Семінарыйная газета

Няхай гэтую семінарыю (...) падтрымлівае заступніцтва Панны Марыі, свята Нараджэнне Якой мы адзначаем сёння. Ад шчырага сэрца я вас благаслаўляю.

Дарагія чытачы!
Кожны юбілей з’яўляецца доўгачаканым святам. Чаму мы чакаем такіх свят? Яны з’яўляюцца пэўным пунктам, дзе можна абярнуцца назад, каб паглядзець, што было ўжо зроблена. Гэта нагода да роздуму над адрэзкам часу ў мінулым, каб змагчы больш аптымістычна глядзець у будучыню. Аднак свята, а тым больш юбілей, цяжка сабе ўявіць без падарункаў і пажаданняў. †

Старонка міністранта

Патэна – гэта літургічнае начынне для Эўхарыстычных постацяў у форме невялікай талерачкі ці глыбейшага начыння. Яна выканана з высакароднага металу і часцей за ўсё аздоблена. З самага пачатку патэна была вялікая з-за таго, што на ёй ламалі Кансэкраваны Хлеб. А з той пары, калі пачалі выпякаць невялікія прычасці, было дастаткова малой. Патэна сімвалізуе Гроб Панскі.
    Келіх – літургічнае начынне, якое ўжываецца падчас св. Імшы для кансэкрацыі віна. Унутры ён аздоблены золатам ці серабром. У старажытнасці келіх быў вялікі з дзвюма ручкамі, каб яго мог падтрымаць дыякан, які падчас удзялення св. Камуніі пад выглядам віна падаваў яго вернікам.З цягам часу, калі св. Камунію ўдзялялі ў выглядзе адной постаці, то келіх стаў меншых памераў і прыняў форму цюльпана.
    Манстранцыя
    – аздобленае каштоўнае начынне, у якім выстаўляецца Найсвяцейшы Сакрамэнт для публічнай адарацыі ці для пераносу ва Эўхарыстычнай працэсіі.Яе ўжываюць з XIV стагоддзя.Манстранцыя аздоблена па-мастацкукаштоўнымі каменнямі паводле рэлігійных матываў. У кустодыі захоўваецца Найсвяцейшая Гостыя, якая прызначана для манстранцыі. Гостыя ўкладваецца ў невялічкую падстаўку з адтулінай для Гостыі на ножцы, якую называюць луной ці мельхізэдэкам.

Дарагія сябры! Зноў я вітаю Вас на старонках газеты, якія прысвечаны жыццю нашай семінарыі.

У гэтым нумары я хацеў бы расказаць Вам пра значэнне і род хрысціянскай святыні – гэта касцёл. Ён не з’яўляецца толькі звычайным будынкам, але перш за ўсё – Божым домам, інтэр’ер якога цераз розныя сімвалы прыадкрывае перад намі як бы невялічкую часцінку нябеснай хвалы. Касцёлам называецца таксама ўся чалавечая сям’я, якая вераць у Хрыста, якую, мой дарагі сябар, ствараем і ты, і я.
    А каб прыняць удзел у св. Імшы ці ў іншых літургічных набажэнствах, кожны раз мы збіраемся ў касцёле ці, калі няма такой магчымасці, у іншым месцы, якое годна вялікіх Божых таямніцаў. Святыня і ўсе прадметы культу выглядаюць належным чынам, прыгожа, а цераз розныя знакі яны гавораць нам пра Божыя праўды. Святыня прысвечана Богу, таму сваім знешнім прыгожым выглядам яна дапамагае нам звяртацца сэрцам да вечных справаў. Гэта такое месца, дзе Творца выслухоўвае нашыя малітвы. У першыя стагоддзі хрысціянства касцёлы ўзводзіліся так, каб яны былі павернуты на ўсход, таму што ва ўзыходзячым сонцы людзі бачылі сімвал Змёртвыхпаўсталага Хрыста. На працягу стагоддзяў хрысціянскія святыні будавалі па-рознаму, напрыклад: з другой паловы XII ст. (гатыцкі стыль) у Францыі ўзводзілі вельмі высокія касцёлы. Гэтая стральчатасць святыні дапамагала вернікам узносіць угару сэрцы да Бога, а святло, якое прабівалася праз вялікія вокны і залівала святыню сваім шчодрым светам, сімвалізавала Хрыста – Святло свету. †

