Задай пытанне

Для того, чтобы быть экзорцистом, священнику не нужно “специально учиться”, как это было до II Ватиканского Собора. Каждый священник потенциально может совершать обряд экзорцизма. Но почему так редко священники (и не все) занимаются экзорцизмами? На это есть несколько причин.
    Степень угрозы. Осознавая тот факт, что священнику, как каждому человеку, присуще ошибаться, Церковь не разрешает использовать власть изгнания демонов только из субъективных (пусть даже самых добрых) побуждений данного ксендза. Ведь в открытой борьбе с бесом ошибка равна смерти. Чтобы не ставить священника под угрозу, а тем более “одержимого” человека, в Церкви существует дисциплинарный принцип, согласно которому каждый священник должен иметь разрешение епископа на проведение обряда изгнания бесов.
    Уровень знаний. Для того, чтобы успешно провести экзорцизм, недостаточно иметь силу, общие знания, но нужно уметь практически их использовать. Иисус объяснил ученикам, что для изгнания бесов необходима не только молитва, но и пост. Евангелие и двухтысячелетняя практика Церкви показывают, что изгнание бесов требует не только знаний, но и мудрости (умения оперировать знаниями). В связи с этим в каждой церковной провинции (напр. епархии) епископ выбирает более “подходящего” священника (мудрого, высоконравственного), который “специализируется” в данной сфере. Получив в духовной семинарии базовые знания и имея власть экзорциста на основании священства, назначенный экзорцист просто углубляет свои практические знания. †

864 канон кодэксу кананічнага права сцвярджае: “Кожны не ахрышчаны чалавек прыдатны для таго, каб прыняць Хрост”. Я лічу, што варта было б сказаць некалькі словаў пра метад in vitro. Спачатку трэба зазначыць і падкрэсліць, што Касцёл не прымае “па-за цялеснай” тэхнікі FIVET (Fecondation In Vitro and Embryo Transfer) – апладнення in vitro, таму што гэта – грэх. На чым асноўваецца апладненне in vitro? Жанчыне даюцца медпрэпараты, якія садзейнічаюць таму, што ў яе арганізме наступае авуляцыя. З дапамогай спецыяльнага прыбору (лапараскопу) збіраюцца яйцаклеткі палавой спеласці. Некаторыя аўтары называюць гэта “калекцыяніраваннем”. Сперматазоіды бяруцца ад мужчыны пасля мастурбацыі. Мужчынскія сперматазоіды і жаночыя яйцаклеткі змешваюцца ў спецыяльнай прабірцы, дзе можа адбыцца (але неабавязкова) апладненне. А калі яно адбылося, то чалавечы эмбрыён (звычайна некалькі) размяшчаюць ва ўлонні жанчыны. Але гэта яшчэ не ўсё. †

На пытанне, якое задаюць сужэнцам: “Чаму вы хочаце, каб у вас былі дзеці?” можна пачуць розныя адказы. Давайце ж назавём некаторыя з іх: “Ва ўсіх нашых знаёмых ёсць дзеці, а мы не хочам быць іншымі”, “Мы любім дзяцей і хацелі б імі займацца”, “Добра, каб у нас быў яшчэ адзін чалавек, які будзе нас любіць”, “Нашыя бацькі так мараць аб унуках” і г.д.
    Але задумайцеся, ці не хаваецца ў гэтых адказах эгаізм: мець дзіця для таго, каб рэалізаваць толькі ўласныя мэты? А што рабіць тады, калі муж і жонка не могуць мець дзяцей, нават, калі гэтага вельмі хочуць?
    Прызванне да бацькоўства і мацярынства ўпісана ў прыроду сужэнства. Асноўная мэта яго існавання – нараджаць і выхоўваць патомства. І няма нічога дзіўнага, што гэтае жаданне мець сваё дзіця, асабліва, калі сужэнцы – бясплодныя, з’яўляецца зразумелым матывам іх дзеянняў дзеля таго, каб вырашыць праблему пакутаў такога сужэнства. Агульнавядома, што часам спрабуюць гэта зрабіць шляхам штучнага апладнення. Але нават гэтыя добрыя намеры, на жаль, недастатковы, каб можна было выкарыстаць усе спосабы, бо мэта не апраўдвае сродкі. У такой сітуацыі неабходна звычайная людская пакора, каб згадзіцца з тым, што не падуладна чалавеку.У мінулым, калі ў сям’і не было свайго дзіцяці, то гэта ўспрымалі як наканаванне лёсу, якога нельга было пазбегнуць. А сёння складваецца ўражанне, што цалкам чалавек пануе над перадачай людскога жыцця. †

Колькі павінна быць абразоў у доме?
    Спачатку давайце растлумачым, што слова “абраз” ці “ікона” азначае пераносную карціну з выявай Хрыста, Найсвяцейшай Маці, святых ці біблейскіх сцэнаў, якая часцей за ўсё намалявана на дошцы, якую можна перанесці з месца на месца. Такі абраз выконваецца ў тэмпернай тэхніцы, якая грунтуецца на выкарыстанні фарбаў, у склад якіх уваходзіць бялок, жаўток, гума і г.д., што размешваюцца з алеямі або жывіцамі.
    Першыя звескі пра маляванне абразоў-іконаў паходзяць з канца IV пачатку V стагоддзяў. Гэты жывапіс распаўсюдзіўся на тэрыторыях Грэцыі, Балканаў, Італіі, а калі ідзе размова пра маляванне іконаў, то асабліва папулярным яно стала на Русі. Канкрэтны абраз не трэба разумець толькі як адлюстраванне святой постаці ці ілюстрацыю да Святога Пісання, але як нагадванне пра штосьці нябачнае. Аўтар паказвае на абразе пэўную выбраную постаць святога, поўную ласкі. Прынцыповай падставай існавання абраза-іконы і такога яе разумення з’яўляецца дагмат пра ўцелаўленне Хрыста, які на зямлі стаў вобразам нябачнага Бога.
    Асаблівае значэнне маюць выявы Хрыста і Божай Маці, намаляваныя не чалавечай рукой. Да такіх належаць “Хустка Веранікі”, Турынскі саван і адлюстраванне Найсвяцейшай Марыі Панны з Гвадэлупы. †