“Перашкоды на шляху адкрыцця
сябе на Езуса”
Кс. Войцех Пшыбыльскі
Бог няспынна шукае чалавека, хоча з ім сустрэцца, унесці ў яго жыццё святло. Але ключ ад дзвярэй чалавечага сэрца знаходзіцца ў руках самаго чалавека. Недахоп дакладных рэлігійных ведаў, ведання Святога Пісання, паглыбленага сакраментальнага жыцця – усё гэта вядзе да неразумення правіл веры і маральнасці. А гэта спрыяе схільнасці да антыкасцёльнай прапаганды, якую падаюць абдурваючыя слоганы, мноства нічога не вартых фільмаў, перадач, праграм, псеўдазабаў. Адсутнасць крытыцызму паслабляе дух! Вера ж узмацняецца, калі перадаецца. Маўчанне на тэму веры, тое, што мы не жывём ёй штодзённа і зводзім яе выключна да прыватнай сферы, а таксама паспешнасць, павярхоўнасць, стомленасць, ігнараванне штодзённых грахоў, трыванне ў цяжкіх грахах і дрэнных звычках – усё гэта адрывае веруючага чалавека ад Бога, паслабляе яго веру. Вера з’яўляецца ласкай, аб якой трэба штодзённа шчыра прасіць Бога. Але яна павінна быць падтрымана нашым намаганнем, унутранай працай, няспынным клопатам пра яе ўзрастанне. †

Экуменічная пілігрымка Беласток – Гродна – Вільня
   З 16 па 25 жніўня ладзіцца XXI Экуменічная пешая пілігрымка да Вастрабрамскай Маці Божай Міласэрнасці пад дэвізам “З верай праз жыццё”.
   16 жніўня пілігрымы вырушаць з Беластока пасля св. Імшы, якая адбудзецца ў 5.30 раніцы ў беластоцкай архікатэдры.
    18 жніўня пілігрымка прыйдзе ў Гродна, дзе ў пабернардынскім касцёле Адшукання св. Крыжа пілігрымы прымуць удзел у св. Імшы, пасля якой разыдуцца на адпачынак па гасцінных гродзенскіх сем’ях.
   19 жніўня пасля св. Імшы, якая будзе цэлебравацца ў 7.30 раніцы ў пабернардынскім касцёле, пілігрымка вырушыць да сваёй мэты разам з мясцовымі гродзенскімі пілігрымамі.
   Планаваны прыход у Вільню – 24 жніўня (св. Імша а 16-й гадзіне).
    Урачыстае завяршэнне пілігрымкі адбудзецца 25 жніўня малітвай св. Імшы у Вастрабрамскім санктуарыі.
    Ад пілігрымаў патрабуецца мець у пашпарце дзейсную візу Шэнген.
    Дадатковыя пытанні, звязаныя з удзелам у пілігрымцы, неабходна кіраваць да кс. Алега Канановіча, дыяцэзіяльнага мадэратара пілігрымкі Беласток – Гродна – Вільня па тэл.: +375 29 88 94 366.

Назарэтанская моладзевая сустрэча для дзяўчат адбудзецца ў Навагрудку

Сёстры назарэтанкі запрашаюць дзяўчынак з Гродзенскай дыяцэзіі і ўсёй Беларусі акунуцца ў моц Святога Духа падчас спецыяльных рэкалекцый, якія пройдуць 15-18 жніўня ў Навагрудку. Узрост удзельніц можа быць ад 15 гадоў і вышэй (з 9 класа школы). Тэмай трохдзённых рэкалекцый абрана ў гэтым годзе наступная: “Веру ў Духа Святога”. Правядзе рэкалекцыі кс. Уладзіслаў Сурвіла.
    Тэлефон для сувязі: +37533 321 26 33 – сястра Клара. †
   

5 ліпеня з вёскі Вярэйкі вырушыла аўтобусная пілігрымка ў Будслаў. Дарога абяцала быць цікавай, таму што планаваліся шматлікія прыпынкі ля касцёлаў Гродзеншчыны.

