Задай пытанне

Задай пытанне

Гэта даўняя рэлігійная практыка Касцёла. Гэта рэкалекцыі, якія право-дзяцца раз на некалькі гадоў для цэлай парафіі. Цэлем місіі з’яўляецца ўмацаванне і аднаўленне жыцця веры. Кодэкс Кананічнага Права абавязвае арганізоўваць місіі. Звычайна яны адбываюцца на працягу цэлага тыдня. Па запрашэнні ксяндза пробашча прыязджаюць ксяндзы місіянеры, якія абвяшчаюць вернікам навуку аб асноўных праўдах веры і маралі. У парафіі адпраўляюцца набажэнствы, а на заканчэнне місіі вернікі прыступаюць да споведзі і св. Камуніі, а таксама адбываецца ўрачыстае асвячэнне місійнага крыжа, які місіянеры затым уста­наўліваюць перад касцёлам. Выкарыстоўваючы гэты час, кожны вернік можа адкрыць сваё сэрца на Бога.†

Задай пытанне

Таварыства Жывога Ружанца ўзнікла ў 1826 годзе ў Ліёне (Францыя). Сёння па ўсім свеце яно налічвае звыш дзевяці мільёнаў членаў. Мэта Таварыства – ажывіць ружанец, сабраць пад яго штандарам як мага больш людзей. Задачай Таварыства з’яўляецца тое, каб да яго належала хаця б 15 чалавек. На сённяшні дзень, пасля таго, як Папа Ян Павел II увёў Таямніцу святла, для таго, каб узнікла Таварыства Жывога Ружанца, неабходна 20 чалавек. Яны ўтвараюць т.зв. Ружу. Кожны член Ружы абавязаны штодзённа адмаўляць адзін дзесятак ружанца і разважаць адну таямніцу на працягу месяца. Звычайна члены Таварыства раз на месяц абменьваюцца таямніцамі. Так супольна моліцца 20 чалавек. Такім чынам штодзённа адгаворваецца цэлы ружанец і разважаюцца ўсе таямніцы. Кожны член Ружы мае такую ж заслугу, як калі б ён адгаварыў цэлы ружанец. Не адгаварыць таямніцы – гэта не грэх, а страта заслугі. Мэтай Таварыства Жывога Ружанца з’яўляецца падтрымка малітвай, духоўнай і матэрыяльнай ахвярай місійнай дзейнасці Касцёла. †

Задай пытанне

Давайце спачатку задумаемся, адкуль бярэцца гэты неспакой ці страх перад споведдзю. Часцей за ўсё, ідучы да споведзі, мы думаем пра спавядальніка або пра зроблены грэх. Нам здаецца, што спавядальнік, якога мы вельмі добра ведаем, раскрытыкуе нас, будзе лаяцца, абурыцца нашым грахом або ўвогуле перастане нас паважаць, як дагэтуль.
Менавіта ў гэты момант мы вельмі памыляемся. Калі мы грашым, то не адчуваем страху перад Богам. Чаму, у такім выпадку, страх перад чалавекам павінен нам закрыць шлях да сустрэчы з Богам? Трэба памятаць, што падчас споведзі мы звяртаемся да Езуса. Езус, які вельмі любіць усіх людзей, ніколі нас не асудзіць, не выкпіць і не высмее. Святар не глядзіць на чалавека праз прызму яго грахоў. Мы размаўляем са спавядальнікам так, быццам бы размаўлялі з самім Езусам. Святар – гэта толькі прылада ў руках Бога. Акрамя таго, мы павінны памятаць, што Бог ведае ўсе нашыя грахі. Споведзь не баліць, яна лечыць нашу душу. Мы павінны сканцэнтраваць усе нашы пачуцці не на страху перад споведдзю, а на жалю за грахі і на навяртанні. Для Бога важней за ўсё наша збаўленне. †

Задай пытанне

Катэхізіс для моладзі быў выда-дзены па ініцыятыве папы Бенедыкта XVI. Гэтую кнігу варта вывучыць. Яна створана пад прафесійным кіраўніцтвам арцыбіскупа Вены, Крыштафа Шонборна. Напіса простай мовай, па прынцыпе пытанне – адказ. Структура кнігі вельмі простая. Яна мае схему, прынятую ў катэхізісах стагоддзямі: у што мы верым, як адпраўляем хрысціянскія містэрыі, як павінны жыць у Хрысце, як павінны маліцца. Да кнігі дададзены каментарый, які дапаможа моладзі зразумець сэнс Божай праўды і знайсці належнае стаўленне да жыцця. На старонках катэхізіса змешчаны ілюстрацыі і здымкі, цытаты са Святога Пісання і выказванні святых. Для кожнага з нас гэты катэхізіс можа стаць падручнікам на кожны дзень.
    Ва ўступе Святы Айцец заахвочвае моладзь прачытаць катэхізіс з энтузіязмам і цярплівасцю. “Такім чынам, я Вас прашу: вывучайце катэхізіс! Гэта жаданне майго сэрца. Гэты катэхізіс не будзе для Вас лёгкім чытаннем. Таму што ён будзе патрабаваць ад Вас новага жыцця”. Папа Бенедыкт XVI прапануе ўсім душпастырам выдатную прыладу для працы з моладдзю. †

Задай пытанне

На маю думку, адна з найважнейшых тэм, дзеля якой, зрэшты, і збіраўся ІІ Ватыканскі Сабор, – гэта роля і месца верніка ў сучасным свеце.
    XX стагоддзе прынесла чалавецтву прагрэс, імклівае развіццё навукі і тэхнікі, медыцыны і адукацыі. З другога боку, пад уплывам магчымасцей і дасягненняў з’явілася ганарлівасць, вера ва ўсемагутнасць чалавека, які можа сам, без Божай дапамогі кіраваць сваім жыццём. І як вынік – магчымасць адкінуць вечныя каштоўнасці, крыніцай якіх з’яўляецца Бог, адкінуць фундаментальныя прынцыпы маралі і ўзаемаадносін паміж людзьмі. Вера стала “нямоднай”, несучаснай. Усё часцей сталі з’яўляцца думкі аб тым, што Евангелле і Касцёл ужо неактуальныя, не адпавядаюць патрабаванням сённяшняга дня. Нават цяпер, у наш час, можна пачуць думку аб тым, што месца верніка – гэта толькі святыня альбо клас для заняткаў рэлігіі, і ён увогуле не павінен умешвацца і ўносіць свае прынцыпы ў паўсядзённае жыццё грамадства. †

Задай пытанне

У часы бурлівых грамадскіх падзей вернікі часта падзяляюцца на два лагеры. Адны чакаюць ад ксяндзоў, каб тыя выказваліся і дзейнічалі як нейкія палітычныя лідэры. Другія ж наадварот – жадаюць, каб духавенства трымалася як мага далей ад “брудаў” палітыкі. Першыя любяць падкрэсліваць, што святар – гэта пастыр. Другія – што ён толькі духоўнік. А праўда, як гэта часта бывае, знаходзіцца пасярэдзіне. Святар – гэта пастыр, але пастыр духоўны.
    Ускладняе сітуацыю ксяндза і тое, што ён адначасова з’яўляецца і грамадзянінам сваёй краіны, і прадстаўніком Касцёла. Як прыватная асоба ён тэарэтычна мае права свабодна выказвацца на кожную грамадскую тэму. Але на практыцы нават прыватнае меркаванне нейкага святара людзі адразу ўспрымаюць (або спецыяльна выкарыстоўваюць у СМІ) як афіцыйнае «меркаванне Касцёла». На самой жа справе, афіцыйна ў грамадскіх справах ад імя Паўсюднага Касцёла выказваецца Папа, ад імя Касцёла лакальнага – біскуп або святар, якога ён афіцыйна ўпаўнаважыў. Таму і святарам, і вернікам важна вучыцца адрозніваць прыватнае меркаванне ад афіцыйнага. †

