Rozważania

Mówi się, że miłosierdzie jest jednym ze wskaźników rozwoju społeczeństwa. Jednak we współczesnym świecie jest coraz mniej ludzi, którzy by chętnie pomagali tym, kto tego potrzebuje.

Już całkiem zwykłymi stały się sytuacje, kiedy ludziom w podeszłym wieku, kobietom w stanie błogosławionym i inwalidom nikt nie ustępuje miejsca w środkach komunikacji miejskiej. Kiedy tacy pasażerowie wchodzą do autobusu lub trolejbusu, ludzie tam się znajdujący odwracają się do okna, nagle zaczynają czytać coś pilnego w telefonie lub po prostu opuszczają oczy. Dotyczy to nie tylko młodego pokolenia, któremu zarzucamy wszystkie "grzechy śmiertelne".
    Analogiczne sytuacje zdarzają się, gdy ktoś potrzebuje pomocy pośrodku ulicy. Mało który zatrzyma się i zwróci uwagę na człowieka, który leży na chodniku, z góry zakładając, że to jest pijak. I bywa tak, że ludzie z atakiem serca lub innym niedomaganiem zmuszeni niemal umierać wśród obojętnego tłumu. †

Wrzesień jest ulubionym miesiącem państwa młodych: na tle jesiennych krajobrazów wychodzą piękne zdjęcia weselne. Przyszli małżonkowie wraz ze swoimi rodzicami dokładają wszelkich starań, by wesele odbyło się jak najlepiej. Między wyborem sukni ślubnej, kawiarni i gospodarza uczty weselnej należy także wziąć udział w zajęciach przygotowujących do sakramentu małżeństwa. Czasem jest tak, że najważniejszy moment całego wesela – ślub – przemknie w szeregu weselnych ceremonii i obrzędów. Dlaczego więc Kościół wymaga koniecznego przygotowania się do ślubu, i co kapłan próbuje donieść młodym katolikom, aby piękne wesele stało się początkiem szczęśliwego życia rodzinnego? †

Pan Bóg już nie mówi do nas, lecz krzyczy, żebyśmy zwrócili uwagę na to, co robimy, jak żyjemy, jakie mamy priorytety, na jakie miejsce stawiamy Pana Boga...

Msza Święta w katedrze grodzieńskiej, deszczowy Wiedeń, malutki włoski Asti, dwie noce w autobusie i długo oczekiwane powitanie w Llirii, niewielkiej miejscowości około Walencji. Przygotowania wolontariuszy, mieszkańców miasta oraz proboszcza bardzo nas zaskoczyły: wywieszona flaga białoruska, Msza św. w dwóch językach, czuwanie modlitewne, zdjęcia Grodna... To był dobry czas, odczuwaliśmy, że jesteśmy najdroższymi gośćmi tej parafii. Tu też uczestniczyliśmy w obchodach najważniejszej uroczystości tego regionu - Wniebowzięcia NMP. Piękna Wigilia, szczera modlitwa, uroczysta Msza św., a potem przepyszna paella walencjańska, pogodny wieczór i pakowanie się do Madrytu. †

– Księże Antoni, które z kolei to były Światowe Dni Młodzieży z udziałem Księdza?
   - To były drugie Światowe Dni Młodzieży, które przeżywałem razem z młodzieżą całego świata. Pierwsze Dni Młodzieży, w których wziąłem udział, odbyły się w Kolonii w 2005 roku. Wtedy także byłem głównym koordynatorem pielgrzymki naszej młodzieży.

    – Ile osób z naszej diecezji wzięło udział w ŚDM w Madrycie? Proszę opowiedzieć o pielgrzymach do Hiszpanii.
    - Nasza grupa diecezjalna liczyła około 300 osób, oprócz tego były także grupy młodzieży franciszkańskiej i sercańskiej. Do Madrytu wyjechało 6 autokarów, w każdym z nich był odpowiedzialny za pielgrzymów kapłan lub kleryk. Młodzież pochodziła z różnych zakątków naszej diecezji. Chętnych do wyjazdu do Madrytu było znacznie więcej, lecz niestety nie wszyscy mogli wziąć udział w pielgrzymce. †

To była kawiarenka. Mała i zwykła, prawie najtańsza w całym Grodnie. I byli oni, studenci II roku (wreszcie się doczekali!). Studenci – przyszli dziennikarze, tacy różni i jednocześnie tacy podobni. Przemoknięci do nitki, wypatrzyli niepozorny stół. Niepozorny, ponieważ stał za ścianą.
    Szorstka stolnica trzykrotnie się opaliła: trzy gorące filiżanki mocnej kawy dotknęły jej bezbronnej powierzchni. Potem opaliła się ponownie, ale tym razem herbatą, przy tym nie mniej gorącą.
    Właściciel ostatniej filiżanki, rudy Jerzy, dzisiaj ponownie potwierdził status "chronicznego spóźnialskiego". Jego oczy z uśmiechem błąkały wśród mokrego trio. †

Najlepsze, co ojciec może uczynić swemu dziecku – to przyprowadzić je do Boga (por. Mt 17, 14-23)
    Modlitwa, jej pragnienie, zarówno jak inne przyzwyczajenia człowieka, nie powstaje sama z siebie.
    Tak jak dziecko uczy się chodzić, mówić, rozumieć, czytać, tak również uczy się modlić.

