Gazeta seminaryjna

Drodzy Ministranci! Czy pamiętacie, co to jest kołatka?

Wyraz ten jest rzadko używany, więc trudno natychmiast przypomnieć, co to jest. W  słowniku możemy przeczytać, że kołatka to drewniany instrument muzyczny wydający przy potrząsaniu charakterystyczne dźwięki. Dźwięk wydobywa się z uderzających o siebie drewnianych elementów. W niektórych krajach instrument ten nazywany jest grzechotką. Nazywany jest tak również ruchomy uchwyt umieszczany na bramie lub na drzwiach, służący do kołatania, czyli stukania do drzwi.
Najczęściej kołatka wygląda tak: jest to drewniana deseczka w środku podziurawiona, aby od spodu można było umocować rączkę, a na wierzchu w tejże rączce umocować młoteczek drewniany, który poruszany ruchem ręki bił w deseczkę, wydając owo kołatanie.  †

rzech jest tajemniczą rzeczywistością, która dotyka każdego człowieka. I często wydaje się nam, że jakbyśmy się nie starali uciec przed jego niszczącą mocą, nigdy nie udaje się całkowicie wyłączyć go z naszego codziennego życia. Nieraz dotyka on nas w sposób brutalny, nieraz w sposób „delikatny”, ale jeszcze bardziej rujnujący. I już nie wiemy: czy dalej uciekać, czy poddać się jego mocy? Ktoś ucieka, a ktoś poddaje się…
Poddanie się grzechowi, podobnie jak każdy wybór człowieka, niesie zawsze ze sobą swe skutki. I te skutki grzechu są zawsze negatywne. Nie ma tu dyskusji! Grzech jest zawsze buntem przeciw Bogu, wyłamaniem się z pod Jego prawa miłości. Grzech nigdy nie może być dobrem! Bo cóż może przesłonić prawdziwe Dobro? Nic! Ale wróćmy do skutków i odpowiedzialności za grzech. My, ludzie, zawsze szukamy wymówki przed samymi sobą, że nie jesteśmy winni popełnionego przez nas grzechu, że ktoś nam „pomógł”, że takie wypadły okoliczności, że po prostu nie wiedzieliśmy, że to jest grzech...  †

Nabożeństwo Drogi Krzyżowej jest najbardziej zalecane przez Stolicę Apostolską. Pan Jezus mówił do św. Faustyny: ,,Jedna godzina rozważania mojej bolesnej Męki, ma większą zasługę aniżeli cały rok biczowania się aż do krwi, rozważanie moich bolesnych ran jest dla ciebie wielkim pożytkiem, a Mnie sprawia wielką radość" (Dz. 369). W pobożnej praktyce Drogi Krzyżowej odnawia się pamiątkę cierpień, jakie Boski Zbawiciel przeżył w czasie drogi od Pretorium Piłata, gdzie został skazany na śmierć, aż do ukrzyżowania i śmierci dla naszego zbawienia.
    Rozpamiętywanie Męki Pańskiej to, według św. Tomasza z Akwinu, ,,szkoła wszelkich cnót". To też nabożeństwo Drogi Krzyżowej jest praktyką nadzwyczaj zbawienną, skuteczną i miłą Bogu. Przypomina nam o wielkości duszy naszej nieśmiertelnej, dla której Zbawiciel wśród nieopisanych cierpień oddaje swoje życie. Objawia ono niezgłębioną i bezgraniczną miłość, dobroć i miłosierdzie Boga, który dla ratowania człowieka nie szczędzi ofiary.†

Kącik ministranta

Króluj nam, Chryste! Drodzy ministranci, witam Was na stronach naszej gazety. Listopad jest ostatnim jesiennym miesiącem. W tym miesiącu wspominamy naszych zmarłych, którzy już zakończyli życie na ziemi i odeszli do Boga po swoją nagrodę. Niektórzy z nich potrzebują naszej modlitwy i ofiary, gdyż w czyśćcu cierpią kary, których sami Bożej sprawiedliwości już zadośćuczynić nie mogą. Czy pamiętamy o nich (nie tylko w listopadzie) w naszym codziennym życiu? Jaka jest nasza modlitwa za zmarłych?

