На шляху да святасці

Леон Кнабіт - бэнэдыкцінец, былы прыёр абацтва ў Тынцы, публіцыст. Вядомы сваёй адкрытасцю, добрым кантактам з моладдзю і пачуццём гумару. Быў блізкім знаёмым папы Яна Паўла II. З’яўляецца аўтарам некалькіх публікацый, працуе ў мас-медыях. Вёў шэраг каталіцкіх праграм, цяпер ў яго ёсць свой блог.

Усе хрысціяне падрыхтоўваюцца да святкавання найважнейшай падзеі ў гісторыі свету. Вось Бог, якога ніхто ніколі не бачыў (пар. Ян 1, 18), становіцца Чалавекам, каб прынесці любоў, якая прабачае, грэшнаму чалавецтву. Чалавек ведае ўжо больш пра Бога, бо Езус скажа: “Хто Мяне ўбачыў, убачыў таксама і Айца” (Ян 14, 9). І ў гэты час Адвэнта мы закліканы да асаблівай рэфлексіі над любоўю Бога да чалавека і над тым, як чалавек адказвае на гэтую любоў. Святы Божага Нараджэння, калі адзначаем напамінак аб гэтай падзеі, з’яўляюцца, хіба, найбольш сямейнымі святамі, бо і Езус нарадзіўся ў сям’і. Любоў у сям’і з’яўляецца асаблівым адлюстраваннем Божай любові. Якімі ж няпоўнымі з’яўляюцца святы для тых, якія вераць, што Бога няма, а часта ў іх няма таксама нармальнай трывалай сям’і. Для іх гэта проста зімовыя святы, злучаныя часта з Новым годам. Замест пажаданняў: “Вясёлых свят Божага Нараджэння”, непасрэдна жадаецца: “Шчаслівага Новага года” (з Новым годам). І толькі. А тут ідзе размова пра штосьці значна большае. †

“Затрымацца на хвіліну,адпачыць прыгажосцю свету,
Спыніцца на хвіліну, заўважыць свайго брата.
Затрымацца на хвіліну над тым, што ў сэрцы ўкрываеш.
Спыніцца на хвіліну і падумаць, для чаго жывеш”.

Кожны Адвэнт, а таму і сёлетні, з’яўляецца перыядам чакання Хрыстовага прыходу. З тугой мы чакаем Яго прыходу. Чакаем так, як у Старым Запавеце выбраны народ чакаў Месію, так, як сёння жонка чакае, каб прыйшоў дадому муж, як маці чакае вяртання дзяцей са школы, як сябар з тугой выглядае сябра.
    Адвэнт – гэта чаканне. Калі свет, нам здаецца, імчыцца без хвіліны рэфлексіі, то літургічны перыяд Адвэнта загадвае вернікам затрымацца і падумаць. Гэта ёсць таксама час ранішніх Раратаў, калі мы спяваем: “Нябёсы, спускайце расу зверху...” і “Чакаю Цябе, Езу мой малы,...” Час, калі незалежна ад веку ў нас абуджаецца дзіця, якое жадае свят, ёлкі, падарункаў, вігіліі.
    І чакаем... Толькі, ці сапраўды мы ведаем чаго? Што павінна наступіць пасля нашага ўласнага, прыватнага Адвэнта? Ці на самай справе мы адкрыем сэрцы, каб у іх нарадзіўся Збавіцель, так як звыш двух тысячагоддзяў таму, каб ахапіў нас святы час бэтлеемскага цуду. Ці зноў, як ужо было не адзін раз, мы скажам, што чаканне было лепшым, чым тое, на што мы чакалі, таму што было поўнае надзеі, таямніцы, радасці. †

Дарая моладзь!
Нашае тленнае жыццё фарміруецца з розных мэтаў, што мы выбіраем сабе паводле звычайнай класіфікацыі – неабходныя, карысныя і прыемныя. У нас ёсць у гэтым пэўныя прыярытэты. Да іерархіі нашых мэт можна залічыць тыя асноўныя, звязаныя з выбарам жыццёвага шляху, як стварэннем уласнай сям’і, жыццём у гармоніі з Богам і бліжнім, так і тыя больш тленныя – паступіць вучыцца ў ВНУ, знайсці добра аплачваемую працу, атрымаць прызнанне грамадства і г.д. Варта вызначаць сабе мэты і іх дасягаць, таму што чалавек без мэты і канкрэтных ідэалаў з’яўляецца асобай без характару, я сказаў бы, чалавекам “без хрыбетніка”.†

