Да ўдзелу ў рэкалекцыях, арганізаваных Душпастарствам цвярозасці Гродзенскай дыяцэзіі, запрашаюцца ўсе, каму не абыякавая праблема алкагалізму і наркаманіі ў Беларусі.

Рэкалекцыі пройдуць
    з 29 лістапада па 1 снежня ў пабрыгідскім касцёле ў Гродне (вул. К. Маркса, 27). †

Нашае пракляцце пачалося з першароднага граху. Аднойчы мужчына і жанчына пазайздросцілі Богу. І цяпер мы, іх нашчадкі, жывём, выгнаныя з нашай нябеснай Радзімы, і шукаем праўду...

Усё зло на свеце пачалося са здрады. Але што стала прычынай? Анёл, найбліжэйшы сябра, пазайздросціў Божай магутнасці і здрадзіў. І зноў прычына ў зайздрасці.
    Зайздрасць стала самым першым грахом. І ўсё пачалося з яе. І бясконцыя пакуты чалавека на гэтай зямлі таксама пачаліся з зайздрасці. Я не ведаю больш ніводнага такога граху, які цягнуў бы за сабою столькі наступстваў. Зайздрасць выклікае гнеў: “Я цябе цярпець не магу! Ты не годны такіх ласкаў! Ненавіджу!”. Зайздрасць абуджае крыўды: “Чаму ён, а не я? Чым ён лепшы? Я ж не горшы за яго...”. Зайздрасць запальвае хцівасць: “У іх столькі грошай! Яны так цудоўна жывуць! Я таксама хачу столькі ж! А яшчэ машыну! Такую, каб яны ўбачылі і пазайздросцілі!..”. Зайздрасць заклікае да помсты: “Яна выбрала яго, а не мяне? Ну, нахабнік, толькі я цябе пабачу!”. †

Што азначае паняцце “экзарцызм”?
    Тэрмін “экзарцызм” (грэч. exorxismos – “клятва”) азначае літургічны абрад, прызначаны для вызвалення чалавека або рэчы з-пад уплыву шатана пры дапамозе сілы, якую Хрыстос перадаў Касцёлу. Экзарцызм змяшчае ў сабе просьбу да Бога аб вызваленні ад дэманічнай моцы або непасрэдны загад, накіраваны да д’ябла (параўн. Мк 1, 25). Пачынаючы з 1983 года ў Касцёле дзейнічае новы Кодэкс кананічнага права, які змяшчае запіс адносна экзарцызмаў (кан. 1172): “§1 Ніхто не можа законна выконваць экзарцызмы над апан­таным, не атрымаўшы ад мясцовага ардынарыя выразнага спецыяльнага дазволу на гэта”. “§2 Мясцовы ардынарый можа даць такі дазвол толькі прэзбітэру, які вылучаецца набожнасцю, глыбокімі ведамі, разважлівасцю і праведнасцю жыцця”. Існаванне пасады экзарцыста пацвярджаецца лістом папы Карнэлія да Фа­бія, біскупа Антыёхіі (251). У старажытныя часы экзарцызат быў адной з чатырох ступеняў пасвячэння. Паводле Касцёльнай энцыклапедыі (1874 г.), абавязкам экзарцыста падчас эўхарыстычнага служэння была падрыхтоўка месца для людзей, якія прыступаюць да св. Камуніі, а таксама падаванне вады падчас св. Імшы. †

Пост як адна з практык пакаяння ўвогуле павінен быць неад’емнай часткай духоўнага жыцця веруючага чалавека. Само ў сабе паняцце посту прадугледжвае ўстрыманне ад чаго-небудзь (ад франц. “post” – забарона; адсюль “пост” пры ўваходзе на тую ці іншую тэрыторыю). Калі кажуць, што чалавек “прытрымліваецца посту” або “накладае на сябе пост”, гэта азначае, што чалавек добраахвотна паставіў перашкоду перад сваімі пачуццёвымі задавальненнямі дзеля таго, каб іх паўстрымаць і падпарадкаваць.
    Зразумела, гэта можа даты­чыцца не толькі ежы, але і забаў, музыкі, камп’ютарных гульняў і г.д. Дарэчы, памылкай было б прытрымлівацца толькі аднаго віду посту, напрыклад, устрымання ад ежы, і цалкам ігнараваць другі, альбо наадварот. На жаль, сёння ў Касцёле аддаецца перавага посту духоўнаму, пакідаючы цялеснае ўстрыманне ўсё больш на ўласны выбар. А якраз у нашым целе і схаваны той “вораг”, які стрымлівае духоўнае ўзрастанне чалавека і нават, будучы некантраляваным, вядзе да граху. Гэтым “ворагам” з’яўляецца сапсаванасць нашай людской натуры першародным грахом, пасля якога “цела імкнецца да цалкам іншага, чым дух, а дух – да цалкам іншага, чым цела, і адсюль няма паміж імі згоды...” (Гал. 5, 17). Прычым дух у параўнанні з натурай слабейшы, і калі пакінуць яго ў гэтым змаганні без дапамогі, ён прайграе. †