На шляху да Маці Бо­жай Будслаўскай вернікам спа­да­рож­нічала сонца і малітва. У сэрцы кожнага таіліся інтэнцыі, просьбы і падзякі, з якімі ён ішоў да Марыі. Яны дапамагалі пры стоме і стымулявалі пры цяжкасцях. Толькі за адзін дзень вернікі наведалі касцёлы ў Гальшанах, Ашмянах, Барунах, Солах, Гервятах і Гудагаі! У кожным касцёле пілігрымаў сустракаў пробашч, які ахвотна дзяліўся гісторыяй свайго касцёла.
    Спачатку вернікі спыніліся ў Гальшанах, дзе мясцовыя парафіяне старанна “лечаць” свой касцёл – там вядуцца рамонтныя працы. Ахвяраваўшы на аднаўленне святыні, адправіліся далей. У Барунах ушанавалі цудатворны абраз Маці Божай Барунскай, глыкнулі вады са святой крыніцы. Ашмянскі касцёл уразіў пілігрымаў велічнай архітэктурай, касцёл у Солах – мадэрнаўскім стылем. Не трэба нават казаць, пад якім уражаннем знаходзіліся пілігрымы пасля наведвання касцёла ў Гервятах. Да таго ж, мясцовы ксёндз прапанаваў невялікі арганны канцэрт, каб прадэманстраваць акустычную састаўляючую касцёла. У Гудагаі адбылася вячэрняя святая Імша. Адна з інтэнцый – віншаванне з Днём нараджэння адной з удзельніц падарожжа. ­ †

У дзяцінстве я распытвала дарослых пра тое, што ёсць душа і дзе ж яна жыве. Стараючыся проста і даходліва задаволіць маю цікаўнасць, матуля параўноўвала нашае цела з хатай, у якую душа “засяляецца” падчас нараджэння і пакідае напрыканцы жыцця.

Сёння, амаль праз 15 год, я ўспамінаю гэтыя словы і з цікавасцю прыглядаюся да сучасных “хатак”, “хат” і нават “пентхаўзаў”. Лета пазбавіла гараджан ад капуснага лісця разнастайнай вопраткі, і надышоў час здзіўлення: адкуль такая неахайнасць? І гэтае пытанне выклікана не якасцю адзення, не колерам і колькасцю ўпрыгожванняў. Прыкра глядзець на дзяўчат, што ў 15-20 год забыліся на тое, што не павінны нагадваць пераможцаў еўрапейскага спаборніцтва сумаістаў, што жаноцкасць – гэта лёгкасць, далікатнасць. Яны “будуюць” прытулак для сваёй душы з бліноў хуткага прыгатавання, колы, марожанага і мараць пра тое, каб пазбавіцца ад лішніх кіло. Мараць, а ад звыклага ладу жыцця адмовіцца аніяк не могуць і ўвечары зноў ідуць з сяброўкамі “на піццу”, хоць толькі гадзіну таму бабуля прывезла з вёскі такія сакавітыя духмяныя яблыкі! †

Як пачуць голас Бога сярод “шуму” нашага жыцця і адчуць, што менавіта Бог, а не мой розум альбо штосьці іншае, кліча мяне да спаўнення свайго жыццёвага паклікання?

Да спаўнення нашага жыццёвага паклікання нас можа клікаць толькі Бог. Ён, Які прывёў кожнага чалавека ў гэты свет і вызначыў нашае месца і своеасаблівую місію ў гэтым свеце, на працягу ўсяго нашага жыцця будзе заахвочваць нас і клікаць на гэты шлях. Нават калі мы, ідучы за сваёй воляй, будзем адхіляцца ад гэтага напрамку, Госпад далей будзе намагацца навярнуць нас. Бо гэты шлях, шлях нашага жыццёвага паклікання, – найлепшае для чалавека, тое, дзе чалавек можа найпаўней рэалізаваць свае здольнасці з карысцю для сябе, для супольнасці людзей і, вядома, для Бога. Чалавек як істота свабодная ў сваім выбары можа прыняць Божую волю або адкінуць яе, абраўшы свой шлях, як зрабілі, напрыклад, Ева і Адам. Аднак, адкідаючы Божую волю, мы заўсёды абіраем горшы для сябе варыянт. Таму, безумоўна, кожнаму з нас варта знайсці тое месца ў жыцці, на якім нас хоча бачыць Госпад. †

