Пастырскае Слова

Мы стаім у Каляднай пячоры пры зорцы, якая, паводле хрысціянскай традыцыі, паказвае месца гэтай вялікай падзеі. Але мы верым, што Хрыстос прыходзіць таксама і цяпер, што Ён з намі ў гэтай святой літургіі, якая ўвекавечвае Яго жыццё, смерць і змёртвыхпаўстанне. Знак таго, што Сын Божы прыйшоў на свет як беднае Дзіцятка, для якога не было месца ў заездзе, калі Яго народ быў падпарадкаваны чужому валадаранню. Ён прыйшоў невядомы нікому, і толькі простыя пастухі сабраліся каля Яго ясляў. Аднак Ён з’яўляецца тым Дзіцяткам, пра якое папярэджваў вялікі прарок, каб уваскрасіць веру прыгнечанага народу. У Ім злучаюцца неба і зямля, Божыя справы са справамі чалавечымі. Ён як Збаўца аддасць Сябе за нас і назаўсёды прыме нас ва ўласнасць... †

Шаноўныя Браты ў святарстве, паважаныя Законнікі і Законніцы!
   Узлюбленыя ў Хрысце Пану Браты і Сёстры!

У радасным і поўным надзеі часе Адвэнту мы духоўна падрыхтаваліся да прыходу Езуса Збаўцы. Мы ўрэшце дачакаліся той няз­вык­лай ночы, калі мы, як некалі пастухі з ваколіц Бэтлеема, пера­жываем спатканне з нова­народжаным Збавіцелем.
   Калі пастухі вартавалі ўначы свой статак, перад імі з’явіўся анёл Пана і сказаў: “Не бойцеся, я абвяшчаю вам вялікую радасць, якая будзе для ўсяго народу, бо нарадзіўся вам сёння ў горадзе Давіда Збаўца, якім ёсць Хрыстус Пан” (Лк 2, 8-11).
   У нашых касцёлах і капліцах падчас урачыстай святой Імшы, Пастэркі, таксама гучыць радаснае пасланне: “Сёння нарадзіўся Хрыстус Пан, Збавіцель!” І мы, як некалі пастухі, прыходзім у наш “парафіяльны Бэтлеем”, каб знайсці там Пана і з верай Яму пакланіцца. †

Ксёндз Арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч
   Узлюбленыя ў Хрысце Пану, хвалебнае нараджэнне якога мы святкуем, Браты і Сёстры, Чытачы газеты “Слова Жыцця”! Гэтыя словы з Евангелля паводле св. Яна Касцёл прадстаўляе нашай увазе ў дні свят Божага Нараджэння, калі мы па-асабліваму задумваемся над таямніцай уцелаўлення Божага Сына. Калі надышоў пэўны час, то адвечнае Слова, другая Асоба Найсвяцейшай Тройцы, стала целам. Далёкі Бог Старога Запавету стаў вельмі блізкім і ва ўсім, апроч граху, падобным на чалавека. Няхай праз газету “Слова Жыцця” Бог прыходзіць да людзей. Няхай Ён становіцца для іх усё больш блізкім. Няхай аднаўляе надзею. Няхай адорвае сваімі ласкамі. Няхай Ён дапамагае нам прымаць Яго нязменную праўду і жыць ёю.
   Вясёлых, поўных Божай ласкі і Яго супакою свят Божага Нараджэння і да наступнага Новага года разам са “Словам Жыцця”. †

Улюбёныя ў Хрысце Браты і Сёстры!

Сённяшняя нядзеля распачынае асаблівы перыяд касцёльнага літургічнага года, якім з’яўляецца Адвэнт. Стоячы на парозе новага літургічнага года, мы паглыбляемся ў адвэнтавую атмасферу радаснага чакання прыходу Пана. Гэтае адвэнтавае чаканне мае падвойнае вымярэнне. Па-першае, Адвэнт з’яўляецца перыядам падрыхтоўкі да свят Божага Нараджэння. Маці Касцёл у чарговы раз запрашае кожнага з нас схіліцца над таямніцай Уцелаўлення Божага Сына, зноў адкрыць неабсяжную любоў Айца нябеснага, які “так [...] палюбіў свет, што аддаў Сына свайго Адзінароднага, каб кожны, хто верыць у Яго, не загінуў, але меў жыццё вечнае” (Ян 3, 16). Па-другое, Адвэнт з’яўляецца для нас нагодай, каб узгадаць праўду веры, што напрыканцы часоў Сын Чалавечы “зноў прыйдзе ў хвале судзіць жывых і памерлых” (Апостальскі сімвал веры). У святле гэтай праўды ўсё жыццё хрысціяніна паўстае перад намі як свайго роду “адвэнт” ці чаканне радаснай сустрэчы з Уваскрослым Збаўцам. †

Апостальскі ліст Бенедыкта XVI у форме “Motu proprio”, які абвяшчае Год веры

Я пастанавіў абвясціць Год веры. Ён распачнецца 11 кастрычніка 2012 г., у пяцідзясятую гадавіну адкрыцця II Ватыканскага Сабору, а скончыцца ва ўрачыстасць Пана Нашага Езуса Хрыста Валадара Сусвету, 24 лістапада 2013 г.

Пачатак тут
    6. Аднаўленне Касцёла здзяйсняецца таксама праз сведчанне, якое дае жыццё вернікаў: праз само сваё існаванне ў свеце хрысціяне фактычна пакліканы, каб тлумачыць Слова праўды, якое нам пакінуў Езус. Менавіта Сабор у Дагматычнай канстытуцыі Lumen gentium сцвердзіў: “У той час, як Хрыстос, «святы, нявінны, беззаганны» (Гбр 7, 26), не ведаў граху (2 Кар 5, 21), але прыйшоў, каб прасіць прабачэння выключна за грахі людзей (пар. Гбр 2, 17), Касцёл, які ўключае ў сябе грэшнікаў, святы і адначасова заўсёды патрабуючы ачышчэння, пастаянна прымае пакаянне і аднаўляецца. Касцёл «сярод пераследаванняў свету і Божых радасцей імкнецца наперад у пілігрымцы», абвяшчаючы крыж і смерць Пана, пакуль не прыйдзе (1 Кар 11, 26). А моцай уваскрослага Бога ўзмацняецца, каб свае непрыемнасці і цяжкасці, як унутраныя, так і знешнія, пераадольваць цярплівасцю і любоўю, а Яго таямніцу, хоць і пад покрывам, усё ж верна абвяшчаць у свеце, пакуль яна нарэшце не раскрыецца”. †