На шляху да святасці

«Прежде нежели Я образовал тебя во чреве, Я познал тебя, и прежде нежели ты вышел из утробы, Я освятил тебя…” (Иер 1, 5)

Слава Иисусу Христу, дорогие Братья и Сестры во Христе! Сегодня очень острой является проблема абортов – проблема убийства еще не рожденных детей. Ежегодно в Беларуси проводится более 30 тысяч абортов. То есть около половины детей не доживают до момента рождения. А ведь Господь Бог выбрал мужчину и женщину в супружеском союзе для сотрудничества в рождении потомства, в продолжении своего рода. Нередко случается так, что зачатие ребенка происходит вне супружеских отношений и девушка в «благословленном состоянии», нося под своим сердцем крохотное, беззащитное создание Божье, решает идти на аборт, на убийство своего малыша. Делая аборт, она не думает о том, что у невинного создания в ее чреве, которое является личностью, уже бьется сердечко, что у него есть душа. Как жаль, что люди, совершая смертельный грех аборта, не задумываются о том, что совершают грех убийства. †

У Паўсюдным Касцёле распаўсюджаны шматлікія культы: Найсвяцейшага Сэрца Езуса, Маці Божай, Святога Духа і інш. Самым новым і вядомым з’яўляецца культ Божай міласэрнасці. Не прайшло і сотні гадоў, як Госпад падараваў яго людзям праз святую сястру Фаустыну Кавальскую. Манахіня запісала Божы загад у сваім “Дзённіку”, і такім чынам яна стала найвялікшай прапаведніцай міласэрнасці Госпада.

Сутнасць культу
    Культ Божай міласэрнасці заснаваны на поўным даверы Усявышняму і накіраваны на шанаванне міласэрнасці Бога ў Тройцы Адзінага. Пакора з’яўляецца не толькі духам гэтай адданасці, але і ўмовай для атрымання ласкаў. Акрамя таго, пазіцыя даверу датычыць праяўлення міласэрнасці ў адносінах да бліжніх. Чалавек, які выконвае дадзеныя ўмовы, з’яўляецца жывым вобразам Божай міласэрнасці.†

Нядзеля 27 снежня прысвечана Святой Сям’і з Назарэта.
    Выключны настрой гэтых святочных дзён кіруе нас у нашыя дамы, да самых блізкіх, да бацькоў і родных. Варта зрабіць усё, каб нашыя сем’і былі моцныя Богам, узрасталі ў Яго ласцы і цешыліся гэтым самым вялікім дарам, які Ён нам даў.
   
    Сінод у Рыме на тэму сям’і яшчэ раз пацвердзіў, што сучаснаму грамадству вельмі неабходны добры прыклад сямейнага жыцця, што Касцёл заўсёды стаіць на варце сям’і, што неабходна маліцца за нашы хрысціянскія сем’і. Найсвяцейшая Сям’я з Назарэта для кожнага з нас становіцца прыкладам жыцця.

Разам з дыяканамі Гродзенскай ВДС мы распачынаем кароткі цыкл сямейных катэхез, спадзяваючыся, што кожны з Вас, дарагія Чытачы, прыкладзе трошкі больш намаганняў да будавання сям’і на фундаменце Евангелля. Першую катэхезу правядзе кс. дк Анджэй Ганчар з Ліды. †

Калі я прызнаўся сваёй сяброўцы, што цяпер веру ў Бога, яна паглядзела на мяне так, нібы я з глузду з’ехаў. Я быў адным з тых атэістаў, якія з любой нагоды і пытання, звязаных з хрысціянствам, з пачуццём уласнай годнасці адказваюць 1) цытатай з Ніцшэ, 2) цытатай з Маркса або 3) усё вышэйпералічанае. Мякка кажучы, я быў варожа настроены ў адносінах да рэлігіі. Ісціна не мае патрэбы ў тым, каб яе даказвалі, але варта ведаць, як яе даказаць, калі пачнуць пытацца. Досвед мне паказаў, што думаюць людзі па абодва бакі барыкад, і я магу з упэўненасцю сказаць: многія хрысціяне з такой стараннасцю спрабуюць заваяваць розумы і сэрцы непакораных, што дабіваюцца толькі адваротнага эфекту – людзі пачынаюць іх пазбягаць. У працэсе ўгаворванняў яны забываюць пра некаторыя асноўныя хрысціянскія мудрыя правілы – менавіта тыя, якія так пераканаўча дзейнічаюць на тых, “хто ні ў што не верыць”.
   
