Слова рэдактара

Існуе паміж намі пэўная катэгорыя людзей, для якіх правіла жыцця – дэвіз: “Заўжды – заўтра!” Адкладванне справаў назаўтра, якія павінны быць зроблены сёння, з’яўляецца для іх чымсьці нармальным, незалежна ад таго, ці ідзе размова пра візіт да доктара, ці пра сустрэчу з Богам. Усё пачынаецца са сцвярджэння, што ізноў я не зрабіў нічога, змарнаваў час, у мяне няма ўжо сілаў і г.д. …аж да выказвання, што гэта – мацней за мяне, я не магу нічога з гэтым зрабіць. Замест таго, каб існуючыя праблемы ці справы ўладзіць, мы адкладваем іх назаўтра. Пазней – чалавек распарадзіўся нядобра часам, памылкова ацаніў уласныя магчымасці. Людская істота губляецца, баіцца заўтрашняга дня.
    Аналагічна адбываецца ў рэлігійным жыцці многіх з нас. Мы адкладваем справы назаўтра і пастаянна шукаем растлумачэння таго, што я не зрабіў намечанага сёння. Я паспавядаюся заўтра, заўтра пайду ў касцёл, заўтра – буду лепшай і пачну добра жыць… Як паказвае жыццё: для некаторых гэтае заўтра прадаўжаецца на працягу ўсяго жыцця. †

Сёння вернік шмат гаворыць наконт Божай Маці. Але людзі – сведкі чарговага парадоксу чалавечага жыцця, таму што часцей мы гаворым, чым ажыццяўляем Яе матчынае навучанне. Кожны з нас хоча чуць ці гаварыць, што мне - далёка да Марыі, чым я магу быць падобны да Божай Маці. Аднак узнікаюць сумненні: ці сёння вернік можа зрабіць так, каб быць падобным да Марыі?
    Часта можна пачуць такія дэкларацыі, што пасля рэкалекцыяў (Марыйных набажэнстваў, пілігрымкаў) я буду жыць па ўзору Божай Маці, буду - як Яна. Усе робяць пастановы, незалежна ад веку, полу ці адукацыі. Напэўна, адрасатам такіх пастановаў не адзін з нас выражае прызнанне, а нашае захапленне такім рашэннем не мае канца. Аднак у гэтым Марыйным роздуме насоўваецца пэўная думка: пастанавіць - гэта зусім не азначае выканаць. Але ж пастаянна напамінаюць нам пра гэта старэйшыя, духоўныя асобы, кіраўнікі. А ў нашай культуры, дзе культ Божай Маці – вельмі жывы, усё садзейнічае таму, каб быць падобным да Яе, каб гэтае падабенства прысутнічала ў кожную хвіліну нашага жыцця. †

Сёння, каб штосьці прадаць ці каб чалавек пайшоў і гэтае выбраў - неабходна рэклама. Вочы сучаснага чалавека патрабуюць чаго-небудзь каляровага, вушы – таго, што спакушае. Праслуханая і прагледжаная рэклама становіцца сённяшняй “бібліяй”, якая вучыць, які я павінен зрабіць выбар. Ці рэклама завядзе чалавека ў святыню? Кубкі з цытатамі з Бібліі, аўтаручкі з пабожнымі лагатыпамі, кашулькі з адлюстраваннем святых – ці ўсё гэта завядзе мяне да Бога? Ці вера нараджаецца з таго, што мы слухаем і глядзім? Можа і так, але на доўгі час такі чалавек там не застанецца. Бо вера, гэта не вынік уздзеяння некалькіх каляровых рэкламаў. Вера – гэта прынцыповае рашэнне быць ля Бога, а таксама асабістая сустрэча з Творцам. Асабістае сутыкненне з Хрыстом дазваляе нам змяніць уласнае жыццё, а таксама атрымаць каштоўныя ўказанні ад Збавіцеля. Чалавек дапушчаны да найглыбейшага пазнання Бога цераз Евангелле, якое з’яўляецца жывым і эфектыўным словам, таму што гэта - словы самога Бога. †

Кожны з нас у гэтыя дні з’яўляецца сведкам таго, як народ нашай зямлі хоча паўстаць з памерлых. На святы так многа было нас, вернікаў, у святынях. Напэўна, сэрца не аднаго святара, які будучы спецыялістам людскіх душаў (Бэнэдыкт XVI), радуецца ў гэтыя дні. Але трэба памятаць, што мы не ўладзім за адну хвіліну ўсе свае справы з Богам, што Змёртвыхпаўстанне Пана не прадаўжаецца толькі адну гадзіну ў годзе ці адзін дзень. Змёртвыхпаўстанне адбываецца штодзённа, калі чалавек жадае адчуць вялікую таямніцу веры ў Бога.
    А каб паўстаць, патрэбна мець апору і сілы. У верніка ёсць усё для таго, каб паўстаць да новага жыцця разам з Богам. Змёртвыхпаўстанне Хрыста з’яўляецца маім паўстаннем з памерлых, а таксама Божай Міласэрнасцю для мяне. Чалавек не існаваў бы без Змёртвыхпаўстання і Міласэрнасці. Роздум над паўстаннем з памерлых вядзе нас да Божай Міласэрнасці. Навучанне Касцёла гаворыць мноства разоў пра любоў і міласэрнасць. Міласэрнасць з’яўляецца самым прыгожым Божым дарам. †