Задай пытанне

В наше время стала популярна тема о вакцинации в связи с тем, что некоторые из вакцин, появившиеся в настоящее время, являются плодом генной инженерии на человеке.
    Стоит ли идти на вакцинацию для предупреждения болезни? С одной стороны, всё то, что способствует защите нашей жизни, является достойным деянием, а с другой же стороны, христиане должны быть бдительны, помня о том, что не всё вакцины являются достойными для своего применения. Мы находим ответ на данные вопросы в рапорте Папской академии «PRO VITA», который был обнародован и утвержден Конгрегацией Вероучения в 2005 г.
    Суть рапорта заключается в том, что официальное учение Церкви предостерегает верующих от применения некоторых вакцин, даже если дело касается предупреждения серьезной болезни, потому что это ведёт к моральной ответственности за их применение. †

Як і раней, так і сёння існуе актуальная праблема для бацькоў назваць народжанае дзіця імем. У метрыках Хросту ўсё часцей можна сустрэць імёны, якія да гэтага часу рэдка давалі католікі сваім дзецям: Вадзім, Сяргей, Дзмітрый, Сняжана і г.д. Знікаюць з метрычнай кнігі традыцыйныя хрысціянскія імёны, якія былі прыняты заходняй традыцыяй Касцёла: Ян, Ядвіга, Станіслаў, Тадэвуш, Юзаф і г.д.
    Адсюль паўстае пытанне: “Як даваць імёны?” Навучанне Трыдэнцкага сабору ў дачыненні да гэтай справы было катэгарычнае. У 1563 годзе ў асобным дэкрэце было загадана, каб дзецям давалі выключна імёны каталіцкіх святых. Адначасова пачаўся працэс выцяснення родных славянскіх імёнаў, напрыклад: Мечыслаў, Славамір, Ярагнеў імёнамі лацінскага паходжання, напрыклад: Марк, Луцыян, Фабіян і грэчаскага, напрыклад: Аляксандр, Філіп ці біблейскага, напрыклад: Якуб, Ян, Сымон. З-за ўсеагульнага ўжывання іх хрысціянамі гэтыя імёны давалі ў першую чаргу дзецям. У XVII – XVIII ст.ст. аддавалі перавагу імёнам айчынных святых, напрыклад: Казімір, Станіслаў, Уладзіслаў. †

День св. Валентина так быстро и глубоко вошел в нашу культуру, что для многих становится даже чем-то невежественным игнорировать день всех Влюблённых. «Естественно - христианский!» - скажет большинство почитателей «валентинок», ведь праздник связан с именем святого. Но отсутствие церковного элемента и массовое языческое шоу заставляет многих засомневаться в христианском характере празднества.
    Жизнь св. епископа Валентина совпала со временами правления императора Клавдия II, который во имя укрепления военной мощи армии, запретил солдатам жениться. Этот епископ, вопреки указу императора, продолжал тайно венчать молодые пары римских легионеров, за что и был приговорен к смертной казни 14 февраля 269 г. Если признать, что день св. Валентина – это день Влюбленных, то каждому христианину в этот праздник стоило бы задуматься над истинным значением христианской любви и того, что кроется за призванием любить и быть любимым.
    День Влюблённых таит в себе массу печальных моментов. Почему, например, великие чувства и любовные признания почему-то «зарезервировались» у многих на специальный день? Как будто в году можно по-настоящему выражать любовь только один раз, в один день. †

Каб адказаць на вышэй прыведзенае пытанне, неабходна абавязкова звярнуцца да дакументаў Касцёла, якіх ёсць мноства на гэтую тэму. Перш за ўсё – гэта Кодэкс Кананічнага Права, які падае так: “Хто прыняў Найсвяцейшую Гостыю, можа яе прыняць у той жа самы дзень толькі падчас ажыццяўлення Эўхарыстыі, у якой прымае ўдзел (...)” (кан. 917). Кодэкс называе важную ўмову: каб прыняць св. Камунію другі раз, асоба павінна ўдзельнічаць у цэлай св. Імшы. Катэхізіс Каталіцкага Касцёла (нумар 1388) нагадвае кожнаму з нас, што “..слушна, каб вернікі, калі толькі яны адпаведна настроены, прымалі св. Камунію, калі ўдзельнічаюць у св. Імшы”. Канстытуцыя Sacrosanctum concilium (n 65) рэкамендуе прымаць св. Камунію падчас св. Імшы, тлумачачы, што яна садзейнічае поўнаму ўдзелу ў ахвяры св. Імшы.
    Нас так павучае Касцёл. Я хацеў бы таксама падзяліцца некалькімі сваімі думкамі на гэтую тэму. Кожны вернік, які прымае ўдзел у св. Імшы, перш чым прыняць св. Камунію, павінен паклапаціцца пра чысціцю сваёй душы. І называем гэта поўным удзелам у св. Імшы. Мы, прыступаючы да св. Камуніі, усведамляем, што прымаем самога Бога. †