На шляху да святасці

Лістапад уводзіць нас у таямніцу Назарэту, прыбліжаючы яе цераз заснавальніцу сёстраў-назарэтанкаў.
    12 лістапада 1842 г. у Рашковай Волі недалёка ад Варшавы нарадзілася Францішка Сядліская, пазнейшая маці Марыя ад Езуса, Добрага Пастыра. З ранняга дзяцінства яна была закахана ў Богу і толькі ў Ім бачыла крыніцу, мэту і змест свайго існавання. Яна захацела прысвяціць сваё жыццё выключна Боскаму Узлюбленаму, але пачаць манаскае жыццё змагла, згодна волі духоўнага кіраўніка, толькі ў 30 гадоў! Маладая асоба была цалкам аддана Хрысту і Яго службе.
    Маладая Францішка разглядваецца і адчувае патрэбы свету, Касцёла і Айчыны. Яна заўважае ўбогіх, хворых, дзяцей-сіротаў. Прызыў дапамагчы нясецца адусюль. Таму ў гэты час паўстаюць шматлікія манаскія супольнасці дзеля таго, каб ахапіць сваёй малітвай і канкрэтнай дапамогай усіх дзяцей Касцёла. †

Никто, наверное, не сомневается, что предотвращать проблемы дешевле и лучше, чем бороться с их последствиями. Это касается всех сфер частной и общественной жизни. Имея это ввиду, мы создаем государственные и негосударственные структуры, ориентированные на разрешение разных проблем, связанных с употреблением алкоголя, присутствующего в традиции и обычаях большинства стран нашего региона. В рамках этих структур мы создаем консультационные пункты, пункты кризисной интервенции, приюты и медпункты, места, где можно получить социальную и психологическую помощь. Эти отделения ведут как просветительскую и профилактическую, так и спасательную деятельность.
    Жизнь в современном мире стала трудной, полной стрессов и опасностей. Люди, чаще всего молодые, нередко прибегают к рискованным способам получить облегчение и забыть о своих беспокойствах, стрессах и обязанностях. Кажется, что нынче мы наблюдаем искаженную версию извечного человеческого стремления к счастью. Моралисты считают, что в этой погоне за счастьем люди заблудились. Мудрецы повторяют, что настоящее счастье надо заработать самому, но не показывают, как это сделать. Кто бы ни был прав, известно, что не скоро людям станет легко жить. Через какое время мы ликвидируем безработицу? Через какое время дадим всем возможность жить в приличных условиях? Через какое время всех детей будут учить хорошие и мудрые учителя? Через какое время мы научимся готовить людей быть хорошими родителями?†

Кожная эпоха і кожнае пакаленне маюць свае характэрныя рысы. Падчас катаклізмаў, жыццёвых драм людзі больш задумваюцца над фундаментальнымі пытаннямі свайго быцця: як выжыць, дзеля чаго жыць, навошта змагацца? Ва ўмовах міру і дабрабыту, калі заспакоены асноўныя патрэбы чалавека (жыццё, ежа, жыллё), яму пачынае пагражаць спакуса перастаць думаць і спыніцца на асалодзе момантам.

Адна з найбольш дэструктыўных праблем чалавека – гэта жыццёвая недальнабачнасць, зацыкленасць на тым, што ёсць цяпер і пазбяганне пытанняў аб далейшых перспектывах. У такой сітуацыі адзінае, што тут і цяпер даступна чалавеку – гэта ён сам і яго патрэбы. Асоба ператварае сябе ў цэнтр Сусвету, сваё цяперашняе “хачу” ўзводзіць на ўзровень абсалютна правільнага і добрага. Самазасляпенне паволі адрывае такую асобу ад рэальнасці. Свет жа здаецца абыякавы да яе “хачу” і “патрабую”. Наступае крызіс нязгоды з непадуладным светам, жаданне ўцячы ад яго або ў віртуальны свет мрояў (уласных, ці пададзеных шоубізнесам), або зусім пакончыць з жыццём. Апошняе - ў крайнім выпадку. Звычайна ж многія людзі ў сваім нежаданні жыць ператвараюць свой зямны шлях у балансаванне паміж “хачу” і “павінен”. †

В современном мире множество людей страдает от всякого рода зависимостей: от алкоголя, наркотиков, телевизора, компьютера, еды, других людей. А возможна ли зависимость от... Бога?

