Słowo redaktora

W Środę Popielcową zaczął się kolejny Wielki Post naszego życia. Wielu z nas oczekuje na ten czas, w którym możemy przytulić swoje smutki do smutków cierpiącego Jezusa Chrystusa, naszego Pana i Króla. Czas, w którym możemy głębiej zrozumieć to, czego nie zawsze do końca potrafimy zrozumieć: życie, cierpienie, utrata najbliższej osoby... Czas, w którym możemy podziękować, że mamy tak dobrego Przyjaciela, który sam wolał zginąć, abyśmy my mogli żyć.
    U progu tego świętego czasu, który daje nam Pan, trzeba się nieco zatrzymać i dokonać refleksji nad sobą i swoim życiem. Trzeba spojrzeć na nowo na krzyż, który jest nie tylko ciężarem, ale przede wszystkim znakiem wielkiej miłości Jezusa do człowieka. †

Pan Bóg, tworząc człowieka na swój obraz i podobieństwo, stworzył go z miłości i dla miłości. Jest to najważniejsza cecha, która odróżnia nas od pozostałych stworzeń. Miłości trzeba się uczyć. Miłości uczy się dziecko od matki i ojca, którzy je karmią, pielęgnują, tulą. W ten sposób mały człowiek doznaje miłości, uczy się jej na całe życie.
   Później dziecko czyni pierwsze własne kroki w kierunku miłości. Wyraża swe przywiązanie, obejmując matkę za szyję i tuląc się w ojcowskie ramiona. Jeszcze później chłopcy zauważają dziewczęta, dziewczęta chłopców. †

Liturgiczne wspomnienie św. Franciszka Salezego, biskupa i doktora Kościoła jest dniem patronalnym i świętem wszystkich katolickich dziennikarzy. Dlatego pozwólcie z tej okazji wyrazić słowa wdzięczności za wszystkie dobre słowa, pozdrowienia i życzenia skierowane również pod naszym adresem.
   Jako redaktor naczelny naszej diecezjalnej gazety w patronalne święto po raz kolejny sobie uświadamiam, że dziś na mediach w ogromnej mierze spoczywa odpowiedzialność za misję ewangelizacyjną. Chcemy to zadanie spełniać jak najlepiej i najdoskonalej, staramy się w naszą codzienną pracę wkładać czas i serce. †

Koniec starego i początek nowego roku wymusza na nas jakieś podsumowanie, nakreślenie planów na nadchodzący rok. Nierzadko zastanawiamy się nad celowością tego, co robimy, nad sensem życia i istnienia. Szukając swego celu, staramy się zaplanować sobie drogę, po której mamy przejść przez życie.
    Jednak nie zawsze bierzemy pod uwagę, iż poza nami jest Ktoś, kto pragnie nam pokazać drogę najlepszą i najdoskonalszą. Drogę przygotowaną właśnie dla mnie z konkretnym zadaniem do spełnienia na tej ziemi. †