Задай пытанне

У дні святкавання беатыфікацыі Папы Яна Паўла II прыгадваліся розныя жыццёвыя моманты, звязаныя з постаццю гэтага вялікага і святога чалавека. У памяці ўсплывалі перш за ўсё моманты масавых сустрэч з Папам. З асаблівай чуласцю ўзгадвалася апошняя пілігрымка Яна Паўла II на Радзіму ў 2002 годзе. Тады ў Кракаве, нібы прадчуваючы, што гэта апошняя сустрэча са Святым Айцом, сабралася рэкордная колькасць удзельнікаў – 2 млн. Мы, беларускія пілігрымы, радаваліся таму, што маглі падысці блізка да алтара, наблізіцца да гэтай гістарычнай постаці, маліцца разам з Ім.
    Але з найбольшай удзячнасцю Богу мне ўзгадаўся момант непасрэднай сустрэчы з Бласлаўлёным, 8 чэрвеня 1999 г. у Элку (Польшча), падчас аднаго з яго падарожжаў на Радзіму. На ўрачыстай св. Імшы мы, тагачасныя беларускія семінарысты, атрымалі месца непасрэдна каля алтара. Гэта быў незабыўны момант малітвы пры самім Пантыфіку ў акружэнні кардыналаў і біскупаў. Пасля Імшы была наша кароткая сустрэча з Папам. Я памятаю ўсціск Яго моцнай і цёплай далоні, уважлівы і лагодны позірк, характэрную задумлівую ўсмешку. Пасля агульнага развітання з Папам мы з таварышам зноў падышлі бліжэй да Пантыфіка. У той момант столькі хацелася Яму сказаць, а вырваліся толькі словы: “Ойча, чакаем у Беларусі!”. †

Задай пытанне

Дарагія чытачы!
Як працуе Гродзенская духоўная семінарыя?
Колькі алюмнаў вучыцца ў гэтай навучальнай установе?
Як туды паступіць?
Якія семінарыя мае планы на будучыню?

На гэтыя і іншыя пытанні адкажа 14 чэрвеня госць нашай рэдакцыі, рэктар ВДС у Гродне ксёндз Юзаф Станеўскі. Пытанні будуць прымацца з 10.00 да 13.00 па нумары (8-0152) 75-64-38. Можна таксама іх дасылаць на электронную пошту: Гэты e-mail адрас абаронены ад спаму-ботаў, для яго прагляду ў Вас павінен быць уключаны Javascript .
Адказы будуць змешчаны ў бліжэйшых нумарах "Слова".

Задай пытанне

Кожны з нас ведае словы Езуса: “Вы заўсёды павінны маліцца, а не ўкідацца ў роспач” (Лк 18, 1). Менавіта ў гэтым нам дапамагаюць малітоўныя заклікі. Гэта кароткія просьбы, выказванні ці падзякі. Часцей за ўсё гэта фразы, узятыя са Святога Пісання, з асабістых адкрыццяў або тыя, якія паўставалі на працягу стагоддзяў. Гэтая кароткая малітва нясе ў сабе глыбокі сэнс. Мы можам часта яе паўтараць, напрыклад тады, калі знаходзімся ў цяжкім становішчы і патрабуем Божай падтрымкі. Гэтая кароткая думка, скіраваная да Бога, часам называецца “малітвай хвіліны”. Мы таксама можам скіроўваць думкі да Найсвяцейшай Панны Марыі і да нашых святых заступнікаў. Дакладна акрэсленых формул няма. Кожны чалавек, пачынаючы ад малога дзіцяці, у стане вывучыць на памяць гэтыя кароткія заклікі. Трэба памятаць, што пры гэтым мы павінны няспынна скіроўваць нашы думкі да Бога. †

Задай пытанне

4 красавіка госцем нашай рэдакцыі быў ксёндз Віталій Дабраловіч, дырэктар “Карытас” Гродзенскай дыяцэзіі. Прапануем самыя цікавыя пытанні, якія былі зададзены ў гэты дзень, а таксама адказы кс. дырэктара.

Задай пытанне

У Пальмовую нядзелю ўсе мы адпраўляемся ў святыню, трымаючы ў руках пальму. Часам яшчэ можна пачуць, што Пальмовую нядзелю называюць таксама “красавіцкай” або “вербнай”. У гэты дзень мы пачынаем святкаванне Вялікага тыдня. У гэты дзень Хрыстус прыбывае ў Ерузалем. Трэба падкрэсліць, што пра гэта пішуць усе евангелісты: трыумфальны ўезд нашага Збавіцеля для ажыццяўлення сваёй пасхальнай містэрыі. Гэта - прадвесце таго “нябеснага Ерузалема”, у які ўвядзе нас Хрыстус, калі “з моцай і ў велічы” прыйдзе ў хвале пад канец свету.
   Менавіта гэта сімвалізуе працэсія з пальмамі, у якой мы ідзём за Хрыстом-Валадаром. Пальма з’яўляецца сімвалам адраджэння жыцця, а таксама сімвалам ушанавання і супакою. Пальма ў Бібліі - сімвал усяго ўзвышанага і высакароднага. У мірны час пальма была для хрысціяніна сімвалам перамогі і ўзнагароды, атрыманай пасля смерці (пар. 2 Цім 4, 7). †

Задай пытанне

Часта ў касцёле можна пачуць ад вернікаў такія надзённыя пытанні: “Колькі трэба плаціць за св. Імшу і святыя сакрамэнты?”, “Колькі каштуе тое ці іншае дзеянне святара ля алтара?”
    Пасля ўсведамлення таго, чым з’яўляецца святая Імша і святыя сакрамэнты, адкрываецца ўся недарэчнасць тых ці іншых пытанняў такога роду. Сёння, у выніку разнастайных грамадскіх змен, калі існуе спакуса паставіць “святыя” справы ў адзін рад з іншымі людскімі заняткамі, пачынае панаваць маркетынгавае мысленне, якое, на жаль, датычыць таксама і святых сакрамэнтаў.
    У апісанні ўстанаўлення Езусам Эўхарыстыі або святых сакрамэнтаў мы не сустрэнем ніякай катэгорыі аплаты. Між тым, у Эўхарыстыі ўзнаўляецца сам Хрыстос і Яго Крыжовая Ахвяра, якая некрывавым спосабам ажыццяўляецца святаром пасля смерці Хрыста. Праз веру мы пазнаём, што падчас удзялення хросту хрысціць сам Хрыстос. Нам не хапіла б фінансавых сродкаў на ўсёй зямлі, калі б Езус не даваў сваіх ласкаў дарма. Ён сам заплаціў за нас цаной сваёй збаўчай смерці на крыжы. Ён зрабіў вартасць кожнай св. Імшы бясцэннай. †

