Rozważania

Kochany młody Człowieku! W dwóch poprzednich etapach przygotowania na ŚDM w Madrycie (listopad, grudzień) najpierw rozważaliśmy, dlaczego są organizowane Dni Młodzieży, następnie chcieliśmy odpowiedzieć na bardziej osobiste pytania: "Dlaczego mam zamiar wziąć udział w ŚDM?" i "Czego oczekuję od Światowych Dni Młodzieży?" Mam nadzieję, że mieliście czas na wspólne rozważania o przyszłej drodze do Madrytu albo znajdziecie jeszcze najbliższą okazję, by porozmawiać o tym z duszpasterzami w waszych wspólnotach.

W ramach III etapu przygotowania odpowiedzmy na pytanie: "Jak Kościół widzi moje podróżowanie do Madrytu, i jak ja widzę całość drogi mojego życia?"
    Na owocne przygotowanie i przeżywanie podróży zazwyczaj wystosowuje się specjalne życzenie "na drogę". Za każdym razem powracamy do niego, aby zdać sobie sprawę z tego, czy z właściwej drogi nie zeszliśmy na bezdroża?
    Tym życzeniem - drogowskazem Kościoła na ŚDM w Madrycie zostało obrane Hasło- Program: "Zakorzenieni i zbudowani na Chrystusie, mocni w wierze" (por. Kol 2,7).
    Jest to swojego rodzaju szyfr każdej udanej dobrej drogi naszego życia. Przenosząc ten szyfr niemalże do każdej sytuacji, można właściwie odczytać drogę powołania do świętości i Zbawienia. Droga do Madrytu to fragment drogi mojego życia, podczas której chcę odkryć powołanie do świętego życia. †

Wielu ludzi lubi wygłaszać prawdy, ale najczęściej nie lubi się z nią spotykać. Z łatwością mówią prawdę o innych, ale z wielkim trudem o sobie. A jeśli nawet ktoś ma zamiar i stanie na progu odkrycia prawdy – boi się zrobić stanowczy krok ku nieznanemu.

Każdy człowiek w większym lub mniejszym stopniu boi się pomyłek, boi się, że rozlecą się tak długo i z trudem składane „puzzle” jego „prawdy”. Można przez długi czas ukrywać ten niepokój, nie przyznawać się nawet przed samym sobą, fascynując się procesem konstruowania, lecz wcześniej czy później przychodzą wątpliwości. Niektórym wystarczy tylko drgnąć. Inni muszą stanąć przed ruiną, żeby uświadomić sobie, że jego „prawda” była tylko własną konstrukcją. Może znajdą się i tacy, którzy nawet wyburzanie nazwą budową. Te wszystkie problemy każą zastanowić się, kiedy „prawda” jest „prawdziwa”, a piękno nie jest iluzją, kiedy rzeczywistość nie jest złudzeniem? †

Święta Bożego Narodzenia budzą w naszych sercach ciepłe uczucia: bezpieczeństwa, miłości, pokoju. Są to Święta radosne, ale równocześnie pełne zadumy. Może to niedobór światła słonecznego i chłód na dworze sprawiają, że więcej czasu spędzamy w domu na rozmowie z najbliższymi czy po prostu przebywaniu razem. Mamy więcej okazji, by zatrzymać się i spróbować odpowiedzieć na pytania, związane z sensem naszego istnienia. Tłumy ludzi przemieszczają się po całym świecie, aby te święte dni przeżyć w gronie najdroższych, poczuć ciepło rodzinnego domu i spotkać się z najważniejszymi osobami w swoim życiu. Dlaczego Święta Bożego Narodzenia poruszają serca tak wielu z nas? Przypadają one na koniec roku, kiedy w szczególny sposób zastanawiamy się nad wydarzeniami i przeżyciami, których doświadczyliśmy. Odnawiają w nas radość, ale też tęsknotę i marzenia. Mamy wiele pytań i żalu do Boga, gdyż to, czego z całego serca pragnęliśmy i o co każdym drgnieniem woli prosiliśmy, nie otrzymaliśmy. Może straciliśmy kogoś bliskiego, doświadczyliśmy wielu niepowodzeń i nieszczęść. Trudno za takie momenty dziękować i myśleć, że służą czemuś dobremu. To są momenty ciemności, jakiej ludzki rozum nie jest w stanie pojąć. †

