Семінарыйная газета

Дарагія Міністранты! Ці памятаеце Вы, што такое "ляскотка"?

Гэтае слова ўжываецца рэдка, таму адразу цяжка прыгадаць, што гэта. У слоўніку можна прачытаць, што ляскотка – гэта драўляны інструмент, які пры трасенні выдае характэрныя гукі. Гук выдаюць драўляныя элементы, якія ўдараюцца адзін аб аднаго. У некаторых краінах гэты інструмент называецца трашчоткай. Гэтак жа называецца і рухомая ручка, змешчаная на браме ці дзвярах, якая служыць для стукання ў дзверы.
Часцей за ўсё ляскотка выглядае так: гэта драўляная дошчачка, прадзіраўленая ўсярэдзіне, каб знізу можна было прымацаваць ручку, а зверху ў гэтай жа ручцы прыладзіць драўляны малаточак, які, удараючы ў дошчачку, і выдаваў бы стукат. †

“Я адкрыў Табе грэх мой і не ўтаіў беззаконня майго. Я сказаў: вызнаю Госпаду злачынствы мае;
і Ты дараваў мне віну граху майго” (Пс 32, 5).

Грэх з’яўляецца таямнічай рэча­існасцю, якая датычыць кожнага чалавека. Нам часта здаецца, што як бы мы не стараліся ўцячы ад знішчальнай моцы граху, нам ніколі не ўдаецца поўнасцю выключыць яго з нашага штодзённага жыцця. Часам ён дакранаецца да нас жорстка, часам “далікатна”, але яшчэ больш знішчальна. І тады ўжо невядома: ці ўцякаць далей, ці паддацца яго моцы? Хтосьці ўцякае, а хтосьці паддаецца...
Пакорнасць граху, як і кожны выбар чалавека, заўсёды нясе за сабой свае вынікі. І гэтыя вынікі заўсёды негатыўныя. Гэта бясспрэчна! Грэх заўсёды з’яўляецца бунтам супраць Бога, вызваленнем з-пад Яго закону любові. Грэх ніколі не можа быць дабром! Бо што ж можа засланіць сапраўднае Дабро? Нішто! Але вернемся да вынікаў і адказнасці за грэх. Мы, людзі, заўсёды шукаем адгаворкі перад самімі сабой, што мы не вінаватыя ў граху, які здзейснілі, што хтосьці нам “дапамог”, што так склаліся абставіны, што мы проста не ведалі, што гэта грэх... †

Набажэнства Крыжовага шляху найбольш рэка­мендуецца Апостальскай Сталіцай. Пан Езус гаварыў св. Фаўстыне: “Адна гадзіна разважання маёй балючай мукі мае большую заслугу, чым цэлы год бічавання сябе ажно да крыві, разважанне маіх балючых ран з’яўляецца для цябе вялікай карысцю, а мне прыносіць вялікую радасць” (Дз. 369). У пабожнай практыцы Крыжовага шляху ўзнаўляецца напамінак пакут, якія Збаўца перажыў падчас шляху ад Прэторыя Пілата, дзе быў асуджаны на смерць, ажно да ўкрыжавання і смерці для нашага збаўлення.
    Разважанне мукі Пана – гэта, паводле св. Тамаша з Аквіну, “школа ўсякіх цнотаў”. Набажэнства Крыжовага шляху з’яўляецца вельмі дабратворнай, дзейснай і прыемнай Богу практыкай. Яно ўзгадвае нам аб велічы нашай бессмяротнай душы, для якой Збаўца ў страшэнных пакутах аддае сваё жыццё. Яно адкрывае неспазнаную бязмежную любоў, дабрыню і міласэрнасць Бога, які для таго, каб выратаваць чалавека, не шкадуе ахвяры. †

Куточак міністранта

Валадар над намі, Хрысце! Дарагія міністранты, вітаю Вас на старонках нашай газеты. Лістапад з’яўляецца апошнім восеньскім месяцам. У гэтым месяцы мы ўспамінаем нашых памерлых, якія ўжо скончылі зямное жыццё і адышлі да Бога па ўзнагароду. Некаторыя з іх патрабуюць нашай малітвы і ахвяры, таму што ў чысцы яны церпяць кары. Ці памятаем мы пра іх (не толькі ў лістападзе) у нашым штодзённым жыцці? Як выглядае наша малітва за памерлых?