Задай пытанне

Задай пытанне

У Францыі распачалася прадукцыя “дзяцей-лекаў”. Першае такое дзіця нарадзілася 26 студзеня (2011г.) у сужэнстве, якое пакутавала на генетычнае захворванне крыві (beta thalassemia). Шляхам прэнатальнага адбору (метадам “in vitro”) генетыкі спачатку зрабілі больш за дзесяць асоб. Пасля тэсціравання медыкі выбралі некалькі найбольш здаровых дзяцей, а іншых пазабівалі. Пасля забілі і “лепшых”, пакідаючы жыццё “найлепшаму”. Бацькі назвалі яго Umut-Talha (па-турэцку - “наша надзея”).
    Медыйная кампанія, арганізаваная прыхільнікамі генетычнай інжынерыі чалавека, з захапленнем распавядае пра шчаслівых бацькоў здаровага дзіцяці. Але чамусьці зусім замоўчвае, якім коштам яно было народжана. Каб на свет прыйшло “аптымальнае” (паводле меркавання біятэхнолагаў) дзіця, трэба было стварыць, а пасля забіць некалькі дзесяткаў чалавек.
    На гэтую падзею рэзка адрэагавала Канферэнцыя Епіскапату Францыі, адразу ж склікаючы прэс-канферэнцыю. Арцыбіскуп Рэнэ П’ер д’Арнэла (адказны за справы біяэтыкі) выступіў з вострай крытыкай ператварэння чалавека ў інструмент біятэхналогій, а тым больш - у лекавы матэрыял. Іерарх заўважыў, што гэтая падзея перакрэслівае не толькі прынцыпы рэлігіі ці гуманізму, але і Міжнародную канвенцыю правоў чалавека. †

Задай пытанне

Гэта збор пятнаццаці малітваў св. Брыгіты да Збавіцеля і Яго цудоўных абяцанняў. Паводле біёграфаў, факт аб’яўлення меў месца ў Рыме, калі Брыгіта малілася ў славутай Базыліцы св. Паўла за Мурамі. Наведваючы сёння базыліку, можна ўбачыць распяцце ў натуральную велічыню, перад якім кленчыла св. Брыгіта. Тут яна размаўляла з Укрыжаваным Хрыстом.
    Святая Брыгіта нарадзілася каля 1302 г. у Швецыі ў багабаязнай сям’і. Яна паходзіла з княжацкага роду. Неўзабаве пасля яе нараджэння памірае маці, выхаваннем займаюцца зычлівыя цёткі. На працягу першых трох год свайго жыцця дзяўчынка не магла вымавіць аніводнага слова. З дзіцячага ўзросту Брыгіта адзначалася асаблівай пабожнасцю. Праз некаторы час да яе вяртаецца здольнасць гаварыць. Брыгіта шмат часу прысвячала малітве і духоўным практыкаванням. Дзесяцігадовай дзяўчынкай яна прысніла сон. Ёй здавалася, што яна бачыць Езуса, прыбітага да крыжа, параненага і сплываючага крывёй. Сон вельмі ўразіў Брыгіту і надоўга застаўся ў яе свядомасці. Яна прысвячае сваё жыццё роздуму пра пакуты Хрыста. Маладой дзяўчынай яна ўзяла шлюб з Ульфам Гудмарсонам. Нарадзіла васьмёра дзяцей, у тым ліку і сваю духоўную спадкаемцу св. Кацярыну, названую Шведскай. Брыгіта атрымала ад Бога дар прароцтва. Яна прадказала Божыя кары для шведскага караля, а таксама прасіла папу Інакенція VI, а пазней Урбана V вярнуцца ў Рым. Яна будуе кляштар і імкнецца зацвердзіць ордэн брыгітак. Памірае ў прадказаны ёю дзень у 1373 г., а праз пяць год быў зацверджаны ордэн сёстраў-брыгітак. Праз 18 год пасля смерці яна была вынесена на алтары. Папа Бэнэдыкт XVI акрэслівае верагоднасць аб’яўленняў св. Брыгіты. Святая дала штуршок ушанаванню Найсвяцейшага Сэрца Езуса і Яго балеснай пакуты. †

Задай пытанне

Сёння ўсё радзей карыстаюцца тэлефоннай кабінкай, а размовы па тэлефоне становяцца ва ўсё меншай ступені вынікам неабходнасці. Выкарыстанне сотавага тэлефона нясе задавальненне. А валоданне гэтым жа тэлефонам становіцца неадольна атракцыйным. Сёння даследаванні пацвярджаюць, што сотавым тэлефонам карыстаюцца часцей, чым інтэрнэтам ці асабістым камп’ютарам. З выкарыстаннем сотавага тэлефона надыходзяць змены ў многіх сферах чалавечага жыцця. Трэба сцвердзіць, што залежнасць ад сотавага тэлефона з’яўляецца новай з’явай. Цікава тое, што часцей мужчыны пападаюць у залежнасць ад сотавага тэлефона, якая характарызуецца наступнымі рысамі:
    - наданне вялікага значэння тэлефону,
    - не адкладванне ані на хвіліну тэлефона,
    - калі няма тэлефоннага апарата, то адчуваецца дыскамфорт, часам нават паніка,
    - тэлефон становіцца пасрэднікам пры кантактах з іншымі,
    - адчуваецца націск няспыннага кантакту з кімсьці,
    - у якасці апраўдання сваіх паводзін карыстальнікі сотавага тэлефона паведамляюць пра яго зручнасць і бяспечнасць,
    - звычайна маскіруюць страхі. †

Задай пытанне

Традыцыя святкавання юбілеяў бярэ свой пачатак яшчэ з перадхрысціянскіх часоў. Кніга Левіта Старога Запавета падае звестку аб устанаўленні шабатовага года. Праз кожныя 7 год земляробы не апрацоўвалі зямлю. Сярод народаў Усходу існавала перакананне, што зямля, каб даць новы ўраджай, павінна мець год адпачынку. У Бібліі ўвянчэннем 7 перыядаў сямі шабатовых год, якія складалі ў суме 49 год (7х7=49), быў 50-ты год, названы юбілеем. Пачатак гэтага года звыкла абвяшчалі гучаннем барановага рога.
    Менавіта з такога спосабу абвяшчэння бярэ сваю назву юбілей (з габр. Jobel азначае барановы рог). Са святкаваннем было звязана ўсеагульнае дараванне даўгоў і пакаранняў. Юбілейны год меў глыбока прымірэнчае значэнне, падчас якога перш за ўсё ўсведамлялі сабе, што кожны з людзей з’яўляецца даўжніком Бога. Юбілей суправаджала свядомасць даравання він перш за ўсё Богам. Адсюль таксама паходзіць выраз аб тым, што прыход Езуса на свет названы “паўнатой часу” і “годам ласкі ад Пана”. Гэта мела значэнне прабачэння ўсіх грэшных абцяжаранняў у адносінах да Бога. Дзякуючы Божаму Сыну, як тлумачаць тэолагі, здзейснілася дасканалае прымірэнне нас з Богам і дараванне ўсякага доўгу. †

Задай пытанне

Адказ на гэтае пытанне трэба пачаць з таго, што віно з’яўляецца вельмі важным у гісторыі хрысціянства. Пра гэтую важнасць сведчыць хоць бы гісторыя вяселля ў Кане Галілейскай. Менавіта там Езус здзяйсняе першы цуд – перамяняе ваду ў віно. Дзякуючы гэтаму вясельныя госці маглі яшчэ даўжэй і гучней павесяліцца.
    Ужо ў Старым Запавеце мы чытаем, што Бог даверыў клопат аб вінаградніку чалавеку, бо плён вінаградных кустоў радуе сэрца, дазваляе таксама забыць пра працу і стомленасць. Біблія ўспамінае пра віно аж 450 раз. Кожны год у літургічны ўспамін св. Яна-Апостала, які прыпадае на 27 снежня, у нашых касцёлах практыкуецца звычай благаславення віна. У гэты дзень кожны вернік, які прынясе ў касцёл віно, можа яго асвяціць. Паблагаслаўлены напітак павінен захаваць людзей ад смагі, зберагчы здароўе і засцерагаць ад атручэнняў. Асвячанае віно з’яўляецца таксама сімвалам любові, а яго ўжыванне пазбаўляе нас ад атруты зла і нянавісці, а таксама дапамагае ў пашырэнні ўзаемазразумення і зычлівасці. †