В настоящие время ежедневно каждый человек сталкивается с множеством различного рода информации. Не всегда она правдива, не всегда имеет высокую степень достоверности, не всегда она полезна, не всегда точна, не всегда служит добру человека, не всегда формирует правильный взгляд на окружающую действительность. Мы слышим множество слов, различных мнений по одному и тому же вопросу, часто совершенно противоречащих друг другу. Все эти и др. факторы привели к тому, что современному человеку трудно сформировать объективный, правильный взгляд на себя самого, на цель и смысл своей жизни, на другого человека, на взаимоотношения с ним, на общество, в котором он живет, и даже на самого Бога и на свои взаимоотношения с Ним. Часто этот взгляд - поверхностный, подверженный влиянию предубеждений, сформированный под влиянием идеологий, бескритичного принятия мнения большинства или так называемых “современных авторитетов”, различных философских течений и направлений и т.п. 2010 лет тому назад Бог-Отец послал своего Сына, Свое Предвечное Слово, чтобы открыть человеку свою любовь и свой план его спасения из рабства греха и смерти. И не только открыть, но и реализовать этот план посредством слов, знаков и чудес, повседневной жизни Иисуса Христа, но прежде всего, через Его страдания, смерть и воскресение. Христос пришел не только к тем людям, которые жили две тысячи тому назад, Он пришел к людям всех времен, культур, рас, народов. Провозглашение этого Христос доверил Своей Церкви, которую установил, чтобы на протяжении веков она продолжала Его спасительную миссию, проповедуя Его Слово, освящая в таинствах и ведя к вечному спасению. †

Па сваёй сутнасці Касцёл з’яўляецца місіянерскім. Хрыстус даверыў яму місію абвяшчаць Евангелле па ўсяму свету. Таму духоўныя асобы, свецкія і манахі-місіянеры пакідаюць сваю ўласную Айчыну, каб дзяліцца Праўдай аб збавенні з тымі, хто яе не ведае.

Я пазнаёміўся з ксяндзом Янам Банькоўскім, які каля 20 гадоў працаваў у Бразіліі і на Канарскіх астравах у якасці місіянера.

    Раскажыце, калі ласка, аб Бразіліі і аб мясцовым Касцёле?
    Бразілія - найбольшая каталіцкая краіна свету. Яна налічвае 8,5 млн квадратных кіламетраў зямной паверхні, у ёй жыве каля 170 млн жыхароў. Епіскапат гэтай краіны складаецца са звыш 300 – 400 біскупаў. Сёння католікі складаюць 78 – 80 % насельніцтва гэтай дзяржавы. У апошнія гады каталіцкі Касцёл Бразіліі панёс вялікія страты з-за самых розных сектаў. Па статыстыцы на аднаго ксяндза ў гэтым краі прыпадае 12 – 14 тысяч вернікаў. Таму парафіі, якія абслугоўваюць ксяндзы, вялізныя як у колькасным, так і ў тэрытарыяльным планах. Асабліва гэта праяўляецца ў Амазоніі, дзе амаль адзіным сродкам перамяшчэння з’яўляецца лодка. †

Здаецца, не так даўно, а менавіта 19. 06. 2009 г. ва ўрачыстасць Найсвяцейшага Сэрца Езуса мы чулі словы Папы Бэнэдыкта XVI аб тым, як афіцыйна ён абвясціў год Святарства дзеля таго, каб садзейнічаць распаўсюджанню энтузіязму ўнутранага аднаўлення ўсіх святароў, каб яны больш моцна і выразна сведчылі сваім жыццём аб Евангеллі ў сучасным свеце. І як хутка гэты год закончыўся, аднак, ён заставіў нас шмат над чым падумаць і задумацца над сутнасцю святарства.
    Вялікі чацвер з’яўляецца днём, у якім Езус Хрыстус устанавіў сакрамэнт Эўхарыстыі і Святарства. Упершыню у Вячэрніку паводле словаў Езуса, Найвышэйшага Святара, звычайны хлеб ператварыўся ў Цела Хрыста, а віно – у Яго Кроў.Тым самым ужо з самага пачатку Езус паказаў, што быць святаром – гэта не што іншае, як складаць Эўхарыстычную Ахвяру. Таму св. Ян Марыя Віянэй быў перакананы, што ад св. Імшы залежыць уся палкасць святарскага жыцця: “Як добра робіць ксёндз, калі кожную раніцу ён аддае сябе Богу ў ахвяры”. †