Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: "Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono".
    Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, /które mówi/, że On ma powstać z martwych. †

J 20, 1 -9

Ciągle biegniemy, aby uwierzyć
   Słyszymy Dobrą Nowinę o zmartwychwstaniu Chrystusa już od blisko 2000 lat. Czy wszyscy są zainteresowani opowiadaniem Marii Magdaleny i uczniów Jezusa i czy są gotowi podjąć wysiłek sprawdzenia, co się stało z ukrzyżowanym Jezusem? Bądźmy szczerzy: niektórzy żyją codziennością, jakby nic się nie wydarzyło. Czasem i my sami oddajemy się skrajnemu, duchowemu lenistwu. Albo gorzej – udajemy brak zainteresowania. Mało przypominamy Piotra i Jana biegnących do grobu, aby sprawdzić fakty opowiedziane przez Magdalenę. Dlaczego? Nie tylko z powodu lenistwa. Stanięcie przy krzyżu i wobec pustego grobu musiałoby wiele zmienić w rozumieniu świata, w naszym życiu, w relacji z Bogiem i bliźnim. Jan dobiegł do grobu, wszedł, zobaczył i uwierzył. Wyszedł już zupełnie innym człowiekiem. Jeśli nie jesteśmy gotowi na tak głęboką przemianę, to przynajmniej zbliżmy się do tej tajemnicy. Niech nas choć trochę ogarnie blask przemienionego Życia!