Задай пытанне

Як мы добра ведаем, што раратнія св. Імшы з’яўляюцца неадлучным элементам радаснага часу чакання, чым ёсць Адвэнт. Яны цэлебруюцца ў кожнай парафіі. Святыя раратнія Імшы, традыцыйна называныя “Раратамі”, звычайна ажыццяўляюцца перад усходам сонца, падкрэсліваючы такім спосабам выключнасць гэтага перыяду. Назва “рараты” паходзіць ад песні на ўваход, якая пачынаецца са словаў: “Rorate caeli desuper” (“Спусціце нябёсы расу”). А таму гэта ёсць св. Імша з набажэнствам аб Найсвяцейшай Панне Марыі, якая цэлебруецца ў перыяд Адвэнта. Яна з’яўляецца адным са знакаў прысутнасці Маці Бога ў гэты час, таму што Яна чакала Месіі асаблівым чынам. Марыя перажывала Адвэнт чакання як дачка Ізраіля, Маці Езуса і Касцёла.
    Падчас ажыццяўлення св. раратняй Імшы запальваецца дадатковая свечка, якая сімвалізуе Заступніцу адвэнтавага чакання – Марыю. Менавіта гэтыя св. Імшы, цэлебраваныя ў перыяд Адвэнта, павінны нам асабліва нагадваць Марыю, таму што Яна, аналагічна як золак апярэджвае ўсход сонца, так апярэдзіла прыход Святла свету – Езуса Хрыста. †

Задай пытанне

Спачатку трэба сказаць, што канон Святога Пісання – гэта спіс святых кніг, дакладна акрэсленых традыцыяй і магістэрыяй Касцёла. Дзякуючы біблейскаму канону мы можам лёгка і хутка адрозніць натхнёную кнігу ад ненатхнёнай і зразумець,якая з іх для нас з’яўляецца нормай веры і паводзінаў. Да натхнёных і кананічных кніг у Каталіцкім Касцёле належаць кнігі Старога Запавету: Быцця, Зыходу, Левіта, Лічбаў, Другазаконня, Езуса Навіна, Суддзяў, Руты, 1 - 2 Самуэля, 1 – 2 Валадарстваў, 1 – 2 Кронікаў, Ездры, Нээміі, Тобія, Юдыты, Эстэры, 1 – 2 Макабеяў, Ёва, Псальмаў, Прыпавесці Саламона, Эклезіяста, Песня песняў Саламона, Мудрасці Саламона,Мудрасці Сіраха, Ісаі, Ераміі, Плач Ераміі, Баруха, Эзэхіэля, Даніэля, Дванаццаці меншых прарокаў. А таксама ў Новым Запавеце: Евангеллі паводле Мацвея, Марка, Лукі і Яна, Дзеі Апосталаў, Пасланне да Рымлянаў, 1 – 2 да Карынцянаў, да Галатаў, да Эфесцаў, да Філіпянаў, Каласянаў, 1- 2 да Тэсаланікійцаў, да Ціта, да Філімона, да Габрэяў, св. Якуба, 1 – 2 св. Пятра, 3 Пасланні св. Яна, Пасланне св. Юды і Апакаліпсіс св. Яна апостала. †

Задай пытанне

Гісторыя кожнага святарскага прызвання з’яўляецца невымоўнай гісторыяй дыялогу паміж Богам і чалавекам, паміж любоўю Бога, які прызывае, і свабодай чалавека, які з любоўю Яму адказвае. Найбольш прыкметна гэта было адлюстравана на прыкладзе прызвання дванаццаці апосталаў. Адсюль пакліканне з’яўляецца Божым дарам, а не правам чалавека, таму нельга разумець святарскае прызванне як звыклае вылучэнне чалавека.
    Ты спытаеш: “Ці я пакліканы, ці менавіта мяне прызывае Хрыстус?” А я спытаю ў цябе, малады сябар: “Чаму менавіта ты задаеш такое пытанне?”, “Адкуль “чэрпаеш” змест аналагічнага пытання і адкуль ведаеш такія словы, якія ты не чуў у школе ці на дыскатэцы?” Я падкажу табе: “Паколькі ты доўга вядзеш дыялог з Хрыстом і тваё сэрца настроена на хвалі Хрыстовага закліка: “Ідзі за Мной!” (Мц 4, 19). Запытайся ў свайго калегі з класа: “Ці ён чуе падобны заклік, ці яго сэрца турбуюць такія думкі?” Ён проста адкажа табе, што не ведае, пра што ты гаворыш. Не здзіўляйся гэтаму, бо проста твой калега не чуе гэтага прызыва “Ідзі за Мной!”. У адносінах да яго ў Бога ёсць іншыя планы, іншае пакліканне, да якога Ён пакліча яго ў свой час. І тут мы вяртаемся да твайго пытання: “Ці я з’яўляюся пакліканым, і ці Хрыстус прызывае мяне?” †

Задай пытанне

Ян Мокжэцкі нарадзіўся ў 1860 г. у сям’і землеўласніка ў Лідскім павеце. Вучыўся ў другой гімназіі і Духоўнай семінарыі ў Вільні, адкуль быў накіраваны на дальнейшае навучанне ў Духоўную акадэмію ў Пецярбург. Пасля яе заканчэння ў 1885 г. атрымаў святарскія пасвячэнні. Як малады святар спачатку ён стаў вікарыем у Бэрнардынскім касцёле, а пазней вікарыем у парафіі св. Яна ў Вільні.
    Ксёндз Ян Мокжэцкі, маючы 29 год і 4 гады святарства за плячамі, стаў працаваць пробашчам у Ліпнішках (1889 г.), дзе на працягу 16 год і заставаўся. З 1890 г. стаў дзеканам дэканата Вішнева. Тым часам ён атрымаў за старанную працу тытул ганаровага каноніка віленскай капітулы. 14 ліпеня 1890 г. пасля таго, як кс. Ян стаў пробашчам, адбылася вялікая трагедыя ў парафіі – згарэў драўляны парафіяльны касцёл св. Ганны ў Ліпнішках. Пасля гэтага кс. Мокжэцкі стараўся атрымаць дазвол у тагачасных улад на будаўніцтва новага касцёла. А калі гэты дазвол быў атрыманы 1 мая 1894 г., то святар пачаў будаўнічыя працы. Парафія (налічвала тады каля 7500 вернікаў) пад кіраўніцтвам свайго пастыра з вялікім запалам уключылася ў будаўніцтва новага касцёла, складаючы дабравольныя грашовыя ахвяраванні, выконваючы працы задарма. Уладальнік маёнтка ў Ліпнішках Станіслаў Вольскі прызначыў дзеля гэтай мэты будаўнічы матэрыял, асабліва драўніну. І праз няпоўныя 6 год ад пачатку будаўніцтва касцёла, а менавіта 1 лістапада 1900 г. кс. Ян Мокжэцкі яго асвяціў.†

Задай пытанне

У сучаснай культуры асабліва значнай з’явай з’яўляецца спорт. Ён займае ўсё большае месца ў індывідуальным і грамадскім жыцці. Адсюль ўсё больш расце зацікаўленасць спартыўнай тэмай. Несумненна, ён, у добрым разуменні гэтага слова, з’яўляецца чымсьці пазітыўным, таму што служыць развіццю чалавека. Ён карысна ўплывае на здароўе, самаадчуванне і выгляд людской істоты. У грамадскім жыцці выконвае забаўляльную функцыю, дае магчымасць пачуць сваю прыналежнасць да грамадства, захапляе ўяўленне і эмоцыі. Сёння людзі, схільныя займацца спортам, часта шукаюць у ім захаплення, рызыкі, прыгоды і задавальнення, праверыць свае магчымасці, а таксама жадаюць супольнасці з іншымі, таварыства.
    Сёння спартыўныя тэмы (так як і ўсе іншыя тэмы) у этычным аспекце ацэньваюцца па-рознаму. На першы план выходзяць два галоўныя матывы – гэта праблема здароўя, а таксама фінансавыя аспекты, звязаныя са спартыўнымі дасягненнямі, таксама з ужываннем недазволеных допінгавых сродкаў. †