Ответ на этот вопрос зависит от того, как мы понимаем зависимость.

    Некоторые исследователи считают, что зависимость связана с врожденной склонностью отдельных людей, т.е. она не появляется у человека в процессе жизнедеятельности, а что он рождается с биологическими предпосылками к зависимости. Согласиться с таким мнением – значит списать всю вину на человеческую природу. А её, как известно, не изменишь. Вывод сторонников такой позиции: человек не несет моральной ответственности за врожденные изъяны натуры, значит он не обязан (нет смысла) пробовать менять то, что он не может изменить. В итоге – человек должен поддаться зависимости, потому что перед ней (как частью натуры) он бессилен. Tакой путь умозаключений приводит к абсурду и способствует моральной деградации человека. Хотя следует заметить, что действительно существуют биологические (физиологических) ПОСЛЕДСТВИЯ у потомства от зависимых родителей, отравляющих свой организм какими-то химическими средствами. Но последствия зависимости – это не причина, а только последствие! †

К великому несчастью, многие сегодня относятся к человеку как к разумному животному. На фоне такого мышления целомудрие воспринимается как пустое место, которое надо поскорее заполнить удовольствиями. «Будем же есть, пить и наслаждаться, ибо завтра умрём!» – говорили язычники. Но ведь сделать наслаждение смыслом жизни – это ужасное обнищание человека.
    Целомудрие означает целостность сексуальности человека в его личности, внутреннее его единство в телесном и духовном бытии. Целомудрие – это чистота восприятия себя, других людей и мира. Люди всегда ценят чистый воздух и воду, чистоту тела и пищи. В особой цене - чистая совесть и хорошее зрение. Грязное оконное стекло или песок в глазах мешают видеть. Также и целомудрие - это наше духовное зрение, это чистота в противовес грешным поступкам, мыслям и чувствам. Целомудрие делает «око» нашего мировосприятия чистым, способным всё видеть здраво и объективно. При утрате целомудрия душа теряет способность чувствовать Бога. «Блаженны чистые сердцем, ибо они Бога узрят», – сказал Иисус (Мф 5, 8).†

Ноччу з 25 на 26 верасня б.г. дыяцэзіяльны санктуарый у Тракелях напоўніўся спевам і малітвамі ўдзельнікаў гродзенскага акадэмічнага душпастырства “Open”. 35 маладых людзей разам са сваім душпастырам кс. Антоніем Грэмзам прыехалі ў Тракелі на Марыйнае чуванне. Такім спосабам моладзь хацела ўрачыста пачаць новы акадэмічны год і падзякаваць за тры гады існавання душпастырства.

Какая она - настоящая любовь? Каким будет твой избранник (твоя избранница)? Как будет выглядеть твой брак? Конечно, он должен быть заключен по любви! Что можно сделать сегодня, чтобы брак был счастливым?

Какая она - настоящая любовь?

Человек объединяет в себе два мира: духовный и материальный - душу и тело. Любовь между мужчиной и женщиной включает в себя три составляющих: чувственную, духовную и телесную. Для влюблённости характерны сильная симпатия и чувственная привязанность, восхищение и радость от пребывания вместе. Влюблённость – одно из самых прекрасных чувств, данных людям на земле. Если она чиста, то становится источником вдохновения для добра, ведь для влюблённого весь мир прекрасен. Но это чувство недолговечно. На его место должна прийти любовь. Любовь часто путают с чувством влюблённости или физическим влечением. Но любовь – это нечто большее. В любви существенен выбор воли, желание добра любимому человеку и бескорыстное посвящение себя, чтобы сделать его счастливым.†

«За вялікім ёсць чалавечае сэрца, каб яго можна было «запоўніць» грашамі, пажадлівасцю ці падманлівым, хоць адурманьваючым дымам славы. Яно жадае вышэйшага дабра без межаў, якое прадаўжаецца вечна. А такім дабром з’яўляецца толькі Бог» св. Максімільян Марыя Кольбэ

