Чтобы дать оценку такому явлению как порнография, нужно определиться, чем, собственно, она является. ККЦ определяет: порнография состоит в изъятии сексуального акта, реального или симулированного, из интимности партнеров с целью преднамеренно выставить его на показ другим. Она оскорбляет целомудрие, потому что извращает супружеский акт, интимный дар супругов друг другу. Она наносит тяжелый ущерб достоинству тех, кто участвует в таких действиях (актеры, публика, коммерсанты), ибо каждый становится для другого объектом примитивного удовольствия и бесчестной прибыли. Порнография – тяжкий грех, я бы сказал, двойной грех. Она перечит как заповеди «не прелюбодействуй», так и заповеди «не убивай». Почему? Порнография носит деструктивный характер, а значит, «убивая» здоровую личность, мы тяжело грешим. Добровольное участие в подготовке или распространении этой вредоносной продукции должно считаться серьезным злом. А поскольку ни производство, ни распространение материалов не имело бы места, если бы не было тех, кто покупает и смотрит, такие люди причиняют вред не только себе, но и соучаствуют в чужом грехе. †

“Калі прыйшлі ў Кафарнаум і былі ў доме, Езус спытаўся ў іх: «Пра што вы разважалі па дарозе?»
    Яны маўчалі, бо ў дарозе разважалі паміж сабою, хто большы. Сеўшы, Ён паклікаў Дванаццаць і сказаў ім: «Хто хоча быць першым, няхай будзе з усіх апошнім і слугою ўсіх»”.
    (Мк 9, 33-35)

Жыў-быў хлопчык Віця. Як і многія яго аднагодкі, ён хацеў стаць самым моцным і самым спрытным, таму вельмі любіў урокі фізічнай культуры. Мама Віці паважала інтарэсы хлопчыка, але вельмі хацела, каб яе сын быў усебакова развітым. Таму хлопчык хадзіў на ўрокі рэлігіі і займаўся ў музычнай школе. Там яго вучылі чытаць ноты, спяваць у хоры, іграць на скрыпцы.
    Вучыўся Віця з вялікай неахвотай, таму мама часта хадзіла з ім на канцэрты, каб ён палюбіў музыку.
    Аднойчы яны з мамай сядзелі вельмі блізка да сцэны і слухалі санату для скрыпкі. Скрыпач іграў, заплюшчыўшы вочы, і здавалася, што перад ім праплываюць нейкія дзіўныя карціны. Усе замерлі, слухаючы выдатную мелодыю... Усе, акрамя Віці. Яму было сумна, музыка наганяла на яго сон, і ён пачаў драмаць... †

Умілаваныя ў Хрысце Пану Браты і Сёстры!

Стоячы ра­зам на пачатку новага школьнага, акадэмічнага і катэхетычнага 2013/2014 года, мы хочам агарнуць пастарскай любоўю, малітвай і бласлаўленнем усіх вучняў, бацькоў, настаўнікаў і катэхетаў нашай дыяцэзіі. У Год веры мы горача просім Бога ў Тройцы Адзінага – Айца, Сына і Святога Духа, – каб Ён памножыў у Вас ласку веры і ўдзяліў Вам сваё бласлаўленне. Найперш мы аддаём пад Божую апеку ўсіх вучняў – Вас, дарагія дзеці і моладзь, вучняў агульнаадукацыйных школ. †

Урачыстасці ў памяць Сясцёр Назарэтанак, забітых гітлераўцамі, адбыліся ў Навагрудку. 70 гадоў таму Мучаніцы ахвяравалі сваё жыццё за бацькаў сямей і кс. А. Зенкевіча, якія павінны былі загінуць як заложнікі. Гэтым геройскім учынкам Сёстры выканалі сваю харызму служэння сям’і і засталіся верныя наказу б-па Зыгмунта Лазінскага: “Навагрудак не пакідаць, трываць на пазіцыі, такая воля Божая і мая”.

Бласлаўлёных мучаніц з Навагрудка – сястру Марыю Стэлу Марда­севіч і дзесяць яе Паплечніц каталіцкая супольнасць кожны год успамінае 4 верасня. У вячэрняй цішыні вернікі з некалькіх парафій дыяцэзіі разам са сваімі душпастарамі, сёстры назарэтанкі, ксяндзы і Апостальскі нунцый абп Клаўдыа Гуджэроці наведалі месца расстрэлу Мучаніц у невялікім бярозава-сасновым лесе каля Навагрудка. Каля крыжа на ўспамін Назарэтанак, якія пакутавалі і аддалі сваё жыццё, даючы сведчанне, што сапраўдная любоў здольна на ахвяру, пілігрымы склалі кветкі, запалілі лампадкі. Хвіліны, праведзеныя пад соснамі – сведкамі страшнай трагедыі, што адбылася тут шмат гадоў таму, – у кожным з прысутных абудзілі незвычайныя пачуцці і прымусілі да развагі, якая перарасла ў ціхую малітву ў інтэнцыі тых, хто даў прыклад хрысціянскага гераізму і самаахвярнасці.†