Задай пытанне

Шукаючы метадаў барацьбы з сектамі, у першую чаргу трэба выкарыстаць сродкі, што дае нам Касцёл, якога не перамогуць ніякія сілы зла, нават, калі б яны былі шатанскага паходжання, а што ўжо гаварыць пра секты, выдуманыя звыклым смяротным чалавекам.
    Трэба пачаць з таго, што перад абліччам секты мы павінны быць перш за ўсё католікамі –хрысціянамі. Аднак нялёгка прыходзіцца супрацьстаяць рэлігійным аргументам сектантаў, калі мы не ведаем уласнай веры, калі інтэлектуальны кантакт нашага розуму з праўдамі веры закончыўся стандартнымі фразамі катэхізма, што засталіся пасля падрыхтоўкі да Першай св. камуніі. Адзін з асноўных абавязкаў ў дачыненні да нашай веры з’яўляецца яе паглыбленне, актыўна ўдзельнічаючы ў жыцці Касцёла, вывучаючы Святое Пісанне, чытаючы рэлігійную літаратуру і каталіцкі друк, як і дзелячыся ўсім гэтым з іншымі. †

Задай пытанне

Сучасныя людзі любяць слухаць аповеды на сенсацыйныя тэмы, а апошняга хапае па тэлебачэнні і ў друку. Нас палохаюць навіны аб злачынствах. Можна сказаць, што сёння мы прызвычаіліся да зла, што нас акружае. Усё радзей можна пачуць “голас” дабра. На фоне ўсяго гэтага варта ўспомніць пра цноты, без чаго складана ўявіць сабе жыццё кожнага хрысціяніна. Пастаянная гатоўнасць хрысціяніна да дабра, што называюць цнотай, застаецца антыподам прызвычаення да зла. Цнота – гэта няспынная здольнасць рабіць дабро. Бог застаецца заўжды найвышэйшым дабром у кожным выпадку і ў праявах хрысціянскага жыцця. Працягваючы размову пра Яго ўздзеянні на чалавека, трэба сказаць, што Творца апярэджвае людскую істоту і надзяляе яе сваімі духоўнымі дарамі ў сакрамэнце Хросту. Перш чым хрысціянін усвядоміць, што ён верыць у Бога, любіць Яго і бязмежна Яму давярае, Творца сам першы запаўняе жыццё хрысціяніна верай, надзеяй і любоўю. Дзякуючы гэтаму кожны ахрышчаны носіць у сабе схаваныя духоўныя схільнасці будаваць сваё жыццё ў пастаяннай сувязі са сваім Творцам. †

Задай пытанне

Название гомеопатия, состоящее из двух слов - homofon и patia, - в дословном переводе на русский язык означает «схожее страдание» или лечение подобным методом, средством болезни - таким способом, какое течение она имела вначале. (similia similibus curantur»). Первые принципы этого лечения определялись желанием помочь человеку в том случае, когда все другие способы альтернативного лечения не принесли эффекта. Используя метод проб и ошибок, вёлся поиск лечения человека до сих пор неизведанными способами. По сегодняшний день феномен гомеопатии исследуется и поддаётся тщательной проверке. В 2003 г. участники Папского Совета по делам культуры и Папского Совета по вопросам межрелигиозного диалога назвали гомеопатию практическим осуществлением идей движения New Age (Новая Эра), что с некоторой точки зрения является правдой. Это движение связывает своё существование со спиритизмом, магией и тайным познанием, которое само по себе может сделать человека совершенным. †

Задай пытанне

В наше время стала популярна тема о вакцинации в связи с тем, что некоторые из вакцин, появившиеся в настоящее время, являются плодом генной инженерии на человеке.
    Стоит ли идти на вакцинацию для предупреждения болезни? С одной стороны, всё то, что способствует защите нашей жизни, является достойным деянием, а с другой же стороны, христиане должны быть бдительны, помня о том, что не всё вакцины являются достойными для своего применения. Мы находим ответ на данные вопросы в рапорте Папской академии «PRO VITA», который был обнародован и утвержден Конгрегацией Вероучения в 2005 г.
    Суть рапорта заключается в том, что официальное учение Церкви предостерегает верующих от применения некоторых вакцин, даже если дело касается предупреждения серьезной болезни, потому что это ведёт к моральной ответственности за их применение. †

Задай пытанне

Як і раней, так і сёння існуе актуальная праблема для бацькоў назваць народжанае дзіця імем. У метрыках Хросту ўсё часцей можна сустрэць імёны, якія да гэтага часу рэдка давалі католікі сваім дзецям: Вадзім, Сяргей, Дзмітрый, Сняжана і г.д. Знікаюць з метрычнай кнігі традыцыйныя хрысціянскія імёны, якія былі прыняты заходняй традыцыяй Касцёла: Ян, Ядвіга, Станіслаў, Тадэвуш, Юзаф і г.д.
    Адсюль паўстае пытанне: “Як даваць імёны?” Навучанне Трыдэнцкага сабору ў дачыненні да гэтай справы было катэгарычнае. У 1563 годзе ў асобным дэкрэце было загадана, каб дзецям давалі выключна імёны каталіцкіх святых. Адначасова пачаўся працэс выцяснення родных славянскіх імёнаў, напрыклад: Мечыслаў, Славамір, Ярагнеў імёнамі лацінскага паходжання, напрыклад: Марк, Луцыян, Фабіян і грэчаскага, напрыклад: Аляксандр, Філіп ці біблейскага, напрыклад: Якуб, Ян, Сымон. З-за ўсеагульнага ўжывання іх хрысціянамі гэтыя імёны давалі ў першую чаргу дзецям. У XVII – XVIII ст.ст. аддавалі перавагу імёнам айчынных святых, напрыклад: Казімір, Станіслаў, Уладзіслаў. †

Задай пытанне

День св. Валентина так быстро и глубоко вошел в нашу культуру, что для многих становится даже чем-то невежественным игнорировать день всех Влюблённых. «Естественно - христианский!» - скажет большинство почитателей «валентинок», ведь праздник связан с именем святого. Но отсутствие церковного элемента и массовое языческое шоу заставляет многих засомневаться в христианском характере празднества.
    Жизнь св. епископа Валентина совпала со временами правления императора Клавдия II, который во имя укрепления военной мощи армии, запретил солдатам жениться. Этот епископ, вопреки указу императора, продолжал тайно венчать молодые пары римских легионеров, за что и был приговорен к смертной казни 14 февраля 269 г. Если признать, что день св. Валентина – это день Влюбленных, то каждому христианину в этот праздник стоило бы задуматься над истинным значением христианской любви и того, что кроется за призванием любить и быть любимым.
    День Влюблённых таит в себе массу печальных моментов. Почему, например, великие чувства и любовные признания почему-то «зарезервировались» у многих на специальный день? Как будто в году можно по-настоящему выражать любовь только один раз, в один день. †

