Słowo redaktora

Już za kilka dni w duchu wiary będziemy przeżywali święte, radosne godziny Świąt Bożego Narodzenia. Szliśmy ku nim drogami Adwentu – czasem rekolekcji, spowiedzi, roratnich nabożeństw, które kierowały nasze spojrzenie ku Maryi – Matce Boga i całej ludzkości.
    Świętując Boże Narodzenie, musimy kolejny raz uwierzyć i z wiarą przyjąć skromny, ubogi i bardzo prosty sposób przyjścia Boga na świat. Nie możemy dać się zwieść przyciągającym nasze oczy i nasze serca światowym blaskom i pozorom prawdziwego światła. †

Czas tegorocznego Adwentu jest dla nas dobrą motywacją do konkretnego działania i wytężonej pracy nad sobą. Wraz z kolejnymi dniami czuwania nadchodzi do nas Miłość, a zatem warto, a nawet trzeba odpowiednio się do tego wydarzenia przygotować.
    Każdy, kto traktuje swoje życie jak przygotowanie na najważniejsze spotkanie, nie tylko odpowie na pytanie, „co mam robić w Adwencie?”, ale każdego dnia będzie pracował nad wadami. Swoimi wadami. Będzie chciał się nawrócić. Oczyścić swoje serce. Oderwać się od rzeczy tego świata i spojrzeć w stronę Nieba. †

Każde powołanie do kapłaństwa i życia zakonnego jest wielką tajemnicą Bożego wyboru i wolnej odpowiedzi człowieka. Tajemnicą spotkania dwóch wolności: wolności Boga, który powołuje, oraz wolności człowieka, który na to powołanie odpowiada.
   Powołanie do kapłaństwa i życia zakonnego jest najpierw darem, zaskakującym darem Bożej miłości, wyrazem Jego troski o człowieka. W Ewangelii czytamy: „Potem wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego” (Mk 3, 13). Odpowiedzialność za rozwój powołań do kapłaństwa i życia zakonnego spoczywa na całym Kościele.†

Pewnie już przyzwyczailiśmy się do tego, że na każdym kroku jesteśmy zachęcani przez reklamę do cieszenia się życiem, nie bycia skąpym i do kupowania sprzętu opartego o najnowsze technologie. Dzisiejsza cywilizacja jest w pewnym sensie cywilizacją posiadania i nowości. Stąd droga do chciwości jest już całkiem bliska, a przesłanie Jezusa „Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości” (Łk 12, 15) jest tu bardzo jednoznaczne.
   Oczywiście, te wszystkie dobra materialne są dla nas. Nie chodzi o to, że mamy się ich całkowicie pozbyć. Bóg nie stworzył nas do życia w umartwianiu. On chce żebyśmy się cieszyli życiem, pełnią tego życia. †