Хрысціянская думка

З партала fronda.pl
    Вера абавязвае ў першую чаргу прытрымлівацца Дэкалогу, які з’яўляецца не толькі законам Божым, але і законам розуму. Каб атрымаць збаўленне, мы павінны любой цаной змагацца з нашымі слабасцямі... з пасткамі граху. Мы абавязаны няспынна навяртацца, выпраўляцца, працаваць над сабой. Мы былі пакліканы да святасці, але нам вядома, які цяжкі гэты шлях, бо ён вядзе праз цемру нашых він, і толькі вера можа дапамагчы нам знайсці праменьчык святла – надзеі ў цёмным тунэлі. Мы не можам саромецца сваёй веры... мы павінны паказваць усім нашае шчасце, звязанае з блізкасцю Хрыста.
   

Папа Францішак І

Калі чалавек думае толькі пра самога сябе і пра свае інтарэсы і ставіць сябе ў цэнтры, калі ён дае сябе захапіць ідалам панавання і ўлады, калі ён ставіць сябе на месца Бога, тады ён псуе ўсе адносіны, знішчае ўсё; і адчыняе дзверы насіллю, абыякавасці, канфлікту. Менавіта гэта нам паказвае фрагмент з Кнігі Быцця, які расказвае пра грэх людской істоты: чалавек уваходзіць у канфлікт з самім сабой, разумее, што ён голы, і хаваецца, бо адчувае страх (Быц 3, 10), ён баіцца Божага позірку, абвінавачвае жанчыну, тую, якая з’яўляецца целам ад яго цела (в. 12), разбурае гармонію са створаным светам, даходзіць да таго, што падымае руку на брата, каб забіць яго. Ці можна сказаць, што ад гармоніі мы пераходзім да “дысгармоніі”? Не, “дысгармоніі” не існуе: альбо ёсць гармонія, альбо мы трапляем у бязладдзе, дзе пануе насілле, сутыкненні, канфлікт, страх... †

Папа патэлефанаваў адзінокай жанчыне, якая чакае дзіця
   Святы Айцец патэ­ле­фа­наваў 35-гадовай цяжарнай рымлянцы, якая стане адзінокай маці. Ён зрабіў гэта тады, калі атрымаў ад яе ліст, у якім яна напісала, што партнёр пакінуў яе, бо не хацеў мець дзяцей. Анна Рамана расказвае, што мужчына, з якім яна была звязана, пакінуў яе, калі даведаўся пра будучае дзіця. Яна рашылася напісаць ліст да Папы, каб падзяліцца з ім сваёй роспаччу. Праз некаторы час, расказвае жанчына, зазваніў мабільны тэлефон, а яна пачула ў ім голас Папы, які сказаў: “Я пахрышчу тваё дзіця. Мы, хрысціяне, не можам дазволіць адабраць у сябе надзею”.
    Жанчына сказала, што калі народзіцца хлопчык, яна дасць яму імя Францішак. І дадала, што хоча, каб гэтая гісторыя была прыкладам для многіх жанчын. У каментарыях да гэтай падзеі гаворыцца, што Папа тэлефануе да адной асобы, каб прамовіць да ўсіх, а яго званкі не выпадковыя. †

Deon.pl

Заканчэнне Кангрэса веры
Урачыстай св. Імшой, якую цэлебраваў абп Рына Фізікела, старшыня Папскай рады па новай евангелізацыі, у Аўгсбургу скончыўся ўжо трынаццаты Кангрэс веры, арганізаваны Форумам нямецкіх католікаў. На працягу трох дзён некалькі соцень вернікаў з усёй Германіі ўдзельнічалі ў катэхезах, літургіі і артыстычнай праграме. Галоўнай тэмай сёлетняга Кангрэса быў Год веры і новая евангелізацыя.
    Мясцовы ардынарый бп Конрад Здарса перасцерагаў, што “веруючы чалавек схільны да сібарыцтва, да акопвання і да пазірання на іншых звысоку”. Але ў веры трэба заўсёды выходзіць ад сябе да іншых. “Гаворка тут ідзе пра навяртанне сэрца, а не толькі пра выкананне рэлігійных практык”. Бп Здарса заклікаў сведчыць аб Хрысце ў кожнай прафесіі.
    Арганізатар Кангрэса і старшыня Форуму нямецкіх католікаў праф. Губерт Гіндэрт сказаў, што сустрэча мела на мэце садзейнічаць абуджэнню сярод нямецкіх католікаў. Але гэты пералом, адзначыў Гіндэрт, магчымы не ў выніку працы дарадчых фірм, а ў выніку навяртання і веры ў Езуса Хрыста.
    Форум нямецкіх католікаў узнік 13 гадоў таму як адказ на Камітэт нямецкіх католікаў, што вёў актыўнае палітычнае жыццё і быў прыхільнікам левых. Форум аб’ядноўвае звыш 40 супольнасцей і кансерватыўных арганізацый, у тым ліку “Моладзь 2000”, супольнасці “Бласлаўленняў” і “Эмануэль”, а таксама шматлікія рухі “pro life”. †