Задай пытанне

Каб адказаць на вышэй прыведзенае пытанне, неабходна абавязкова звярнуцца да дакументаў Касцёла, якіх ёсць мноства на гэтую тэму. Перш за ўсё – гэта Кодэкс Кананічнага Права, які падае так: “Хто прыняў Найсвяцейшую Гостыю, можа яе прыняць у той жа самы дзень толькі падчас ажыццяўлення Эўхарыстыі, у якой прымае ўдзел (...)” (кан. 917). Кодэкс называе важную ўмову: каб прыняць св. Камунію другі раз, асоба павінна ўдзельнічаць у цэлай св. Імшы. Катэхізіс Каталіцкага Касцёла (нумар 1388) нагадвае кожнаму з нас, што “..слушна, каб вернікі, калі толькі яны адпаведна настроены, прымалі св. Камунію, калі ўдзельнічаюць у св. Імшы”. Канстытуцыя Sacrosanctum concilium (n 65) рэкамендуе прымаць св. Камунію падчас св. Імшы, тлумачачы, што яна садзейнічае поўнаму ўдзелу ў ахвяры св. Імшы.
    Нас так павучае Касцёл. Я хацеў бы таксама падзяліцца некалькімі сваімі думкамі на гэтую тэму. Кожны вернік, які прымае ўдзел у св. Імшы, перш чым прыняць св. Камунію, павінен паклапаціцца пра чысціцю сваёй душы. І называем гэта поўным удзелам у св. Імшы. Мы, прыступаючы да св. Камуніі, усведамляем, што прымаем самога Бога. †

Задай пытанне

На працягу пэўнага часу навучанні Езуса, яго пасланні і памяць пра Яго жылі толькі ў вусным пераказе. Пасля паступовага адыходу апосталаў і пакалення відавочцаў пачаўся крызіс пераказу Добрай Навіны. Вучні апосталаў, прадаўжаючы іхнюю місію абвяшчэння, пачалі занатоўваць фрагменты вуснага пераказу. Такім спосабам з’явіліся першыя апісанні мукі і смерці Езуса, logia ці сентэнцыі, абвешчаныя Езусам, пераказы пра цуды, а таксама дыялогі.
    Агіяграфія пад уплывам Святога Духа старалася ўпарадкаваць гэтыя меншыя дакументы, кампануючы іх у большыя цэласнасці, згодна з акрэсленымі схемамі ў геаграфічным, храналагічным і тэматычным планах. Чатыры кананічныя кнігі Мацвея, Марка, Лукі і Яна назвалі Евангеллямі з-за вельмі сціслай лучнасці паміж гэтымі кнігамі і Езусам, Яго навучаннем, а таксама - паміж гэтымі падзеямі, абвяшчэннем апосталаў пра Хрыста і Яго пасланнем.
    Хоць раннехрысціянская традыцыя прыпісвае паасобныя Евангеллі канкрэтным асобам, аднак, у працэсе стварэння яны, як і творы, якія знаходзяцца ў каноне Старога Запавету, таксама мелі шмат ананімных аўтараў і ў рэшце рэшт дайшло да канчатковай рэдакцыі паасобных кнігаў як Старога, так і Новага Запаветаў. †

Задай пытанне

Для того, чтобы быть экзорцистом, священнику не нужно “специально учиться”, как это было до II Ватиканского Собора. Каждый священник потенциально может совершать обряд экзорцизма. Но почему так редко священники (и не все) занимаются экзорцизмами? На это есть несколько причин.
    Степень угрозы. Осознавая тот факт, что священнику, как каждому человеку, присуще ошибаться, Церковь не разрешает использовать власть изгнания демонов только из субъективных (пусть даже самых добрых) побуждений данного ксендза. Ведь в открытой борьбе с бесом ошибка равна смерти. Чтобы не ставить священника под угрозу, а тем более “одержимого” человека, в Церкви существует дисциплинарный принцип, согласно которому каждый священник должен иметь разрешение епископа на проведение обряда изгнания бесов.
    Уровень знаний. Для того, чтобы успешно провести экзорцизм, недостаточно иметь силу, общие знания, но нужно уметь практически их использовать. Иисус объяснил ученикам, что для изгнания бесов необходима не только молитва, но и пост. Евангелие и двухтысячелетняя практика Церкви показывают, что изгнание бесов требует не только знаний, но и мудрости (умения оперировать знаниями). В связи с этим в каждой церковной провинции (напр. епархии) епископ выбирает более “подходящего” священника (мудрого, высоконравственного), который “специализируется” в данной сфере. Получив в духовной семинарии базовые знания и имея власть экзорциста на основании священства, назначенный экзорцист просто углубляет свои практические знания. †

Задай пытанне

864 канон кодэксу кананічнага права сцвярджае: “Кожны не ахрышчаны чалавек прыдатны для таго, каб прыняць Хрост”. Я лічу, што варта было б сказаць некалькі словаў пра метад in vitro. Спачатку трэба зазначыць і падкрэсліць, што Касцёл не прымае “па-за цялеснай” тэхнікі FIVET (Fecondation In Vitro and Embryo Transfer) – апладнення in vitro, таму што гэта – грэх. На чым асноўваецца апладненне in vitro? Жанчыне даюцца медпрэпараты, якія садзейнічаюць таму, што ў яе арганізме наступае авуляцыя. З дапамогай спецыяльнага прыбору (лапараскопу) збіраюцца яйцаклеткі палавой спеласці. Некаторыя аўтары называюць гэта “калекцыяніраваннем”. Сперматазоіды бяруцца ад мужчыны пасля мастурбацыі. Мужчынскія сперматазоіды і жаночыя яйцаклеткі змешваюцца ў спецыяльнай прабірцы, дзе можа адбыцца (але неабавязкова) апладненне. А калі яно адбылося, то чалавечы эмбрыён (звычайна некалькі) размяшчаюць ва ўлонні жанчыны. Але гэта яшчэ не ўсё. †

Задай пытанне

На пытанне, якое задаюць сужэнцам: “Чаму вы хочаце, каб у вас былі дзеці?” можна пачуць розныя адказы. Давайце ж назавём некаторыя з іх: “Ва ўсіх нашых знаёмых ёсць дзеці, а мы не хочам быць іншымі”, “Мы любім дзяцей і хацелі б імі займацца”, “Добра, каб у нас быў яшчэ адзін чалавек, які будзе нас любіць”, “Нашыя бацькі так мараць аб унуках” і г.д.
    Але задумайцеся, ці не хаваецца ў гэтых адказах эгаізм: мець дзіця для таго, каб рэалізаваць толькі ўласныя мэты? А што рабіць тады, калі муж і жонка не могуць мець дзяцей, нават, калі гэтага вельмі хочуць?
    Прызванне да бацькоўства і мацярынства ўпісана ў прыроду сужэнства. Асноўная мэта яго існавання – нараджаць і выхоўваць патомства. І няма нічога дзіўнага, што гэтае жаданне мець сваё дзіця, асабліва, калі сужэнцы – бясплодныя, з’яўляецца зразумелым матывам іх дзеянняў дзеля таго, каб вырашыць праблему пакутаў такога сужэнства. Агульнавядома, што часам спрабуюць гэта зрабіць шляхам штучнага апладнення. Але нават гэтыя добрыя намеры, на жаль, недастатковы, каб можна было выкарыстаць усе спосабы, бо мэта не апраўдвае сродкі. У такой сітуацыі неабходна звычайная людская пакора, каб згадзіцца з тым, што не падуладна чалавеку.У мінулым, калі ў сям’і не было свайго дзіцяці, то гэта ўспрымалі як наканаванне лёсу, якога нельга было пазбегнуць. А сёння складваецца ўражанне, што цалкам чалавек пануе над перадачай людскога жыцця. †