Жыццё на зямлі з’яў­ляецца адзінай маг­чымасцю падрых­тавацца да вечнасці. Іншага шансу не будзе. Гэтая думка пабуджае нас заўсёды памятаць пра малітву за памерлых, якія самі сабе ўжо не могуць дапамагчы. Таму падчас малітвы “Анёл Панскі” мы гаворым: “Вечны адпачынак дай ім, Пане...”. На асобныя гадавіны смерці памерлых мы таксама ўдзельнічаем у св. Імшы, у іх інтэнцыі прымаем святую Камунію. Хвароба ці якая-небудзь іншая пакута, прынятая з любоўю, мае вялікую каштоўнасць перад Богам. Аднак наш клопат аб памерлых гарачы настолькі, наколькі мы самі памятаем пра сваю смерць. А як я ўяўляю смерць? Ці ўспрымаю я яе як штосьці рэальнае і непазбежнае ў сваім жыцці? †

“Малітва – гэта вялікая брама да веры. Таму для хрысціянскага жыцця патрэбен высілак штодзённай малітвы. Аднак навучыцца маліцца, так як вучацца тэхніцы, нельга. Хоць гэта і прагучыць дзіўна: малітва з’яўляецца дарам, які мы атрымліваем праз малітву” (YOUCAT 469).

Кожны чалавек, а тым больш хрысціянін, прагне і шукае Бога ў сваім жыцці. Малітва з’яўляецца задавальненнем гэтай патрэбы. Цяжка ўявіць сабе функцыі і задачы Касцёла, сапраўднае і глыбокае духоўнае жыццё верніка без апоры ў малітве. Гэта менавіта з яе мы чэрпаем сілы і моц у сваім імкненні да дасканаласці. Гэта яна з’яўляецца дапамогай у шматлікіх разнастайных сітуацыях нашага жыцця.
    Духоўнае жыццё як святара, так і клерыка, без глыбокага перажывання малітвы з’яўляецца пустым і сухім. Малады чалавек, які хоча стаць святаром, павінен быць падрыхтаваны і адпаведна сфармаваны да святарства. Было б няправільна, калі б у жыцці клерыка не хапала малітвы. Бо гэта ж менавіта ён будзе навучаць людзей мастацтву малітвы. Ён будзе аддаваць штосьці сваё. А гэта вельмі цяжка, калі ўвесь час не папаўняць таго, што нам было дадзена Богам. У гэтай пастаяннай аддачы вельмі важнай дапамогай з’яўляецца малітва. †

Місійнае кола

Дарагія Чытачы! Ужо мінуў Сусветны дзень місій (III нядзеля кастрычніка), давайце яшчэ раз спынімся на тэме місійнага паслання і абвяшчэння Добрай Навіны аб Езусе Хрысце, які з’яўляецца адзіным Збавіцелем чалавека. Гэтую тэму нельга абмінуць, таму што, як адзначыў папа Бенедыкт XVI, “гэта найбольш цэнная паслуга, якую Касцёл можа даць чалавецтву”. Наказ абвяшчэння Евангелля вынікае з добра зразуметай любові, якая заўсёды хоча ззяць. Неабходнасць абвяшчэння Евангелля “да краю свету” актуальная заўсёды. Бл. Ян Павел II у энцыкліцы „Redemptoris misio” пісаў: “Місія Хрыста Збавіцеля, ускладзеная на Касцёл, яшчэ далёкая ад завяршэння. Калі напрыканцы другога тысячагоддзя ад Яго прыходу мы ахопліваем позіркам чалавецтва, то пераконваемся, што місія Касцёла яшчэ толькі пачынаецца і што для яе выканання мы павінны прыкласці ўсе нашыя сілы”. Давайце ж задумаемся, навошта і якім чынам мы павінны далучацца да місійнай дзейнасці Касцёла. †