Слова для Жыцця

Папа Францішак
    Спыніся, паглядзі і навярніся […]. Затрымайся на хвіліну перад тым, як акінуць гордым позіркам, зрабіць мімалётную і прыніжальную заўвагу, якая нараджаецца з забыцця аб чуласці, літасці і павазе да сустрэчы з іншымі, асабліва слабымі, зраненымі, а таксама ўцягнутымі ў грэх і памылкі. Затрымайся на хвіліну перад імкненнем усё кантраляваць, усё ведаць, усё знішчыць, якое нараджаецца з забыцця аб удзячнасці за дар жыцця і за мноства атрыманага дабра. Затрымайся на хвіліну перад аглушальным шумам, які аслабляе і ашаламляе нашыя вушы, прымушаючы забыцца аб плённай і творчай моцы маўчання. Затрымайся на хвіліну перад стаўленнем, якое спрыяе бясплодным і непрадуктыўным думкам, што ўзнікаюць з ізаляцыі або жалю да сябе і вядуць да забыцця аб тым, што трэба выходзіць насустрач іншым, каб дзяліць з імі цяжкасці і цярпенні. Затрымайся на хвіліну перад пустатой усяго імгненнага, кароткачасовага і мімалётнага, якое пазбаўляе нас каранёў, сувязей, каштоўнасці дарогі і ўмення заўсёды быць пілігрымамі. Затрымайся, каб глядзець і сузіраць!
Фрагмент гаміліі, прамоўленай у Папяльцовую сераду ў рымскай базіліцы св. Сабіны, 14.02.2018  †

Папа Францішак
    Зноў набліжаецца Пасха Пана! Каб падрыхтавацца да яе, кожны год Божы Провід дае вернікам Вялікі пост – “сакраментальны знак нашага навяртання”, які прадвяшчае і рэалізуе магчымасць навярнуцца да Пана цэлым сэрцам і ўсім жыццём.
    У гэтым годзе я прагну дапамагчы Касцёлу радасна і па-сапраўднаму перажыць гэты час ласкі; а натхняюся ў тым словамі Езуса:
    “А з-за таго, што пашырыцца беззаконне, любоў многіх астыне” (Мц 24, 12). [...] Я хацеў бы, каб мой голас выйшаў за межы Каталіцкага Касцёла і дасягнуў усіх Вас, мужчыны і жанчыны добрай волі, адкрытыя на Бога. Калі Вы, як мы, засмучаныя распаўсюджваннем зласлівасці ў свеце, калі Вас турбуе заледзяненне, якое паралізуе сэрца і дзеянні, калі Вы бачыце, што слабне пачуццё агульнай чалавечнасці, далучыцеся да нас, каб разам маліць Бога, пасціцца і разам, наколькі можам, дапамагаць братам!
Фрагмент паслання на Вялікі пост 2018  †

Папа Францішак
    Езус пакінуў у дар Касцёлу сваю моц аздараўлення: “Тым, хто паверыць, будуць спадарожнічаць такія знакі: […] На хворых будуць ускладаць рукі, і яны выздаравеюць” (Мк 16, 17–18). У Дзеях Апосталаў чытаем апісанне аздараўленняў, здзейсненых Пятром (параўн.: 3, 4–8) і Паўлам (параўн.: 14, 8–11). Адказ на дар Езуса – заданне Касцёла, які ведае, што павінен ахінаць хворых такім жа, як яго Пан, позіркам, поўным пяшчоты і спачування. Душпастырства службы аховы здароўя ёсць і назаўсёды застанецца неабходнай і важнай задачай, якую трэба рэалізаваць з пастаянна новым запалам, пачынаючы з парафіяльных супольнасцей ажно да найлепшых цэнтраў аховы здароўя. Не можам не ўзгадаць пра чуласць і настойлівасць, з якімі многія сем’і апекуюцца сваімі дзецьмі, бацькамі і сваякамі, хранічна хворымі ці з сур’ёзнай інваліднасцю. Апека, аказваемая ў сям’і, з’яўляецца незвычайным сведчаннем любові да чалавечай асобы і павінна акружацца адпаведным прызнаннем і падтрымлівацца адпаведнай палітыкай. Таму ўрачы і медсёстры, святары, кансэкраваныя асобы і валанцёры, члены сем’яў і ўсе, хто займаецца апекай над хворымі, удзельнічаюць у гэтай місіі Касцёла. Маем справу з супольнай адказнасцю, якая ўздымае вартасць штодзённай паслугі кожнага.
Фрагмент паслання Святога Айца на XXVI Сусветны дзень хворых  †

