Pytania i odpowiedzi

Wszelkie problemy dotyczące naszej wiary są skomentowane w sposób obszerny i wyczerpujący w Katechizmie Kościoła Katolickiego.
    „Grzechy należy oceniać według ich ciężaru. Rozróżnienie między grzechem śmiertelnym a grzechem powszednim, dostrzegalne już w Piśmie Świętym, zostało przyjęte w tradycji Kościoła. Potwierdza je doświadczenie ludzi. Grzech śmiertelny niszczy miłość w sercu człowieka wskutek poważnego wykroczenia przeciw prawu Bożemu; podsuwając człowiekowi dobra niższe, odwraca go od Boga, który jest jego celem ostatecznym i szczęściem. Grzech powszedni pozwala trwać miłości, chociaż ją obraża i rani” (KKK 1854, 1855).

Przede wszystkim należy pamiętać, że kapłan jest osobą, której zadaniem nie jest wyrażanie prywatnych opinii, lecz dzielenie się z wiernymi nauką i doświadczeniem Kościoła (KKK, 1551-1553). Żadna ziemska organizacja nie posiada tak dużej wiedzy i doświadczenia, jak Kościół katolicki, który zdobył to w ciągu dwóch tysięcy lat niestrudzonej służby ratowania małżeństwa i rodziny.
    Po drugie, bycie księdzem nie jest zawodem, lecz powołaniem, tak jak w przypadku rodziny (KKK, 1603; Jan Paweł II, Pastores dabo vobis, 41; Familiaris Consortio, 11), więc kapłan to nie kawaler w pracy tymczasowej. Jest to osoba, która na zawsze poświęciła siebie niestrudzonej i nieograniczonej służbie Bogu i zbawieniu ludzi, kierując się nadprzyrodzoną motywacją. Zauważmy, że Kościół nie od razu zadowala czyjeś pragnienie bycia księdzem, ponieważ najpierw sprawdza osobę pod kątem jej altruizmu i nadprzyrodzonej motywacji. Następnie organizuje dla takiej osoby głęboką formację (kształtowanie) na wszystkich poziomach, zapewnia gruntowną wiedzę z różnych dziedzin życia, uczy czerpać z bezdennego źródła Bożego Objawienia, dwudziestowiecznej wiedzy i doświadczenia Kościoła, a także z osobistego doświadczenia kontaktu z Bogiem. I to nie wszystko. W momencie przyjęcia kapłaństwa kandydat przyjmuje go nie jako powołanie do pracy, lecz jako sakrament. Oznacza to, że sam Bóg namaszcza i napełnia go wszystkimi niezbędnymi darami, aby był zdolny do wypełniania misji kapłańskiej (KKK, 1564). W rezultacie w osobie kapłana spotykamy nie tylko osobę z wiedzą teoretyczną, ale osobę ze szczerym pragnieniem służby, skierowaną przez Boga i Kościół do realizacji misji Chrystusa na tym świecie, gdzie fundamentalne miejsce zajmuje rodzina (Jan Paweł II, Familiaris Consortio, 15).

Zgodnie z tradycją katolicką woda święcona jest sakramentalium. Czym są sakramentalia? Jak mówi nam Katechizm Kościoła Katolickiego, są to przedmioty lub czynności, które poprzez modlitwę Kościoła wskazują na dobra duchowe i uświęcają codzienne życie osoby wierzącej, przygotowując ją do głębszego przyjęcia i przeżywania konkretnego sakramentu.

Wierzenie ludowe ma swoje korzenie w kulturze celtyckiej. Starożytni Celtowie na początku maja obchodzili święto Beltaine, podczas którego zawierały się tak zwane „próbne małżeństwa”. Małżonkowie mogli rozwiązać taki związek bez żadnych konsekwencji, stąd też opinia, że małżeństwa majowe są nietrwałe. .