Яніна падышла да аддзела з канцылярскімі таварамі, каб купіць два новыя сшыткі. Мама дала ёй грошы, і яна першы раз самастойна пайшла ў краму. Яна адчувала сябе ўжо зусім дарослай. Выбраўшы сабе сшыткі, дзяўчынка заплаціла за іх і ў яе яшчэ засталася невялікая колькасць грошай, якраз на адно марожанае. Яніна патэлефанавала да матулі і, атрымаўшы яе згоду, накіравалася да аддзела, дзе прадавалі марожанае. Падышоўшы да вітрыны, дзяўчынка выбрала шакаладнае марожанае – яно было яе любімым. М-м-м! – дзяўчынка нават аблізала вусны. Праз хвілінку яна сабе купіць два шарыкі марожанага.
    Нечакана хтосьці кра­нуў яе за плячо. Гэта бы­ла Каця, яе школьная сяброўка. †

- На заканчэнне Года веры Ваша Эксцэленцыя, папа Бенедыкт XVI на распачацце Года веры напісаў: “Каб гэты Год веры паспрыяў таму, што наша сувязь з Хрыстом будзе ўсё больш узмацняцца”. Ці жыў беларускі Касцёл гэтым заклікам? Якія найважнейшыя падзеі з жыцця нашага Касцёла ўжо ўвайшлі ў гісторыю?
   - Мэтай Года веры з’яўляецца аднаўленне веры ў секулярызаваным свеце. Трэба нанова распаліць яе агонь, каб ён палымнеў, а не тлеў. Сучаснаму свету патрэбны сапраўдныя, а не штучныя хрысціяне, тыя, хто не толькі моцна звязаны з Хрыстом, але і складае з Ім адно цэлае. Касцёл у Беларусі праз розныя душпастарскія праграмы імкнуўся да паглыблення гэтай сувязі, у першую чаргу, просячы аб заступніцтве Марыю. †

26 кастрычніка ў парафіі Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Квасоўцы ўрачыста адзначалі 100-годдзе нараджэння для Неба бласлаўлёнай Цэліны Бажэнцкай – адной з заснавальніц Кангрэгацыi Сясцёр Змёртвыхпаўстання Пана нашага Езуса Хрыста (змёртвыхпаўстанак).

Кангрэгацыя была зас­навана ў Рыме ў 1891 г. Цэлінай і Ядзвігай Бажэнцкімі, маці і дачкой. Цэліна Бажэнцкая (у дзявоцтве Хлюдзінская) нарадзілася 29 кастрычніка 1833 г. y Антавілі каля Оршы. Паслухмяная волі бацькоў, выйшла замуж, нарадзіла чатырох дзяцей, дваіх з якіх памерлі ў маленстве. Пасля смерці мужа рэалізавала сваё прагненне да манаскага жыцця і разам з малодшай дачкой Ядзвігай заснавала кангрэгацыю сясцёр змёртвыхпаўстанак. Памерла 26 кастрычніка 1913 г. у Кракаве (Польшча).
    Жыццё бласлаўлёнай як жонкі, маці, удавы, манахіні і заснавальніцы кангрэгацыi сясцёр змёртвыхпаўстанак, беатыфікаванай у Рыме 27 кастрычніка 2007 г., звязана з Беларуссю. У другой палове ХIХ ст. бласлаўлёная Цэліна разам са сваёй дачкой Ядзвігай, 150-годдзе нараджэння якой адзначаецца сёлета, жылі на гродзенскіх і віцебскіх землях. †

Хрысціянская думка

З партала obeznani.pl
    Вера ў Бога з’яўляецца найвы­шэй­шай каштоўнасцю. Гэта да Яго мы звяртаемся, калі нам цяжка стаць перад тварам якойсьці ментальнай, жыццёвай праблемы. Мы ходзім у касцёл, спавядаемся, жывём рэлігіяй кожны дзень. Вера стварае ўсмешку, гэта дзякуючы ёй мы разумеем, што на самой справе з’яўляецца добрым, а што дрэнным. Дзякуючы ёй мы можам сказаць “СТОП”, беручы пад увагу нашыя каштоўнасці. Вера – гэта штосьці найважнейшае ў жыцці, і я лічу, што яна дапамагае нам кожны дзень.
   

Кожны з нас з прыемнасцю ўспамінае розныя мілыя падзеі са свайго жыцця, а таксама побыт у месцах, якія некалі меў магчымасць наведаць. Калі хтосьці калісьці ў сваім жыцці быў у Вільні, але не наведаў адно з найважнейшых месцаў у гэтым горадзе, якім з’яўляецца Вострая Брама, ён шмат страціў. Гэта тое месца, якое застаецца ў сэрцы веруючага чалавека назаўжды. Хіба, не ўдасца растлумачыць, чаму так адбываецца, трэба проста паехаць туды і ўбачыць.
    Цяжка было б палічыць, колькі людзей розных нацыянальнасцей за апошнія стагоддзі стаялі на каленях перад абразом Маці Божай Вастрабрамскай з рознымі думкамі ў галаве і інтэнцыямі ў сэрцы. На працягу многіх стагоддзяў гэтае месца прываблівае сваёй незвычайнасцю. Так склалася, што Вострая Брама з’яўляецца вельмі важным месцам у гісторыі католікаў трох народаў: польскага, беларускага і літоўскага. †