“80 гадоў для касцёла – гэта не так ужо і шмат”, – думала я, назіраючы, як праносіцца за вакном аўтамабіля дарога, што вядзе ў мястэчка Радунь. Што я ведаю пра Радунь? Ну, здаецца, тое ж, што і ўсе: ведаю пра іешыву (вышэйшая навучальная рэлігійная ўстанова ў яўрэеў), якая была тут заснавана ў 19 стагоддзі рабінам Хафец-Хаімам, ведаю пра тое, што ў Радуні знайшоў сабе прыстанак вольналюбівы цыганскі народ... І вось, цяпер я еду на свята 80-годдзя кансэкрацыі касцёла Маці Божай Ружанцовай. Да пачатку ўрачыстасці яшчэ быў час, але людзі ўжо паступова прыходзілі. †

З 25 па 30 жніўня ў Беларусі адбывалася перэгрынацыя рэліквій святога Яна Боско. Рэліквіі святога наведалі ўсе салезіянскія супольнасці ў нашай краіне: Мінск, Бараўляны, Раўбічы, Багданава, Смаргонь, Баруны, Варняны, Жупраны, Дзятлава, Наваельню, а таксама мінскую і гродзенскую катэдры.
    28 жніўня рэліквіі св. Яна Боско прыбылі ў салезіянскую парафію святога Міхала Арханёла ў Смаргоні.

Урачыстасць распача­лася каля брамы касцёла, дзе некалькі тысяч вернікаў з радасцю сустрэлі Апостальскага нунцыя ў Беларусі арцыбіскупа Клаўдыа Гуджэроці. Праз некалькі хвілін прадстаўнік Папы з усімі святарамі, дзець­мі, моладдзю, старэйшымі і запрошанымі гасцямі, сярод якіх былі старшыня райвыканкама Мечыслаў Гой, прадстаўнікі мясцовай улады і кіраўніцтва навучальных устаноў горада, вырушылі ў працэсіі, каб прывітаць рэліквіі, аддаць пашану святому – айцу і настаўніку моладзі, заснавальніку салезіянскай сям’і. †

У нядзелю 18 жніўня ў парафіі Дзярэчын Зэльвенскага раёна адзначалася свята сотай гадавіны асвячэння касцёла.

Парафія, канешне, існуе нашмат больш, але сцены сучаснай святыні былі ўзнесены роўна стагоддзе назад. За сваю гісторыю і касцёл, і парафія перажылі шмат падзей: як прыемных, так і ганебных. Але сёння храм стаіць “як новенькі” і радуе вочы людзей.
    На ўрачыстасць прыбыло шмат гасцей: аўтобус з Ліды-Фары, аўтобус пілігрымаў з Аўстрыі на чале з а. Юзафам, колішнім плябанам Дзярэчына, і іншыя госці з ваколіц. Зразумела, прэзбітэрый быў поўны духавенства на чале з біскупамі Аляксандрам Кашкевічам, Антоніем Дзям’янкам і Казімірам Велікасельцам. Граў квартэт з філармоніі з Мінска, спяваў мясцовы хор. Бабулі, натуральна, апранулі святочныя хусты. Было бездакорна ўрачыста. †

3-4 жніўня, з нагоды святкавання 100-годдзя асвячэння касцёла Найсвяцейшай Тройцы, католікі Зэльвы перажывалі вялікую ўрачыстасць.

Парафіяне пры­­малі ша­ноўных гасцей: мітрапаліта Варшаўскага кардынала Казіміра Ныча, біс­купа Гродзенскага Аляксандра Кашкевіча, Правінцыяла ордэна айцоў клярэтынаў а. Кшыштафа Герада, ксяндзоў прэлатаў з Польшчы Міхала Багуту і Казіміра Кульпу, шматлікіх святароў з Гродзенскай дыяцэзіі, манаскіх сясцёр. Мітрапаліт Ныч 3-4 жніўня адправіў дзве святыя Імшы. 4 жніўня адбылася таксама ўрачыстая працэсія па вуліцах Зэльвы і асвячэнне памятнага знака на месцы былога касцёла. †