Ваша маладосць з’яўляецца Божым дарам і вы павінны выкарыстаць яе на ўсе 100%. Знайдзіце час для Хрыста і для вашых равеснікаў. Адпраўцеся з намі ў пілігрымку духоўнай падрыхтоўкі да XXVI Сусветных дзён моладзі ў Мадрыдзе (Іспанія).
    Сусветныя дні моладзі з’яўляюцца сапраўдным святам маладых людзей Каталіцкага Касцёла і не толькі святам маладых вучняў і вучаніцаў Хрыста, падчас якіх ля наступніка св. Пятра збіраюцца мільёны моладзі з усяго свету.
    Першы раз гэтае свята адзначалі 25 год таму ў Рыме (1985 г.). Ідэю сабраць моладзь з усяго свету рэалізаваў Божы слуга Ян Павел II. Ён прачытаў знакі часу і зразумеў неабходнасць паказаць свету маладосць Касцёла. Услед за сваім папярэднікам пайшоў яго наступнік папа Бэнэдыкт XVI. Ён прадаўжае сустрэчы, пачатыя Янам Паўлам II. У 2005 г. упершыню Святы Айцец сустрэўся з маладымі людзьмі ў Кёльне (Германія), а ў 2008 г. – у Сіднеі (Аўстралія). На свята Перамянення Пана ў 2010 г. папа Бэнэдыкт XVI накіраваў пасланне на чарговыя Сусветныя дні моладзі і запрасіў яе духоўна падрыхтавацца і ўдзельнічаць у Сусветных днях моладзі 15 – 21 жніўня 2011 г. у Мадрыдзе.
    Мы хочам разам з моладдзю ўсяго свету пачаць духоўную падрыхтоўку ў Гродзенскай дыяцэзіі і ў нашай краіне да паездкі ў Мадрыд. †

Кожны знак да чагосьці адносіцца. У залежнасці ад часу і культуры мяняецца значэнне сімволікі. Некаторыя папулярныя ў наш час сімвалы, прадстаўленыя тут, паказваюць, наколькі асцярожна хрысціяне павінны адносіцца да знакаў і ўпрыгожванняў, якія носяць...

Чатыры розныя сімвалы, у якіх закадаваны т.зв. “знак звера”, вядомы з біблейскай кнігі Апакаліпсіс (Адкр. 13, 16 - 18). Паводле сімволікі Святога Пісання, лічба “6” азначае недасканаласць (у адрозненні ад “7” – сімвала дасканаласці). Выкарыстанне знака “F” звязана з тым, што ў лацінскім алфавіце гэта шостая па ліку літара. Выкарыстанне трох спалучаных колаў (пярсцёнкаў) азначае спалучэнне закругленых трох шасцёрак.
    У кнізе Апакаліпсіс гаворыцца, што знак звера людзі будуць насіць на ілбе і на руцэ. Гэта нібыта супрацьстаўленне таго, што гаворыцца ў Бібліі аб Божым знаку, які таксама будзе на ілбе і на руцэ (2 М 28, 36 – 38; 5 М 11, 18; 2 М 13, 16.19; 5 М 6, 8). Божы знак на ілбе даследчыкі тлумачаць як прыняцце пэўнага тыпу мышлення (адданасць Богу), а знак на руцэ - як практычная рэалізацыя спосабу мышлення. Аналагічна тое самае значэнне будзе пераносіцца і на тых, хто прыме знак звера (у мышленні і дзеянні). У кнізе Эзэхіэля (9, 2 – 6) расказваецца аб тым, як Бог пазначыць на ілбе тых, хто не прымае адступніцтва, і што Ён зберажэ іх, а ўсіх грэшнікаў знішчыць. Хрысціянскія інтэрпрэтатары бачаць у гэтым знаку хрышчэнне. †

Кожны знак да чагосьці адносіцца. У залежнасці ад часу і культуры мяняецца значэнне сімволікі. Некаторыя папулярныя ў наш час сімвалы, прадстаўленыя тут, паказваюць, наколькі асцярожна хрысціяне павінны адносіцца да знакаў і ўпрыгожванняў, якія носяць...

Левая далонь са складзенымі пальцамі (мязінцам і ўказальным) у выглядзе рагоў казла з’яўляецца знакам прывітання сярод сатаністаў і акультыстаў. Выкарыстанне левай рукі азначае: 1) негатывізм, супрацьстаўленне дабру (правая рука – сімвал дабра і паяднання), 2) свабодная правая рука азначае гатоўнасць да барацьбы, удару. Некаторыя ў гэты сімвале бачаць лучнасць з сімваламі “Галава казла” і “Бафамет”. На вокладцы сатанінскай бібліі з гэтым знакам відаць фота A.S.LaVey (заснавальнік сатанінскай царквы). Рагатая далонь шырока выкарыстоўваецца ў сімволіцы розных музычных шоу, асабліва хэві-метал, як прыкмета негатывізму, прапагандаванага гэтым стылем. Часта гэты знак у выглядзе малюнка або фота можна сустрэць на вопратцы, маладзёжных кашулях. †