Слова рэдактара

Сталы чалавек (у рэлігійным плане) усведамляе, што словы Евангелля могуць быць маральнымі нормамі чалавечага жыцця. На жаль, існуюць людзі, якія разумеюць гэта, але не могуць ці не хочуць ажыццявіць словы Збавіцеля. На гэта ёсць розныя прычыны. Па-першае, уласная канцэпцыя жыцця, дзе няма месца для Бога. Па-другое, чалавек карыстаецца ўсім, што ў сённяшнім свеце – дазволена, а дазволена – ужо многае. Па-трэцяе, жыць паводле Евангелля стала проста “нямодна”, не ідуць за гэтым натоўпы. У такой сітуацыі чалавек пачынае пісаць “сваё” Евангелле і на першы погляд яно – лягчэйшае для яго, але гэты “літаратурны твор” - памылка і “пастка” сучаснасці. †

Дарагія чытачы!

    З самага пачатку Новага году я хачу нагадаць пра фрагмент катэхізіса каталіцкага Касцёла, дзе падкрэсліваецца, што Касцёл з’яўляецца домам і сям’ёй для ўсіх. У хрысціянстве Касцёл мае некалькі значэнняў: будынак, рэлігійная супольнасць вернікаў і іхняга духавенства, супольнасць вернікаў, заснаваная Езусам Хрыстом. З хвіліны Хросту кожны з нас належыць да Касцёла. Паводле статыстычных даных 17% жыхароў Зямлі – католікі, а ў Еўропе яны – самая шматлікая група хрысціянаў. Гэта – выключны Дом, фундаментам якога ёсць Адзінства, Святасць, Паўсюднасць і Апостальскасць. †

На святы Божага Нараджэння тысяча добрых словаў і пажаданняў зыходзіць з вуснаў розных людзей. Пажаданні ўсяго найлепшага, якія адрасуюць людзі адзін аднаму, робяць гэты свет лепшым, хоць бы на некалькі хвілінаў, гадзінаў ці дзён. Чалавечы позірк накіраваны на Народжанага Божага Сына і робіць з зямлі неба. Чаму Вігілійная Ноч не прадаўжаецца на працягу ўсяго жыцця? Чаму чалавек забірае сам у сябе шчасце? Чаму такія прыгожыя і цёплыя пажаданні хутка выходзяць з нашай памяці? Проста чалавек не верыць у сваё шчасце, не верыць у тое, што ён можа быць шчаслівы. А Бог любіць гэты свет, прыходзячы да людзей, хоча адкрыць для кожнага з нас вочы на Сваю прысутнасць у нашым жыцці. Няхай жа пачутыя пажаданні ўсяго найлепшага будуць у нашых сэрцах як найдаўжэй. †

Ужо праходзіць чарговы адвэнтавы тыдзень падрыхтоўкі да сустрэчы з Хрыстом. Столькі ўжо адвэнтавых тыдняў было за намі. Кожны быў іншы, кожны нёс з сабой штосьці новае. Гэта радасная і духоўная падрыхтоўка да сустрэчы з Панам прадаўжаецца на працягу ўсяго чалавечага жыцця. Гэтая пара павінна нам наблізіць вялікую таямніцу Уцелаўлення Бога. Божая прысутнасць у гісторыі чалавецтва ўмацоўвае нашае імкненне да святасці. Чалавек не павінен баяцца стаць святым. Сённяшні свет спрабуе ўгаварыць кожнага з нас, што святасць – не для людзей. Адвэнт – гэта асаблівы час для нашых сэрцаў, калі яны могуць стаць на крок бліжэй у сваім імкненні да святасці. Дарагія чытачы! Я хачу нагадаць кожнаму з вас, што Адвэнт мае некалькі значэнняў. Першае – гэта чаканне на паўторны прыход Езуса пад канец часоў. Другое – чаканне на ўспамін пра гістарычнае нараджэнне Хрыста два тысячагоддзі таму назад. †