Gdy Jezus usłyszał o śmierci Jana Chrzciciela, oddalił się stamtąd w łodzi na miejsce pustynne, osobno. Lecz tłumy zwiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo. Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych. A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: "Miejsce to jest puste i pora już spóźniona. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności!" Lecz Jezus im odpowiedział: "Nie potrzebują odchodzić; wy dajcie im jeść!" Odpowiedzieli Mu: "Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwóch ryb".
   On rzekł: "Przynieście Mi je tutaj!" Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby dał je uczniom, uczniowie zaś tłumom.
    .Jedli wszyscy do sytości, i zebrano z tego, co pozostało, dwanaście pełnych koszy ułomków. Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci. †

Мt 14, 13-21

Gdzie Chrystus, tam pełnia życia
   Gdzie karze się niewinnych, nikt nie może czuć się bezpieczny. Po tragicznej śmierci Jana Chrzciciela Pan Jezus oddalił się. Nie dlatego, aby się czegokolwiek lękał. On kiedyś sam wybierze czas i miejsce ofiary krzyża. Tymczasem musi ludziom głosić Ewangelię, opowiedzieć o Ojcu, swymi czynami pokazać Jego troskę o każdego.
    Ludzie posiadają wewnętrzny zmysł, który podpowiada im, gdzie szukać prawdy, a kiedy trzeba, to i ratunku. Ten zmysł podpowiada im, gdzie będą czuć się bezpieczni. W Ewangelii ta wewnętrzna zdolność zaprowadziła ich na pustkowie. Z pozoru pustynia pozbawiona jest warunków do życia. Ale tylko z pozoru. Wystarczy obecność Jezusa, aby wszystko wypełniło się życiem. Tam właśnie Jezus uzdrowił chorych i nakarmił głodnych. Te cuda wskazały ludziom Prawdę gwarantującą bezpieczeństwo: oto Syn Boży pochylający się nad słabym człowiekiem. Przyjdzie czas, gdy dla człowieka Jezus umrze na krzyżu. Aby mógł żyć na wieki. W wolności dziecka Bożego.