    Вось некалькі прапаноў адносна таго, як распавядаць пра веру тым, хто не верыць.

Тое, што вы гаворыце, павінна быць, перш за ўсё, разумным, а не проста эмацыйным
    Сярод людзей, якія адмаўляюць усялякую веру, існуе меркаванне, што вера заснавана выключна на эмоцыях і пазбаўлена разумнага кантэнту. У размове з агностыкам або атэістам хрысціяне занадта часта пераходзяць на эмацыйную мову: “Калі я даверыўся Госпаду...”, “Бог быў такі добры да мяне...” і г.д.
    Нічога няправільнага ў гэтым няма – мы пакліканы да таго, каб распавядаць пра сваю веру. Але для атэістаў і агностыкаў мова веры цалкам чужая, нязручная і раздражняльная. Гэта быццам вам прыйшлося б выслухаць цэлую тыраду пра нейкага сябра вашага сябра, якога вы і ў вочы не бачылі. †

Для чалавека вельмі важнай з’яўляецца мэта і матывацыя для дасягнення гэтай мэты. Наша мэта вельмі выразная – дасягнуць Неба. Адным з найбольш эфектыўных сродкаў дасягнення вечнага выратавання з’яўляецца малітва. Малітву можна назваць ключом да выратавання. Малітва для жыцця нашай душы – тое ж, што кісларод для нашых лёгкіх. Вось чаму святы Аўгустын сцвярджаў: “Хто моліцца добра, той жыве добра. Хто жыве добра, памірае добра. А хто памірае добра, у таго ўсё добра”. Таксама мы маем магутную заступніцу перад тронам Госпада, якая дапамагае нам дасягнуць Неба і матывуе нас засяродзіць нашыя намаганні на Богу – гэта, вядома, Найсвяцейшая Панна Марыя.

Любімая малітва Марыі
    Ёсць малітва, якая напаўняе сэрца Багародзіцы радасцю. Гэта “Вітай, Марыя” і, асабліва, малітва Ружанца. Кожны раз, калі мы звяртаемся да Марыі са шчырым сэрцам, Яе сэрца радуецца. Таму прапануем вашай увазе 10 пунктаў, якія матывуюць нас маліцца святым Ружанцам.
   
    1. Божая Маці Фацімская
    Найсвяцейшая Панна Марыя шэсць разоў з’яўлялася тром маленькім пастушкам у Фаціме (Партугалія). І кожны раз Маці Божая казала: “Маліцеся Ружанцам”.
   
    2. Яе тытул
    Напрыканцы сваіх аб’яўленняў Божая Маці назвала сябе “Каралевай Ружанца”. Таму, калі Яна шэсць разоў настойвала на неабходнасці маліцца Ружанцам і сама называла сябе “Каралевай Ружанца”, здаровы сэнс падказвае нам, што Яна сапраўды хоча, каб мы так маліліся! †

З 9 верасня ў пабрыгіцкім касцёле распачаўся курс “Альфа”. Першы занятак наведала 30 чалавек ва ўзросце 17–75 гадоў.

Што гэта за курс, і хто можа яго наведваць?
    “Альфа” – гэта цыкл размоў пра хрысціянства, адкрыты для людзей усіх веравызнанняў. Курс распрацаваны яшчэ ў канцы 1970-х гадоў вікарыем касцёла Святой Тройцы ў Лондане. Сёння праграма “Альфы” складаецца з 10-15 тэм і выезду на “ўік-энд са Святым Духам”.
    Уводная тэма гучыць як “Хрысціянства:
    сумна, ілжыва, не важна”.
    У праграме кожнай сустрэчы – вячэра, выклад тэмы і свабодная дыскусія папытаннях, якія цікавяць удзельнікаў.
    Курс не служыць заменай катэхезы. Гэта хутчэй частка агульнай праграмы па катэхізацыі і евангелізацыі.
   Перавага курса заключаецца ў тым, што ён дазваляе людзям абмеркаваць духоўныя пытанні ў нефармальнай абстаноўцы.
    Гэта ўнікальная магчымасць падзяліцца ўласнымі думкамі, вопытам і выслухаць меркаванні розных цікавых людзей. †

Мы часта вінавацім сябе ў тым, што не зусім уважліва ўдзельнічалі ў святой Імшы. Мы гаворым пра гэта на споведзі і, паабяцаўшы выправіцца, у наступны раз прыкладаем усе намаганні, каб засяродзіцца. І што? І нічога. Нашы думкі, на жаль, наc не слухаюцца. Вось некалькі падказак для таго, каб “палепшыць” наш удзел у Эўхарыстыі.