Задай пытанне

Колькі павінна быць абразоў у доме?
    Спачатку давайце растлумачым, што слова “абраз” ці “ікона” азначае пераносную карціну з выявай Хрыста, Найсвяцейшай Маці, святых ці біблейскіх сцэнаў, якая часцей за ўсё намалявана на дошцы, якую можна перанесці з месца на месца. Такі абраз выконваецца ў тэмпернай тэхніцы, якая грунтуецца на выкарыстанні фарбаў, у склад якіх уваходзіць бялок, жаўток, гума і г.д., што размешваюцца з алеямі або жывіцамі.
    Першыя звескі пра маляванне абразоў-іконаў паходзяць з канца IV пачатку V стагоддзяў. Гэты жывапіс распаўсюдзіўся на тэрыторыях Грэцыі, Балканаў, Італіі, а калі ідзе размова пра маляванне іконаў, то асабліва папулярным яно стала на Русі. Канкрэтны абраз не трэба разумець толькі як адлюстраванне святой постаці ці ілюстрацыю да Святога Пісання, але як нагадванне пра штосьці нябачнае. Аўтар паказвае на абразе пэўную выбраную постаць святога, поўную ласкі. Прынцыповай падставай існавання абраза-іконы і такога яе разумення з’яўляецца дагмат пра ўцелаўленне Хрыста, які на зямлі стаў вобразам нябачнага Бога.
    Асаблівае значэнне маюць выявы Хрыста і Божай Маці, намаляваныя не чалавечай рукой. Да такіх належаць “Хустка Веранікі”, Турынскі саван і адлюстраванне Найсвяцейшай Марыі Панны з Гвадэлупы. †

Задай пытанне

У кожнай парафіі вядуцца парафіяльныя картатэкі. Дзякуючы сабранай інфармацыі пра людзей, якія жывуць на тэрыторыі парафіі, пробашч можа лепш ведаць сваіх парафіянаў, іх патрэбы і жаданні, а таксама акружыць клопатам у духоўным плане супольнасць, якая яму даверана. Немагчыма трымаць усю інфармацыю пра сваю парафію ў галаве, таму што ёсць большыя ці меншыя парафіяльныя супольнасці і па гэтай прычыне вядзецца парафіяльная дакументацыя. На працягу году пробашч можа заўжды заглянуць у картатэку і прыгадаць сабе пра важныя звесткі, якія датычаць парафіянаў.
    А таму ў такой картатэцы пробашч запісвае перш за ўсё асабістыя даныя тых, хто жыве ў дадзенай кватэры ці доме (імя, прозвішча, год нараджэння), правярае, ці не было зменаў за апошні год. Пробашч занатоўвае таксама інфармацыю, якая датычыць рэлігійнага жыцця дадзенай сям’і і паасобных яе членаў. Запісваецца дата Хросту, I Камуніі і Канфірмацыі, а наконт дзяцей упісваецца, як яны ўдзельнічаюць у катэхізацыі. Душпастыр зазначае таксама дату душпастырскага візіту і правярае, ці сістэматычна сям’я прымае святара з душпастырскім калядным візітам. †

Задай пытанне

Тайна исповеди не имеет грани, за которой было бы позволительно открыть завесу конфиденциальности. Это абсолютная тайна, обязывающая каждого без исключения священника во всех без исключения случаях. Исключительность этой тайны связана с особенностью участия священника в наиболее интимной сфере: внутреннем мире пенитента (исповедующегося).
    Внутренний мир человека священен (неприкасаем). Пенитент разрешает входить исповеднику в этот мир только на основании веры в Господа и доверия к священнику как к компетентному помощнику в процессе покаяния.
   Священнику запрещено раскрывать тайну исповеди, даже если за это приходится платить жизнью. Информация, услышанная во время исповеди, не может ни при каких обстоятельствах выходить за рамки данной исповеди, т.е. священник не может ни под каким предлогом пользоваться или возвращаться к той информации, которая присутствовала во время исповеди. Даже косвенное разглашение тайны исповеди (несознательная утечка информации) автоматически дисквалифицирует священника, лишает его сана и приводит к карам, предусмотренным каноническим правом Церкви. Каждый священник знает об абсолютной обязанности сохранения тайны исповеди, неприкосновенность которой важнее жизни священника. †

Задай пытанне

Недавно давали нам целовать мощи бл. Михаила Сапотько. Зачем эти обряды?

     Почитать мощи святых - выражение нашего почтения к святому, к его героической жизни и, что самое важное для нас, выражает нашу веру в его ходатайство перед Богом за нас. Мощи – это частичка личной вещи (или тела) святого. В каком-то смысле эти вещи можно сравнить с памятными вещами какого-то близкого и дорогого нам человека, которые напоминают нам о нем и о том, что он нам говорил, к чему призывал. С мощами связана также наша вера в то, что Божья благодать особенно сопутствует всему, что было посвящено (в собственность) Господу. Многим людям известны случаи, когда злой дух воздействует на человека из-за того, что человек контактирует с какой-то вещью, местом, которые хозяин ему посвятил. Но не многие задумываются над тем, что Господь действует также особенным образом в посвященных Ему местах и через посвященные Ему предметы, потому что они становятся (посредством молитвы посвящения) Его собственностью (человек, как хозяин места или предмета, полностью вверяет его Богу, как новому хозяину).†

Задай пытанне

 У перыяд Адвэнту вельмі важным, яскравым знакам, які часта праяўляецца ў дамашняй літургіі, з’яўляецца свечка. Свечкі і ліхтарыкі маюць багатую сімволіку. У літургіі Касцёла як знак, святло яны прымяняліся з IV стагоддзя і былі сімваламі радасці. Аднак галоўнае святло – сімвал Хрыста, бо прарокі прадказвалі Яго як святло (Із 49, 6). Свечка з’яўляецца таксама сімвалам жыцця хрысціяніна, згоднага з Божымі запаведзямі, якое ўключана ў Хрыстовае ззянне. Ёсць некалькі родаў адвэнтавых свечкаў: раратняя – белага ці светла-жоўтага колеру, перавязаная белай стужачкай і аздобленая зелянінай (часцей за ўсё міртам). Яе памяшчаюць на дамашнім алтарыку часта побач з фігуркай ці абразам Божай Маці.
    Такую свечку запальваюць падчас сямейных малітваў. Яна сімвалізуе Марыю, якая ў змрочны адвэнтавы час нясе свету ў сваім улонні Хрыста – Сапраўднае Святло. Каляндарная свечка: на ёй абазначаны даты чатырох нядзеляў Адвэнту ці паасобныя дні гэтага часу. Яе запальваюць падчас сямейных малітваў і яды. Кожны дзень яна гарыць у месцы, вызначаным на гэты дзень. А дапальваецца канчаткова – у час вігілійнай вячэры. Марыйная свечка ставіцца 8 снежня ці напярэдадні вечарам на ўрачыстасць Безаганнага Зачацця НПМ. Яе ўпрыгожваюць зелянінай і кветкамі.†

Задай пытанне

Перш за ўсё на бацьках ляжыць адказнасць за рэлігійнае выхаванне дзяцей. Так як бацька ці маці вучыць дзіця, каб яно гаварыла: “дзякуй”, “прабачце”, так бацькі павінны навучыць з маленства дзіця маліцца. Малітва павінна мець у сям’і прывілеяванае месца. Малітва можа дапамагаць стварыць цёплыя ўзаемаадносіны паміж бацькамі і дзецьмі, выхоўваючы ў дзіцяці паставу велікадушнасці і любові.
   Самае важнае, каб малітва ў доме не была тэмай для сваркаў, бо ў такой сітуацыі дзіця не будзе кленчыць, каб адгаварыць вячэрнія пацеры ці перахрысціцца перад ядой. Патрэбна кожнае слова малітвы растлумачыць дзіцяці. Не смяяцца з памылкаў, бо гэта можа сканфузіць дзіця і садзейнічаць таму, што яно будзе неахвотна адносіцца да ўсяго, што мае сувязь з верай.
   Спачатку трэба вучыць дзіця простым малітвам, памятаючы пра тое, што малітва павінна быць заўжды дастасавана да інтэлектуальнага і эмацыянальнага ўзроўню чалавека. Нельга чакаць ад малога дзіцяці мудрых тэалагічных выказванняў. Часам бацькі – вельмі амбіцыйныя, таму што імкнуцца замяніць старыя і маланатхняльныя малітвы ўласнай творчасцю. Аднак дзіця павінна маліцца, а не прагаворваць тое, што было створана бацькамі. †