   “Правіца Твая праслаўлена моцаю” (Зых 15, 6)
      Матэрыялы на сёлетні Тыдзень малітвы аб еднасці хрысціян былі падрыхтаваны Касцёлам на Карыбах. Інтэгральнай часткай цэлебрацыі малітоўнага набажэнства з’яўляюцца Біблія і 3 камплекты ланцугоў.
    Біблія была для каланізатараў на Карыбах падставай для падпарадкавання мясцовых жыхароў гэтых земляў і пашырэння нявольніцтва, з другога боку – стала крыніцай суцяшэння і вызвалення для многіх, хто цярпеў уціск і быў эксплуатаваны. Кайданы з’яўляюцца моцным сімвалам зняволення, дэгуманізацыі і расізму. Яны з’яўляюцца таксама знакам улады граху, які аддзяляе людзей ад Бога і адзін ад аднаго.
    “Хто захоўвае слова Хрыста, у тым сапраўды любоў Божая дасканалая. Дзякуем Стварыцелю за нашу хрысціянскую спадчыну і за Яго вызваляючае і збаўчае дзеянне ў чалавечай гісторыі. Пакорна просім, Пане, каб дзякуючы Тваёй ласцы Цэрквы ва ўсім свеце сталі прыладамі міру. Праз іх супольную дзейнасць, як паслоў і пасрэднікаў Твайго аздараўлення, а таксама яднаючай любові сярод падзеленых народаў, няхай Тваё Імя будуць свяціць і любіць. Aмэн”.

   Кс. бп Аляксандр Кашкевіч
      Для ўсіх нас, кім бы ні былі, ззяе Бэтлеемская зорка. Давайце прымем Бога ў свае дамы і сэрцы. Няхай Ён раз’- ясняе ўсе змрокі нашага жыцця і кіруе намі. Давайце па прыкладзе пастушкоў расказваць іншым пра тую радасць, якую перажываем, да якой дакрануліся гэтай ноччу. Нельга пакідаць яе толькі для сябе...
    Заўважце, што з моманту нараджэння Пана Езуса наша жыццё набыло сэнс. Людзі не жывуць проста для таго, каб жыць, каб забіць час. Трэба ўсведамляць, што Бог падумаў пра кожнага з нас, бо Яго Слова прыйшло ў свет, каб усе мы былі братамі і сёстрамі Пана Езуса і жылі так, як Ён: на славу Божую і на карысць людзям.
    Трэба памятаць, што жыццё чалавека не бессэнсоўнае. Яно нібы старонка 5-га Евангелля. Іх 4, але яшчэ адно – вялікае, 5-ае – пішуць людзі: кожны з нас з’яўляецца адной са старонак гэтага Евангелля. Часам такая старонка можа быць пустой, можа быць бруднай, парванай, затаптанай... А можа быць і прыгожай, падобнай на сярэднявечныя рукапісы, поўныя цудоўных колераў і гармоніі, якой чалавек захапляецца.

Папа Францішак
    Некаторыя секулярызаваныя грамадствы згубілі хрысціянскі сэнс нядзелі, асвечанай Эўхарыстыяй. Гэта грэх. У іх неабходна ажывіць гэтую свядомасць, аднавіць значэнне свята, значэнне радасці, парафіяльнай супольнасці, салідарнасці, адпачынку, які ўмацоўвае душу і цела. Настаўніцай усіх гэтых каштоўнасцей з’яўляецца Эўхарыстыя. [...] Што можам адказаць тым, хто сцвярджае, што не важна хадзіць на св. Імшу, нават у нядзелю, а важна толькі быць добрымі, любіць бліжняга? Гэта праўда, што якасць хрысціянскага жыцця вымяраецца здольнасцю любіць, як казаў Езус: “Па гэтым усе пазнаюць, што вы Мае вучні, калі будзеце мець любоў адзін да аднаго” (Ян 13, 35). Але як можам практыкаваць Евангелле, не чэрпаючы з нядзелі ў нядзелю неабходныя для гэтага сілы з невычэрпнай крыніцы Эўхарыстыі? Мы ідзём на св. Імшу не каб даць штосьці Богу, але каб атрымаць ад Яго тое, у чым пасапраўднаму маем патрэбу.

 †

Папа Францішак
    Будаванне культуры сустрэчы і супрацоўніцтва патрабуе чагосьці большага, чым толькі талерантнасці. Патрабуе ад нас працягнутай рукі, даверу і зразумення. […] Гэта дазваляе распачаць дыялог жыцця, а не толькі абменьвацца думкамі. Вымагае добрай волі і прыняцця. Але не належыць блытаць таго з абыякавасцю ці стрыманасцю ў выражэнні сваіх глыбокіх перакананняў. Плённа ўзаемадзейнічаць з іншымі – значыць дзяліцца рознымі рэлігійнымі і культурнымі ідэнтычнасцямі заўсёды пакорна, сумленна і з павагай.
    Адкрытасць сэрца з’яўляецца той пілігрымкай, якая вядзе да пошуку дабра, справядлівасці і салідарнасці. Падштурхоўвае клапаціцца аб карысці для нашых бліжніх. У Пасланні да Рымлянаў св. Павел нагадваў: “Не дай злу сябе перамагчы, але перамагай зло дабром” (Рым 12, 21). Гэта пастава, якую мы ўсе можам пераймаць. Рэлігійны клопат пра дабро нашых бліжніх, што выплывае з адкрытага сэрца, цячэ, як вялікая рака, заліваючы бясплодныя, пустынныя землі нянавісці, карупцыі, убоства і насілля, якія так моцна знішчаюць людское жыццё, раздзяляюць сем’і і нявечаць дар стварэння.