Папа Францішак І
    “Калі нешта прыгнятае тваё сумленне, калі ты саромеешся многіх рэчаў, якія зрабіў, затрымайся на хвілінку, не бойся, падумай пра тое, што ёсць Нехта, хто чакае цябе, бо Ён ніколі не забываўся пра цябе і не пераставаў думаць аб табе. Гэта твой Айцец, Бог, Езус, які чакае цябе. (...) Давайце і мы дазволім Езусу, каб Ён паклікаў нас па імені! У глыбіні сэрца давайце пачуем Яго голас, які гаворыць нам: “Сёння я павінен затрымацца ў тваім доме”, гэта значыць – у тваім жыцці. Давайце прымем Яго з радасцю: Ён можа змяніць нас, можа перамяніць нашае сэрца з каменю ў сэрца з цела, можа вызваліць нас ад эгаізму і зрабіць з нашага жыцця дар любові. Езус можа зрабіць гэта, дазволь, каб Ён глядзеў на цябе!
Фрагмент выказвання падчас сустрэчы з вернікамі на малітве “Анёл Панскі” †

Дэканат Навагрудак

Фарны касцёл у Навагрудку быў заснаваны Вітаўтам, вялікім князем ВКЛ, у 1395 г., неўзабаве пасля хрышчэння Літвы. Пабудавалі касцёл пад паўночным схілам замкавай гары, на месцы былога паганскага капішча Перуна, і асвяцілі пад тытулам Усіх Святых. У 1422 г. кароль Уладзіслаў Ягайла з маладой “Сонькай, дачкой Андрэя, князя Гальшанскага”, браў тут шлюб, ад якога і пайшла славутая дынастыя Ягелонаў. Навагрудскае пробаства было няблага забяспечана, але пазней кароль Стэфан Баторый перадаў фундушы касцёла Віленскай семінарыі.
    Спачатку святыня была драў­лянай, толькі ў першай трэці XVII ст. да касцёла былі прыбудаваны дзве мураваныя капліцы ў гатычным стылі: першая ад увахода справа – Найсвяцейшай Панны Марыі (тады менавіта тут быў змешчаны цудадзейны абраз Маці Божай Снежнай, адзначаны шматлікімі вотамі. У ХIХ ст. узгадваецца як капліца Божага Цела з абразом Вячэры Пана. Тут захаваўся цікавы помнік – мемарыяльная пліта Георгію Рудаміне-Дусяцкаму з сябрамі, што загінулі ў 1621 г. пад Хоцінам у бітве з туркамі. Пліта замоўлена ў 1643 г. Янам Рудамінам-Дусяцкім, навагрудскім кашталянам і братам Георгія), і Анёла-ахоўніка (у 1849 г. адзначана як нядаўна пераасвечаная ў гонар св. Антонія), бліжэйшая да алтара, заснаваная плябанам Юзафам Паніквіцкім. У 1631 г. капліцы разам с галоўным алтаром былі асвечаны віленскім біскупам суфраганам Юрыем Тышкевічам. Абедзве касцёльныя капліцы мелі статус альтарый. Першая, Божага Цела, была фундавана плябанам кс. Марцінам Градоўскім 23 студзеня 1618 г., потым фундуш быў яшчэ неаднойчы памножаны іншымі ахвярадаўцамі. Альтарыя св. Анёла-ахоўніка фундавана паннай Пшэслаўскай. Цяпер абраз Маці Божай усталяваны ў капліцы, бліжэйшай да алтара, у якой таксама спачываюць астанкі 11 сясцёр назарэтанак. У бліжэйшай да ўвахода капліцы змешчаны алтар з абразом св. Міхала Арханёла. †

Евангелізаваць Амазонію
   З 28 па 31 кастрычніка ў Манаусе (бразільскі штат Амазонас) адбывалася сустрэча на тэму евангелізацыі ў рэгіёне Амазоніі. Гэтую сустрэчу арганізавала Нацыя­нальная Канферэнцыя Біскупаў Бразіліі. Гэта першая такая падзея ў гісторыі мясцовага Касцёла.
    Падчас гэтай сустрэчы ўдзельнікі дыскутавалі на тэму грамадскіх, рэлігійных, палітычных, эканамічных і культурных рэалій гэтага рэгіёна. Стараліся таксама звярнуць увагу на ўклад каталіцкага Касцёла ў абарону жыцця і прамоцыю жыхароў Амазоніі. Кардынал Клаўдыа Хумес, старшыня камісіі епіскапата па справах Амазоніі, спытаўся: “Як мы сёння адказваем на заклікі Амазонніі?”. А таксама іерарх прыгадаў словы папы Францішка аб тым, што Амазонія з’яўляецца рашаючым экзаменам для будучыні Касцёла. Неабходна рызыкаваць і ісці наперад, бо інакш мы заблукаем. Амазонія займае 5 млн км² (61% усёй тэрыторыі Бразіліі), у гэтым рэгіёне жыве 24 мільёны чалавек.†

Ватыканскае радыё