Święta Rodzina jest pięknym przykładem do naśladowania dla współczesnych rodzin. Święty Józef jest przykładem mężnego człowieka, który nie bał się wziąć odpowiedzialność za bezpieczeństwo Maryi i Jezusa. Święty Józef uratował rodzinę od żołnierzy Heroda, zapewnił swej małżonce i małemu Jezusowi wyżywienie i dach nad głową. Starał się być przykładem dla wzrastającego Jezusa. Maryja, Matka Jego, jest źródłem miłości, wiary i nadziei. Miliony ludzi ubiegają się o Jej wstawiennictwo. Jest Ona symbolem prawdziwie kochającej matki.

Na takich rodziców zasługuje każde dziecko. Jednak w naszych środowiskach mamy zbyt mało przykładów naśladowania Świętej Rodziny. Współczesny świat zagraża przyszłości. Aborcja, antykoncepcja, małżeństwa jednopłciowe, rozwody, ubóstwo, pijaństwo, ekologia i wiele innych czynników zagraża naszej przyszłości. Producenci kina kręcą filmy na te tematy. Telewizja, Internet udostępniają widzom dużo negatywnej informacji, która drastycznie wpływa nie tylko na umysły dzieci, ale też i dorosłych. Alkoholizm, narkotyki, samobójstwa stają się najłatwiejszym wyjściem z trudnej sytuacji. †

Ksiądz Marek Kozera. Filolog klasyczny. Pomagał w organizacji Seminarium Duchownego na Białorusi. Długoletni wykładowca języka łacińskiego, greckiego oraz patrologii w seminarium w Grodnie. Pełnił funkcję ojca duchownego oraz wicerektora. Znawca łaciny prawniczej. Obecnie wykładowca na KULu. Autor kilku publikacji książkowych oraz artykułów naukowych.

   Аdwent to czas oczekiwania. Czekamy na święta Bożego Narodzenia i wspominamy trwające wiele tysięcy lat oczekiwanie na zapowiedzianego Mesjasza. W każdym oczekiwaniu największym problemem, wrogiem oczekującego jest zniecierpliwienie, brak wytrwałości. Czekającemu najbardziej potrzebna jest cnota nadziei. Tylko nadzieja może pomóc wytrwać w czekaniu, zwłaszcza wtedy, gdy oczekiwanie przedłuża się. W chwilach trudnych, gdy rodzi się zwątpienie, aby wytrwać, aby nie załamać się i nie zrezygnować, nie poddać się losowi, konieczna jest nadzieja. Pisarz francuski, Saint Exupery, w jednym ze swych opowiadań opisuje sytuację lotnika, który musiał awaryjnie lądować zimą w górach na tafli zamarzniętego jeziora. †

Kochana młodzieży!
To pytanie pragnę postawić sobie i Wam w obliczu szybko mijającego czasu Adwentu. Powiecie, że jest banalne. Przecież wiemy, jak przebiegają przygotowania do Świąt! Zabieganie, odwiedzanie, brak czasu… Ideałem współczesnego człowieka, wśród wielu młodych, jest bohater, który prowadzi aktywne życie i stara się imponować swoją wiedzą, zdolnościami, dobrymi układami i powodzeniem.

   Pierwszą myślą, która rodzi się w związku z tym, jest przekonanie, że współczesny chrześcijanin przez swoją nadaktywność zatraca w sobie poczucie oczekiwania na Boga. Oczekuje się na: nowe wrażenia, spotkanie z bliskimi osobami z rodziny, prezenty, modne i powtarzane teksty życzeń przez SMS-y, kolorowe kartki, dobrą zabawę itd. Tymczasem nie zauważamy, że takie oczekiwania na coś niszczą nasze przygotowania do Świąt Bożego Narodzenia.

Coraz mniej ludzi skupia swoją świadomość na oczekiwaniu KOGOŚ! To jest owe radosne przesłanie tajemnicy Bożego Narodzenia, którego przyjęcie pozwoli nam głębiej przeżywać okres Adwentu. †