 †

Папа Францішак
    Ці можна “нарадзіцца нанова”? Ці магчыма зноў адчуваць смак, радасць, захапленне жыццём, нават перад абліччам шматлікіх трагедый? Гэта фундаментальнае пытанне для нашай веры і жаданне кожнага сапраўднага верніка: прагненне нарадзіцца зноў, перажыць радасць пачатку з чыстага ліста. Ці маем мы тое жаданне? Ці хочам пастаянна нараджацца нанова для сустрэчы з Панам? Ці маеце Вы гэта жаданне? Насамрэч, яго можна з лёгкасцю згубіць па прычыне празмернай актыўнасці, вялікай колькасці праектаў, якія трэба ажыццявіць. У выніку астаецца мала часу і мы губляем з вачэй тое, што аказваецца фундаментальным: наша ўнутранае, духоўнае жыццё, жыццё, якое з’яўляецца сустрэчай з Панам у малітве.
Фрагмент прамовы падчас агульнай аўдыенцыі ў Ватыкане, 15.11.2017  †

Папа Францішак
    Мы не павінны думаць пра бедных, як пра адрасатаў міласэрных учынкаў валанцёраў, якія робяць гэта раз на тыдзень, ці адмысловых жэстаў добрай волі з нашага боку, што маюць на мэце супакойванне сумлення. Такі досвед, хоць часта важны і карысны для павышэння дасведчанасці аб патрэбах братоў і для паказу несправядлівасці, што ляжыць у іх аснове, усё ж павінен весці нас да сапраўднай сустрэчы з убогімі, а таксама да дзялення, якое павінна стаць стылем жыцця. Малітва, учынкі на шляху вучня і навяртанне знаходзяць у супольнай любові пацвярджэнне сваёй евангелічнай аўтэнтычнасці. Менавіта там нараджаецца таксама радасць і душэўны супакой, бо ўласнай рукой асоба дакранаецца да Цела Хрыста... Таму мы закліканы падаць руку бедным, сустрэцца з імі, зазірнуць ім у вочы, прытуліць, каб адчулі цеплыню любові, якая пераламвае кола адзіноты. Іх далонь, выцягнутая ў наш бок, з’яўляецца своеасаблівым запрашэннем выйсці са сваёй зоны ўпэўненасці і камфорту і распазнаць каштоўнасць, якую ўбоства мае само ў сабе.
Фрагмент з паслання Святога Айца на І Сусветны дзень убогіх  †

Папа Францішак
    Смерць агаляе жыццё. Дазваляе ўбачыць, што нашы ўчынкі, натхнёныя пыхай, гневам, нянавісцю, былі марнасцю. Мы з горыччу разумеем, што недастаткова любілі і не шукалі таго, што насамрэч істотнае. І наадварот, бачым тое, што па-сапраўднаму добрае пасеялі: любімых людзей, дзеля якіх рабілі вялікія ахвяры, і якія зараз клапоцяцца пра нас.
    Езус асвяціў таямніцу смерці. Сваім стаўленнем Ён дазволіў нам адчуваць сябе засмучанымі, калі адыходзіць блізкая асоба. Хрыстос глыбока ўзрушыўся перад магілай Лазара і “заплакаў” (параўн.: Ян 11, 35). Мы адчуваем, што ў гэтым учынку Езус вельмі нам блізкі, што Ён наш брат.
    Зараз я заклікаю ўсіх Вас закрыць вочы і падумаць пра хвіліну сваёй смерці. Кожны няхай уявіць той момант, які наступіць, калі Хрыстос возьме за руку і скажа: “Ідзі, ідзі са Мной, устань”. Тут закончыцца надзея і пачнецца рэальнасць. Рэальнасць жыцця. Падумайце добра: сам Езус прыйдзе да кожнага з нас са сваёй пяшчотай, лагоднасцю, любоўю. І няхай кожны паўторыць у сэрцы словы Езуса: “Устань, прыйдзі!”, “Устань, уваскрэсні!”.
Фрагмент прамовы падчас агульнай аўдыенцыі ў Ватыкане, 18.10.2017  †