Семінарыйная газета

“Дазвольце і аднаму, і другому расці да жніва. А ў час жніва скажу жняцам: “Збярыце раней кукаль і звяжыце ў пучкі, каб спаліць яго, а пшаніцу збярыце ў маё гумно” (Мц 13, 30).

Лета – гэта месяцы зорных начэй і спякотных дзён, але перш за ўсё – “пазалочанага збожжа, пасярэбранага жыта”. Менавіта жніво, час плёну працы земляробаў, якая працягвалася вясной і летам. Час на забеспячэнне нас штодзённым хлебам.

Дарагія міністранты, карыстаючыся нагодай нашай чарговай сустрэчы, я хацеў бы паразмаўляць з Вамі менавіта пра хлеб – пра гэтую такую простую і адначасова неабходную ў нашым жыцці рэч, адначасова параўноўваючы яго са службай міністранта. †

Молитва и магия...
   Что может объединять эти совершенно разные понятия, что может быть между ними общего? Теоретически, согласно смыслу этих слов, ровным счетом ничего. Более того, в некоторой степени эти слова противоположны по своей натуре.
    Это все так, вот только теория далеко не всегда совпадает с практикой и реальностью жизни.
    Что я хочу этим сказать? А то, дорогой Читатель, что очень часто в нашей религиозной жизни встречаются парадоксы, и одним из них является подход к молитве как к магии, то есть магическая молитва!
    Что это значит, с чем это связано, и как это проявляется, я предлагаю выяснить в данной статье. †

Пасля здачы апошняга экзамену для алюмнаў нашай семінарыі наступіў доўгачаканы час канікулаў, час адпачынку і душпастырска-літургічных практык. У гэтым годзе клерыкі будуць прымаць больш актыўны ўдзел у жыцці не толькі ўласных парафій і семінарыі, але таксама ўсёй Гродзенскай дыяцэзіі.
    Перш за ўсё іх чакаюць месячныя практыкі ў парафіях: Гродна-катэдра, Ліда-Фара, Ваўкавыск (св. Станіслава), Адэльск, Беняконі, Шчучын, Малая Бераставіца, Бярозаўка, Новы Двор, Жодзішкі, Макараўцы, а нават Дортмунд (Германія).
   Практыка ў парафіі з’яўляецца для клерыкаў найлепшай нагодай выкарыстаць веды, атрыманыя падчас лекцый у семінарыі, і дае магчымасць падзяліцца радасцю веры і паклікання з людзьмі, да якіх яны будуць пасланы. †

“І Я вам кажу: прасіце, і будзе вам дадзена; шукайце, і знойдзеце; стукайце, і будзе вам адчынена. Бо кожны, хто просіць, атрымлівае; і хто шукае, знаходзіць; і хто стукае, таму будзе адчынена” (Лк 11, 9-10).

Напэўна, нам вядома карціна, калі дзіця, якое стаіць каля сваіх бацькоў, аб нечым іх просіць. Няцяжка таксама ўявіць найбольш частую рэакцыю бацькоў – адмову. Дзіця плача, крычыць і ўпрошвае маці ці бацьку купіць нейкую цацку ці штосьці, што яму вельмі спадабалася. Некаторыя бацькі паддаюцца просьбе свайго дзіцяці, іншыя ж не надаюць гэтаму вялікай увагі. Безумоўна, кожны з нас сустракаўся з нечым падобным: ці ў дзяцінстве, ці cўжо як дарослы чалавек. Чаму бацькі не заўсёды выслухоўваюць просьбы сваіх дзяцей? Магчыма, са свайго вопыту яны ведаюць, што гэтая рэч не патрэбна, што купіць яе – значыць проста выкінуць грошы на вецер. †

Здаецца, не так даўно мы пачалі навучальны год, а ўжо ён падышоў да канца. Пасля залічанай сесіі мы скончылі год навучання і фармацыі. Ён быў чарговым крокам на нашым шляху да мэты, якой з’яўляецца жаданае святарства. 2010/2011 навучальны год мы закончылі, можна сказаць, незвычайна: дзякуючы намаганням нашых кіраўнікоў была арганізавана экскурсія ў Львоў. Для нас гэта быў вялікі сюрпрыз, аб якім я хацеў бы расказаць чытачам “Слова”. Кожны год у маі ў нашай семінарыі арганізоўваюць падарожжы, называныя маёўкамі, таму што яны адбываюцца заўжды ў марыйным месяцы. Аб сёлетняй маёўцы мы маглі толькі марыць.
    Львоў – гэта горад заходняй Украіны, які мае багатую культурную і гістарычную спадчыну. Ён налічвае звыш 800 тысяч жыхароў. Гаворачы пра Львоў, можна сказаць так: чым для Польшчы з’яўляецца Кракаў, а для Беларусі - Нясвіж, тым для Украіны з’яўляецца Львоў. †

“Бог бачыць: час уцякае – вечнасць чалавека чакае”, – сцвярджае старая прыказка. Усё мінае, адыходзяць у нябыт некалі вядомыя постаці. Аднак у памяці пакаленняў назаўсёды запісаны тыя, хто ўсё сваё жыццё прысвяціў служэнню людзям. Я маю на ўвазе нязломных сведкаў нашай веры – святароў, якія служылі вернікам у савецкія часы. Яны адважна пайшлі за Хрыстом і, перажыўшы пераследаванні, захавалі і перадалі нам бясцэнны скарб веры. Да іх можна залічыць таксама і яркую постаць кс. Станіслава Кучыньскага, якога вернікі называлі “Святаром з вялікім сэрцам”, таму што ён заваяваў у іх непахісны аўтарытэт. Нам жа кс. Кучыньскі блізкі яшчэ і таму, што на працягу амаль 6-ці гадоў ён служыў маладому Гродзенскаму Касцёлу і памёр у Гродне 15 гадоў таму.

Дзяцінства і маладосць
    2 студзеня 1914 г. у набожнай сям’і Кучыньскіх, у якой было 10 дзяцей, нарадзіўся хлопчык. 14 студзеня бацькі Адам і Анэля (у дзявоцтве – Палянская) прынеслі дзіця ў парафіяльны касцёл у Альковічах каля Вілейкі (цяпер – Мінска-Магілёўская архідыяцэзія), каб пахрысціць яго. Пры хросце яму далі імя Станіслаў. †