Pytania i odpowiedzi

Teoretycznie nie powinniśmy się spotykać z grubiaństwem w świątyni: ludzie przychodzą tam z dobrymi intencjami, otwarcie wyznają swoją wiarę w najwyższe ideały. Jednak każdy człowiek ma swój charakter, inne wychowanie oraz inną (czasami bardzo skomplikowaną) przeszłość. Dlatego w praktyce, niestety, często zdarzają się rzeczy nieprzyjemne.
W podobnych sytuacjach może się pojawić chęć oddać przewagę emocjom i równie chamsko odpowiedzieć krzywdzicielowi. Najlepszym doradcą w takich sprawach jest sam Jezus Chrystus – najdoskonalszy dżentelmen. W Piśmie Świętym można znaleźć sporo przykładów należytych zachowań Zbawcy w niegodnych sytuacjach. Przyszedłszy
na świat, Jezus przekazał ludziom nowe reguły życia: zamiast zasady „oko za oko, ząb za ząb” zachęcał odpowiadać na krzywdę wyrozumiałością i miłością. Chrystus nie raz był uczestnikiem ostrych sytuacji z faryzeuszami, uczniami, ale nigdy nie pozwalał emocjom wziąć górę. Podobnie też my, gdy jesteśmy świadkami niesprawiedliwości w świątyni, po-
winniśmy zapytać siebie: „Co w tej sytuacji uczyniłby Jezus?”.†

W wielu kościołach momenty, w których się klęka podczas Mszy św. różnią się między sobą. Dlaczego tak się dzieje?

W Kościele na terenie naszego kraju przez dłuższy czas panowała tradycja Soboru Trydenckiego, mimo że odbył się już Sobór Watykański II. Z powodu braku duszpasterzy, wierni nie mogli śledzić zmian po reformie liturgicznej. Po powstaniu w 1991 roku diecezji grodzieńskiej przybyło do nas wielu kapłanów z różnych państw, parafii i wspólnot zakonnych. Zaczynali budowanie swych wspólnot parafialnych prawie że od początku. Każdy z nich wprowadzał zwyczaje i tradycje wyniesione z poprzednich miejsc posługi. Z tego powodu powstało zamieszanie dotyczące postawy wiernego podczas celebracji Eucharystii. †

Już w Starym Testamencie można zauważyć ogromne miłosierdzie Boga do swego narodu. Ileż razy ludzie odwracali swoje twarze i serca od prawdziwej drogi, upadali w grzechach, jednak Wszechmocny za każdym razem im przebaczał i podnosił z brudu przewinień. „Pan, Bóg nasz, zaś jest miłosierny i okazuje łaskawość, mimo że zbuntowaliśmy się przeciw Niemu i nie słuchaliśmy głosu Pana, Boga naszego…” (Dn 9, 9-10).
    Widzimy ogromną miłość Stwórcy do człowieka w ciągu całej historii narodu żydowskiego. Warto zaznaczyć, że jest przeładowana trudnościami. „Nie chciał bowiem karać nas na końcu, dopiero wtedy, gdyby grzechy nasze przebrały miarę. A więc nigdy nie cofa On od nas swojego miłosierdzia; choć wychowuje przez prześladowania, to jednak nie opuszcza swojego ludu” (2 Mch 6, 15-16). Już wtedy Wszechmocny jak gdyby dawał przykład tego, co powinniśmy czynić w swoim życiu. Mogłoby się wydawać, że człowiek to zrozumie i przyjmie słowa Boga, jednak on pozostaje uparty.
    Niebieski Ojciec posuwa się w swym miłosierdziu dalej – posyła do ludzkości swojego Syna. Jezus, idąc przez miasta i wioski, poprzez przypowieści o synu marnotrawnym, zaginionej owieczce i zgubionej drachmie zwracał uwagę na ogromne miłosierdzie Boga do każdego człowieka. †

W języku greckim wyraz „antychryst” to rzeczownik „christos” z przedrostkiem „anti-”. „Christos” dosłownie oznacza „Namaszczony” i jest odpowiednikiem hebrajskiego pojęcia „Mesjasz”. Właśnie takie znaczenie ma przydomek „Chrystus” używany w stosunku do Jezusa. Nie jest to jego nazwisko, jak błędnie myśli wiele osób, tylko określenie funkcji, zadania Zbawcy. Przedrostek „anti-” ma dwa znaczenia: „zamiast” i „przeciwko”. Dlatego też z etymologicznego punktu widzenia mianem Antychrysta można określić tego, kto „zajmuje miejsce Chrystusa”, „stawia siebie na Jego miejsce” lub „przeciwnika Chrystusa”. Większość bibliologów oddaje przewagę drugiemu tłumaczeniu. Warto jednak zauważyć, że oba znaczenia nie przeczą sobie nawzajem, a raczej wzajemnie się uzupełniają. †

Skąd się biorą choroby, jak je przyjąć i wyleczyć?
    Ciało, umysł i dusza człowieka stanowią JEDNO. Gdy cierpi ciało, trzeba zapytać, co się dzieje w umyśle człowieka lub w jego duszy. Psychosomatyka daje nam klucz ułatwiający otwarcie drzwi do wiedzy o tym, jakie przyczyny psychiczne lub duchowe leżą u podstaw chorób. Jakie problemy życiowe, jakie nieuświadomione aspekty psychologiczne tworzą energetyczną dysharmonię, przejawiające się jako schorzenia. Zrozumienie przyczyn oraz praca nad podniesieniem poziomu energii we własnym organizmie pozwalają wyleczyć wiele chorób. Mam wrażenie, że dziś pomieszały się nam cele, do których dążymy, ze środkami, które do tego wykorzystujemy. Nie wierzysz? Pomyśl chociażby o postanowieniach, ograniczeniach i „rewolucjach” w swoim zachowaniu, na które decydujesz się w Adwencie czy Wielkim Poście. †

Dziś da się zauważyć tendencję do używania tej metody przez psychiatrów i psychoterapeutów przy leczeniu różnego rodzaju fobii i uzależnień. Trzeba przyznać, że to zjawisko nadal nie jest w pełni zbadane. Wśród uczonych istnieją różne opinie na temat hipnozy, jej wpływu na psychikę człowieka itd. Dyskusje o „leku” trwają nadal. Gruntownych badań z przejrzystymi wynikami wciąż brakuje. Dlatego też wykorzystywanie hipnozy jako metody leczenia jest ryzykowne, gdyż skutki mogą być nieprzewidywalne i nie zawsze pozytywne. Musimy się zgodzić, że nie jest zbyt przyjemne czuć się pacjentem, na którym są przeprowadzane eksperymenty. †