Задай пытанне

Как верующий должен реагировать на нее?
   Во всевозможных действиях человека, которые можно назвать манипуляцией, есть много моментов, которые до конца остаются неисследованными. Прежде всего потому, что сама манипуляция многообразна. Тем не менее, можно попробовать, в общих чертах, определить её суть.
    Манипуляция - это целенаправленное и укрытое действие, вследствие которого человеку или группе людей стараются навязать ложный образ действительности.
    Как сказал Иоанн Павел II манипуляция унижает достоинство человека, превращает его в предмет внутри манипуляционного механизма (идеологические и экономические структуры). Во многих своих документах Папа приводит конкретные примеры масштабных манипуляций, которые имеют место в современном западном мире: - Под знамёнами настоящей свободы выступает ничем неограниченный либерализм, который ограничивает и нарушает права другого человека (неограниченная свобода заканчивается там, где начинается свобода и права другого); - Искажение сути любви; - Разрушение семейных ценностей в обществе; - Материализм и т.д. †

Задай пытанне

Што сказаць пра тых, хто не стрымаў сужэнскай клятвы, якую яны давалі перад Богам і мужам (ці жонкай) і заключылі новы грамадзянскі сужэнскі саюз?

   Тут трэба ўдакладніць некаторыя аспекты. Асоба, якая заключыла новае несакрамэнтальнае сужэнства, не можа (згодна з дзейным заканадаўствам Касцёла) прымаць святыя сакрамэнты. Касцёльнае права практычна пазбаўляе асобы, якія жывуць у несакрамэнтальных сужэнскіх саюзах, магчымасці зрабіць сакрамэнтальным заключаны новы саюз, а ў выніку па-за пэўнымі выключэннямі не даруе грахі такім асобам і не дапускае іх прыняць св. Камунію. Гэта не якое-небудзь пакаранне такіх людзей Касцёлам, а негатоўнасць іх прыняць сакрамэнты, абумоўленая паставай саміх асобаў, якія жывуць у несакрамэнтальным саюзе. Яны, знаходзячыся пастаянна ў стане граху, не здольны прыняць дараванне грахоў у сакрамэнце Пакуты, таму што не выконваюць умовы споведзі: цвёрдае пастанаўленне выправіцца ў лепшы бок, а таму не могуць прыняць св. Камунію. †

Задай пытанне

Паводле меркаванняў каталіцкага Касцёла несакрамэнтальнае сужэнства – гэта саюз мужчыны і жанчыны, якія жывуць разам і вядуць сумесную гаспадарку (як муж і жонка), але не звязаны сакрамэнтам Сужэнства. Гэта ахрышчаныя людзі, якія не могуць заключыць шлюб, згодна з патрабаваннямі хрысціянскай веры, хоць бы ў многіх выпадках яны гэтага хацелі. Перашкодай для іх з’яўляецца тое, што яны заключылі раней сакрамэнтальны сужэнскі саюз у Касцёле, развяліся і ўзялі з іншай асобай грамадзянскі шлюб. Жывучы ў такім стане, яны хочуць быць у споведзі і прыняць св. Камунію, часам абвінавачваючы Касцёл, што ён - вельмі суровы для іх.
    Ведаючы сітуацыю гэтых людзей, напэўна, нельга тут гаварыць пра віну Касцёла. Не можа ён (і гэта трэба ясна сказаць) адмовіцца ад збаўчых вартасцяў і ад місіі, даверанай яму Хрыстом. У Божым плане сужэнства – неразрыўнае. У сваім навучанні Езус проціпастаўляючы тэндэнцыям да разводаў, спасылаецца на план Творцы, сцвярджае: “Дык што Бог злучыў, чалавек хай не разлучае” (Мц 19, 6) і аб’яўляе, што сужэнская сакрамэнтальная сувязь з’яўляецца знакам вернага і вечнага адзінства Бога з чалавецтвам. А саюз, які не з’яўляецца сапраўдным сужэнствам, Езус называе вельмі рэзка: распустай: “Кожны, хто пакідае жонку сваю, акрамя як з прычыны яе распусты, выстаўляе яе на чужаложства” (Мц 5, 32). †

Задай пытанне

Што на гэты конт гаворыць Касцёл?

   Сон мае шмат інтрыгуючых уласцівасцяў. Падчас сну чалавечая мускулатура знаходзіцца ў аслабленым стане, а рытм сэрца запавольваецца. Сон перадае эмацыянальны фон нашага жыцця. Вядома, што ён выконвае рэгенерыруючую функцыю арганізма, таму мы праводзім у сне аж 1\3 нашага жыцця. Паводле некаторых даследчыкаў гэтай з’явы сон з’яўляецца важным элементам жыцця, таму што мары ў сне даюць магчымасць перш за ўсё разрадзіць напружанне. Часам чалавек акрэслівае гэта як невялікі “фільм” або “расказік”. Цікава, даследчыкі заўважылі, што існуе розніца паміж снамі ў мужчынаў і жанчынаў. Часцей за ўсё жанчынам сніцца які-небудзь адзін чалавек, вядомае наваколле, а галоўныя героі праяўляюць шмат эмоцый. А вось сны ў мужчынаў характарызуюцца высокім узроўнем агрэсіі і фізічнай актыўнасці, а дзеі сна праходзяць у невядомых месцах. †

Задай пытанне

Кс. Андрэй Рылка – філосаф, тэолаг. Даследуе пытанні адносінаў паміж верай і розумам, рэлігіяй і мараллю. Цікавіцца праблемамі ўплыву стэрэатыпаў на спосаб мышлення і вераванняў людзей.
    - Шаноўны святар, часам можна сутыкнуцца з такім поглядам: веру ў Бога, але не веру святарам, бо бачу іх грахі. Усе мы ў Касцёле маем большую альбо меншую свядомасць сваёй грэшнасці, але як звычайным вернікам, асабліва моладзі, глядзець на грэшнасць святароў?
    Адказ: - Грэшнасць чалавека ў большай ці меншай ступені – гэта смутная рэчаіснасць нашага зямнога жыцця, наступства першароднага граху. Годнымі сакрамэнта Святарства Касцёл прызнае не бязгрэшных, бо такіх няма на гэтым свеце (1 Ян 1, 8), але тых, каго Бог паклікаў і хто на момант прыняцця гэтага сакрамэнта прызнаны дастаткова падрыхтаваным да таго, каб быць дарыцелем Божых ласкаў. Таму грэшнасць святара – гэта пацвярджэнне таго, што ён, як і кожны іншы хрысціянін, недасканалы, а толькі крочыць шляхам удасканалення. Адзін толькі Бог дасканалы на 100 %. Таму бачачы слабасць святара кожнаму хрысціяніну варта задумацца над тым, што ён канкрэтна робіць для таго, каб падтрымаць гэтага чалавека на яго нялёгкім шляху барацьбы не толькі са злом у сабе, але - і ў тысячах вернікаў. Святару не столькі патрэбна крытыка, сколькі падтрымка вернікаў.†