Pierwszą modlitwą, którą dziecko nieświadomie odbiera, jest modlitwa nad nim matki lub ojca. Nad dzieckiem robią znak krzyża, kładąc do snu, modlą się nad nim. Potem, jeszcze zanim zacznie mówić, przejmuje ruchy matki, starając się przeżegnać lub ucałować obraz. Z czasem dziecko samo zaczyna wymieniać wszystkich, kogo zna i kocha. Od tych prostych słów zaczyna się jego doświadczenie relacji z Bogiem. †

Codziennie stawiamy sobie cele. Codzienne osiągamy je lub nie. Niektóre z tych celów – zwykłe drobiazgi, inne mogą decydować o losie.
    Cel + cel + cel + ... = sens życia. Taka prosta formuła, formuła codziennego bytu.

Jeszcze przedwczoraj byliśmy zwykłymi maturzystami, którzy "pracowali na świadectwo dojrzałości". Nieprecyzyjnie określony sens życia wyznaczali przede wszystkim rodzice, nie my. Wczoraj zostaliśmy abiturientami. Całą uwagę kierowano na to, by pomyślnie zdać testy, na wybór uczelni i przyszłego zawodu. Dzisiaj jesteśmy studentami. Dzisiaj już samodzielnie kroczymy przez życie. Rodzice mogą pomóc, ale już nie mogą uchronić i decydować o naszym losie. Prawo wyboru powstaje na naszej drodze każdego dnia: prawo samodzielnego określenia sensu życia, prawo wiary lub wyrzeczenia się jej. Ostatnie jest straszne.
   Świat jest złożony. Przypomina niekończący się labirynt. Jesteśmy młodzi. Możemy łatwo się pogubić w jego korytarzach, łatwo się rozczarować i zgubić własne "ja"... Lecz ku wielkiemu szczęściu, zawsze istnieje wiara wyższa, istnieje Kościół.
    W czym widzi sens życia współczesna grodzieńska młodzież? Czym są dla niej religia, Kościół, Msza św.? Odpowiedzieć na te pytania poprosiliśmy studentów grodzieńskiego uniwersytetu. †

Drodzy młodzi przyjaciele!
    Mniej niż za trzy tygodnie Madryt i inne diecezje Hiszpanii podczas Światowych Dni Młodzieży otworzą drzwi swoich domów dla młodych całego świata. Jest to właściwa pora na dokonanie krótkiego podsumowania swoich wysiłków i przygotowania na wydarzenie, które w pewnym stopniu dotyczy każdego młodego katolika naszej diecezji i całej Białorusi.

W naszym Grodzieńskim Kościele Młodych ostatnie miesiące były czasem intensywnego duchowego przygotowania do udziału w Dniach Młodzieży w Hiszpanii. Na stronach gazety "Słowo Życia" od października 2010 r. regularnie opisywaliśmy etapy przygotowania do Światowego Spotkania Młodzieży w Madrycie. Wyrazem aktywnego przygotowania młodych ludzi w naszej diecezji były czuwania papieskie, które odbyły się 2 kwietnia w kościołach diecezji, a także udział w beatyfikacji Jana Pawła II w Rzymie, na którą niektórzy dotarli autostopem. Młodzież pamiętała, że bł. Jan Paweł II będzie głównym Patronem Światowych Dni Młodzieży w Hiszpanii. †

Ludzie, którzy odbierają modlitwę jako wzniosły akt, powinni dążyć do przygotowania się do niej w najlepszy sposób, jak do każdego ważnego zadania lub pracy. Istnieje nawet przekonanie, że modlitwa będzie owocna na tyle, na ile dobre było przygotowanie do niej.

Uświadomić obecność Boga żywego. Jest to niezbędne po to, by słowa wdzięczności, wysławiania lub prośby, które popłyną z ust człowieka wierzącego, nie były sztuczne, mechaniczne, pozbawione wiary i sensu. Św. Ignacy Loyola kiedyś napisał, że "ważne jest "wejść" w Boga, poczuć, że On jest tu, ze mną, i dopiero potem zacząć się modlić do Boga, a nie do ściany, kawałka drzewa czy książki w ręku".†

4 czerwca, podczas XV Spotkania Młodych LEDNICA 2011, otrzymałam klucze do Nieba z cytatami: "Otwórzcie drzwi Chrystusowi" (Jan Paweł II) i "Tobie daję klucze Królestwa" (Mt 16,19). Już mam ten najważniejszy klucz, pozostaje tylko żyć tak, aby mieć okazję potem nim się posłużyć...

А teraz o tym, jak było tego roku, czyli o Lednicy'2011.
   Wyjątkowość tego spotkania polegała na dwóch rzeczach: po pierwsze było to już XV spotkanie, a po drugie, i co najważniejsze, poświęcone zostało naszemu Wielkiemu Papieżowi - Janowi Pawłowi II. 80 tysięcy pielgrzymów przybyło na Pola Lednickie, aby się zjednoczyć pod hasłem "Jan Paweł II - liczy się świętość!"
   Spędzony razem czas był bardzo urozmaicony. Ale o wszystkim według kolejności. †