1. Прачытай дома
       літургічныя чытанні.
    Напэўна, табе даводзілася трапляць у сітуацыю, калі, адказваючы на вокліч “Гэта Слова Пана”, ты раптам усведамляў, што паняцця не маеш, пра што было Евангелле. Гэтага можна пазбегнуць. Дастаткова дома прачытаць сённяшнія чытанні. Яны даступны ў сетцы і ў выглядзе бясплатных рассылак на электронную пошту. †

Многія вядомыя людзі, у тым ліку прадстаўнікі моцнай паловы чалавецтва, носяць чырвоную нітку на запясці рукі. Гэты талісман быццам абараняе чалавека ад злога вока, не ўпускае ў аўру негатыўную энергію. Вельмі часта завязваюць яе немаўлятам, каб не сурочылі (ад злога вока). Але калі разглядзець сапраўднае ўзнікненне гэтага звычаю, то ахоплівае жах, асабліва калі ты хрысціянін.
    Святы Касцёл вучыць: “Забабоны несумяшчальныя з верай, таму што гэта грэх супраць першай запаведзі Божай – «Не май іншых багоў, апроч Мяне»” (Зых 20, 2).

Для хрысціяніна
гэта недапушчальна!
    Узнікла гэтая нітка задоўга да хрысціянства і завязвалася бацькамі ці жрацом падчас прысвячэння дзяцей Ваалу ў якасці сведчання прысвячэння. Калі дзіця вырастала, яно павінна было аддаць богу Ваалу нявіннасць (палавы акт з жрацом, незалежна ад полу). †

Асабліва ў чэрвені ўсе вернікі накіроўваюць свой позірк на Найсвяцейшае Сэрца Езуса. Яно паказвае самыя розныя вымярэнні любові. Гэта параненае Сэрца, прабітае, напоўненае знявагай і болем, але адначасова – жыццё і ўваскрасенне, збавенне для тых, хто даверыўся яму, і крыніца ўсякага суцяшэння. Літанія да Найсвяцейшага Сэрца Езуса складаецца з 33 заклікаў для ўвекавечання 33 гадоў жыцця Езуса Хрыста. Іх змест выражае збаўчы план любові Бога да чалавека.

На працягу стагоддзяў многія Папы навучалі, што культ Найсвяцейшага Сэрца Езуса – гэта не проста адно з многіх набажэнстваў, але – побач з Эўхарыстыяй – вяршыня набожнасці і пераказ усёй хрысціянскай рэлігіі. Каб лепш зразумець сэнс гэтага набажэнства, варта прывесці выказванні аб ім некаторых наступнікаў св. Пятра. Леў XIII бачыў у ім сімвал і жывы вобраз бясконцай любові Езуса да вернікаў і самую правераную форму рэлігійнасці. Пій XI бачыў у гэтай форме пабожнасці суму, змест нашай рэлігіі і норму дасканалага жыцця, таму што набажэнства да Сэрца Езуса лепш за ўсё вядзе да больш дасканалага пазнання Хрыста, да глыбейшага замілавання да Яго і пераймання. †

Когда-то один старый священник сказал, что приход сохраняется тогда, когда в нем есть мужчины. В наши дни их становится все меньше и меньше.
    Кто-то переживает кризис веры и покидает церковную ограду. Кто-то столь увлечен скандалами вокруг католической Церкви, что вместе с водой выплескивает и дитя. И, наконец, есть те, кто продолжает исправно посещать богослужения, участвовать в приходской деятельности, в меру сил и способностей, но при этом по своему мировоззрению и строю жизни католиком уже не является.
    Что же делать настоящему мужчине, сильному, верному и честному, как рыцарю Круглого стола?

Шаг 1. Честно ответь, почему ты считаешь Иисуса Царем, которому вручаешь свою жизнь
    Когда нас спрашивают, за что мы любим свою семью, близких и друзей, каждый может назвать целый список из радующих его черт характера и совместно пережитых ярких моментов. Но стоит заговорить о Боге, об Иисусе Христе, как мы замолкаем. Для подавляющего большинства мужчин Иисус – это некая всемогущая абстракция. Пора честно встать перед Ним и посмотреть Ему в глаза.
    Если мы не встретимся лицом к лицу с Его величием, то наш рост в вере будет подобен чахлому растению, пробивающему асфальт. Настоящий мужчина должен преклонить колени перед своим Царем, увидеть новые индивидуальные черты Его величия и власти, чтобы потом подобно рыцарю древности свидетельствовать о своем Господине. †