Пытанне пра аўтарытэты моладзі вяртаецца ў кожнае пакаленне і звыкла пачынаецца і заканчваецца словамі: “ Гэтая сённяшняя моладзь...” Палеміка, якая датычыць гэтай праблемы, з’яўляецца тэмай-“ракой”, бо заўжды будзе гэтая сённяшняя моладзь і заўсёды будуць узоры, якія ёсць ці павінны быць пераняты, па меркаванню дарослых. Аднак моладзь сама выбірае ўзоры для пераймання, часта гэта вядзе да роспачы выхаваўцаў. На думку маладых людзей, большасць з іх мае свае аўтарытэты і часцей за ўсё гэта – пэўныя асобы, якія дапамагаюць ім арыентавацца ў жыцці. Падбор аўтарытэта залежыць перш за ўсё ад таго, якія – маладыя людзі і якімі каштоўнасцямі кіруюцца ў жыцці.†

Малое мястэчка з вялікім пробашчам. Так можна назваць французскі Арс са сваім святым святаром. Калі хто-небудзь быў у гэтым мястэчку, то напэўна бачыў помнік пробашчу тамашняй парафіі св. Яну Віянэю: палец святога ўзнесены ўгару, побач стаіць хлопчык і надпіс па-французску: “Ты паказаў мне дарогу ў Арс, а я табе ўкажу шлях у неба”. Гэта менавіта святар паказвае шлях у неба. У цяперашні год Святарства ў чарговых нумарах нашай газеты мы будзем знаёміцца са святарамі нашай дыяцэзіі, якія паказваюць нам шлях у неба. Мы просім Вас, дарагія чытачы, уключыцца ў год Святарства, молячыся за нашых ксяндзоў.

На працягу ўжо 2000 гадоў гучыць голас Хрыста: “Пайдзі за Мной!” Як і тады Бог накіроўвае гэты заклік да тых, каго Ён хоча зрабіць сваімі вучнямі. Гэты заклік і далей застаецца даволі складаным для зразумення. Сёння, калі мы паглыбляемся ўсё больш у таямніцы прыроды, калі чалавека XX ст. вельмі цяжка чымсьці здзівіць, адной з недаследаваных таямніцаў застаецца Хрыстовае святарства. Гэта пра яго святыя пісалі шматтомныя трактаты, а некаторыя ж хацелі акрэсліць гэтае паняцце адным сказам. Маладыя людзі, якія падрыхтоўваюцца да святарства, пытаюць саміх сябе і іншых, якімі ў будучым павінны быць святарамі. Здаецца, менавіта з намерам знайсці адказ на гэтыя пытанні, 19 чэрвеня б.г. Святы Айцец Бэнэдыкт XVI абвясціў ва ўсім Касцёле (з нагоды 150-ай гадавіны смерці Заступніка пробашчаў св. Яна Марыі Віянэя) год Святарства.†

1 верасня вучні пачатковых і сярэдніх школаў, а таксама студэнты вышэйшых навучальных устаноў пачалі новы навучальны год.

Прайшлі бесклапотныя канікулы: час прызначаны для адпачынка. Дзеці і моладзь ідуць здабываць веды, якія будуць ім патрэбны ў жыцці. Аднак трэба памятаць, што акрамя ведаў, атрыманых у школе, мы маем сёння магчымаць павялічыць свой духоўны патэнцыял, выхаваць сябе як хрысціяніна, удзельнічаючы ў катэхезе, якая пачынаецца з верасня. У сёлетнім годзе Святарства менавіта у парафіях вучні, студэнты, а таксама дарослыя людзі могуць пазнаваць Хрыстовую навуку і сведчыць аб сваёй веры.
    Пазнанне праўдаў веры, напэўна, будзе прыгожым дапаўненнем нашай індывідуальнасці. Акрамя рэлігійных ведаў, атрыманых на ўроках рэлігіі, мы можам схіліцца над Бібліяй і навукай Касцела, навучыцца Божаму погляду на жыцце, маліцца. У сённяшнім бурлівым жыцці трэба на хвіліну затрымацца, каб задумацца, якія каштоўнасці - самыя значныя, наколькі важнае месца займае ў нашым жыцці Бог, ці ўсімі нашымі дзеяннямі мы праслаўляем Бога і ўдзячны Яму за Яго Ласкі?†