardzo możliwe, że kobieta, która modli się przed obrazami, obiecując uzdrowić z każdej choroby, otrzymała zdolności nie od Boga.
    Jeśli byliśmy świadkami pewnych nadprzyrodzonych czynów, których dokonywał człowiek, trzeba najpierw zadać sobie pytanie: za pomocą jakich sił to robi? Aby odpowiedzieć poprawnie, musimy znać tę osobę, jej życie i relacje z Bogiem. Obcy człowiek może nie posiadać podobnych informacji. Najwięcej o takich rzeczach wiedzą kapłani, którzy dobrze znają swoich parafian.†

Podczas przyjęcia Hostii wierni w sposób rzeczywisty łączą się z Jezusem, który odkupił ludzkość przez swoją śmierć na krzyżu. Konsekracja chleba i wina wskazuje na to, że Chrystus oddał siebie na Kalwarii do samego końca, do przelania krwi. Dlatego też Komunia św. jest pełną również w przypadku, gdy przyjmujemy ją tylko pod postacią chleba.
Nawet w czasach, gdy udzielanie Komunii św. pod dwoma postaciami było bardzo rozpowszechnionym zjawiskiem, kapłan, udając się do domu chorego, brał ze sobą Komunię tylko pod postacią chleba. I nikt nawet nie myślał, że w tej formie Eucharystii może czegoś brakować. Jak się stało, że w pewnym momencie Kościół zachodni postanowił udzielać Komunii św. tylko pod postacią chleba? Odbyło się to w XII w. ze względu na kilka czynników: †

Ponieważ wspólnota Kościoła została ustanowiona nie przez człowieka, tylko przez samego Boga, słusznie można stwierdzić, że Kościół jako Mistyczne Ciało Chrystusa „nie jest z tego świata”. Jednak zgodnie z wolą Zbawcy istnieje na ziemi i korzysta z czasowych dóbr na tyle, na ile jest to odpowiednie dla jego misji (por. Gaudium et spes, 76).
    Sobór Watykański II w Konstytucji dogmatycznej o Kościele przypomina o nazwach, którymi w Piśmie Świętym jest określana rzeczywistość Kościoła: Boży budynek, Dom Boga, przymierze Boga z ludźmi, święte Miasto, nowe Jeruzalem (por. Lumen gentium, 6). Św. Piotr nazywa członków Mistycznego Ciała Chrystusa żywymi kamieniami (por. 1 P 2, 5), co podkreśla ich szczególne miejsce i rolę we wspólnocie Kościoła. Wiadomo, by osiągnąć wyznaczony przez Boga cel Kościół potrzebuje również środków materialnych.†

Kodeks etyczny zobowiązuje doktora przed państwem. Jednak jeśli jakiś aspekt tego kodeksu jest sprzeczny z Bożymi przykazaniami, lekarz katolik nie musi go spełniać.
    Dosyć często przeciwnicy pewnych protestów zgodnych z głosem sumienia w medycynie tłumaczą się niemożnością doktora narzucać swoje przekonania religijne w sferze leczenia. Jednak warto tu zauważyć, że nie jest to zupełnie sprzeczne z prawem lekarza do odmowy i, na przykład, niezapisania w recepcie preparatów antykoncepcyjnych.
    Środki hormonalne, które są stosowane w celach terapeutycznych (nawet jeśli mają poboczny efekt antykoncepcyjny), są leczeniem. Jeśli zaś te same preparaty wypisuje się pacjentom jedynie pragnącym uniknąć ciąży, nie mają one nic wspólnego ani z diagnostyką, ani z terapią. Oznacza to, że ani przysięga Hipokratesa, ani kodeks etyczny nie zobowiązują ginekologa do ich wypisania. †

Kult Serca Maryi istniał w Kościele już w XII w. Różnie się rozwijał i przybierał różnorodne formy. W XIX w. jedno z bractw poświęconych Niepokalanemu Sercu Maryi liczyło ponad 20 mln członków! Czemu zawdzięczało taką popularność?
    O Sercu Maryi możemy przeczytać nawet w Piśmie Świętym. U ewangelisty Łukasza znajdziemy dwa fragmenty: „Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu” (Łk 2, 19), „A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te sprawy w swym sercu” (Łk 2, 51). †