Życie na ziemi jest jedyną możliwością przygotowania się do wieczności. Innej szansy nie będzie. Ta myśl pobudza nas do tego, aby nieustannie pamiętać o modlitwie za zmarłych, którzy sami sobie pomóc już nie mogą. Dlatego podczas modlitwy „Anioł Pański” mówimy: „Wieczny odpoczynek racz im dać, Panie…”. W poszczególne rocznice śmierci zmarłych uczestniczymy także we Mszy św., w ich intencji przyjmujemy Komunię Świętą. Choroba lub jakiekolwiek inne cierpienie przyjęte z miłością posiada wielką wartość przed Bogiem. Jednak, nasza troska o zmarłych jest o tyle gorętsza, o ile sami pamiętamy o swojej śmierci. A jak ja wyobrażam śmierć? Czy uważam ją za coś realne i nieuchronne w swoim życiu? †

„Modlitwa - to wielka brama do wiary. Dlatego do życia chrześcijańskiego przynależy wysiłek codziennej modlitwy. Jednak nie można nauczyć się modlić, tak jak uczy się techniki. Choć dziwnie to zabrzmi: modlenie się jest darem, który otrzymujemy przez modlenie się” (YOUCAT 469).

Każdy człowiek, a tym bardziej chrześcijanin, pragnie i szuka Boga w swoim życiu. Modlitwa jest zaspokojeniem tej potrzeby. Trudno wyobrazić sobie funkcję i zadanie Kościoła, prawdziwe i głębokie duchowe życie człowieka wierzącego bez oparcia w modlitwie. To właśnie z niej czerpiemy siły i moc w dążeniu do doskonałości. To ona jest pomocą w wielu różnych sytuacjach naszego życia.
    Życie duchowe zarówno kapłana, jak i kleryka bez głębokiego przeżycia modlitwy jest puste i suche. Młody człowiek, pragnący zostać kapłanem, powinien być przygotowany i odpowiednio uformowany do kapłaństwa. Czymś niewłaściwym byłoby, gdyby w życiu kleryka zabrakło modlitwy, bo to właśnie on będzie musiał innych nauczyć sztuki modlitwy. Będzie dawać coś z siebie. A to jest bardzo trudne, jeżeli stale nie uzupełniać tego, co zostało nam dane przez Boga. W tym ciągłym dawaniu bardzo ważną pomocą jest modlitwa.†

Koło misyjne

Kochani Czytelnicy! Światowy Dzień Misyjny (III niedziela października) jest już za nami. Zechciejmy jeszcze zatrzymać się nad tematem posłania misyjnego i głoszenia Dobrej Nowiny o Jezusie Chrystusie, który jest jedynym Odkupicielem człowieka. Jest to temat, którego nie można ominąć, gdyż, jak zaznaczył papież Benedykt XVI, „jest to najcenniejsza posługa, jaką Kościół może dać ludzkości”. Nakaz głoszenia Ewangelii wypływa z dobrze pojętej miłości, która zawsze chce promieniować. A potrzeba głoszenia Ewangelii „po krańce ziemi” jest wciąż aktualna. Bł. Jan Paweł II w encyklice „Redemptoris misio” pisał: „Misja Chrystusa Odkupiciela, powierzona Kościołowi, nie została jeszcze bynajmniej wypełniona do końca. Gdy u schyłku drugiego tysiąclecia od Jego przyjścia obejmujemy spojrzeniem ludzkość, przekonujemy się, że misja Kościoła dopiero się rozpoczyna i, że w jej służbie musimy zaangażować wszystkie nasze siły”. Zastanówmy się więc, dlaczego i w jaki sposób powinniśmy włączyć się w misyjną działalność Kościoła. †