У адной казачнай краіне існа­вала школа чараў­нікоў. Як і ва ўсякай школе, у ёй былі вучні і настаўнікі, урокі і канікулы, а ў канцы года маленькія чараўнікі паказвалі тое, чаму яны паспелі навучыцца.
    У гэтай школе вучыўся хлопчык, якога называлі Артур-Зялёны Кусцік. Такую мянушку ён атрымаў пасля таго, як на адным з урокаў выпадкова ператварыў свае валасы ў маленькі зялёны кусцік і доўга не мог вярнуць ім ранейшы выгляд.
    Разам з іншымі вучнямі Артур удзельнічаў у штогадовым паказе цудаў. І як вы думаеце, які цуд ён падрыхтаваў? Не, не абрус-самабор і не боты-скараходы. Ён прыдумаў чароўны дыван. Як толькі хтосьці станавіўся на гэты дзівосны дыван ды два разы падскокваў на левай назе, прамаўляючы “чык-чырык”, тут жа выконвалася яго таемнае жаданне. Але паколькі Артур быў яшчэ толькі вучнем і пакуль што не меў сапраўднай чароўнай сілы, яго чараўніцтва дзейнічала ўсяго толькі адну хвіліну.
    Каб праверыць дзеянне свайго вынаходніцтва, Артур адправіўся ў дзіцячы садок, які знаходзіўся побач са школай чараўнікоў. Там ён прапанаваў дзецям устаць на чароўны дыван і загадаць сваё жаданне. †

“Тут я ўбачыў жывы Касцёл, які імкнецца ў будучыню” – кард. Жан Луі Таран

Сёлета тысячы пілігрымаў завіталі на ўрачыстасці 400-годдзя прабывання цудатворнага абраза Маці Божай ў Будславе. Асаблівым госцем на юбілеі ў Нацыянальным санктуарыі быў спецыяльны легат Святога Айца Францішка старшыня Папскай рады па міжрэлігійным дыялогу кардынал Жан Луі Таран.

Гэтыя дні, 5 і 6 ліпеня, бы­лі насычаны падзеямі і перажываннямі. Пілігрымы пачалі ўваходзіць і прыязджаць у Будслаў на веласіпедах, аўтобусах, аўтамабілях у пятніцу днём. Пілігрымкі ішлі і ехалі не толькі з Мінскай вобласці, але і з усёй Беларусі, а таксама з Украіны, Польшы, і нават з Расіі і Італіі. Гродзенскія веласіпедысты пераадолелі сімвалічны шлях у 400 кіламетраў, каб ушанаваць Маці Божую ў 400-гадовы юбілей. Самай доўгай была пешая дзевяцідзённая пілігрымка з Баранавіч. Чарговы раз з мінскага Чырвонага касцёла вернікі прайшлі свой шлях, посцячы на хлебе і вадзе. †

Да 400-годдзя з’яўлення цудатворнага абраза Маці Божай у Будславе

У пабернардынскім касцёле ў Будславе знаходзіцца цудадзейны абраз Маці Божай Будслаўскай, шырока вядомы ў XVII–XVIII стагоддзях. Аднаўленне яго культу адбываецца ў наш час. У Будзе з 1589 г. існавалі касцёл і кляштар бернардынцаў. Тут у 1613 г. знаходзіўся абраз, пазней двойчы перанесены ў новазбудаваныя каменныя касцёлы. Хроніка кляштара сведчыць, што ў 1598 г. абраз быў падараваны ў Рыме папам Кліментам VIII мінскаму ваяводу Яну Пацу, калі той перайшоў з кальвінізму ў каталіцтва. Ваявода вельмі шанаваў абраз і заўсёды вазіў з сабою. Пасля смерці Паца (1610 г.) абраз застаўся яго капелану Ісаку Салакаю, які пазней стаў вікарыем у Даўгінаве. У 1613 г. Салакай, які быў у Будславе ў Вялікі чацвер і пятніцу, узрушаны набажэнствам, а таксама просьбай айцоў, ахвяраваў абраз касцёлу “і там у законе св. Францішка сваё жыццё закончыў”. †

Хрысціянская думка

Кс. Тамаш Яклевіч
   Мы вызнаём веру кожную нядзелю на св. Імшы, ад “Веру ў Бога” распачынаем Ружанец, многія моляцца “Credo” ў штодзённых пацерах. Першыя формулы вызнавання веры ўзнікалі ў першых стагоддзях Касцёла ў сувязі з удзяленнем хросту. Іх тады называлі “сімваламі веры”. Грэчаскае слова “symbolon” азначала палову пераламанага прадмета, які прад’яўлялі як апазнавальны знак. Пераламаную частку клалі з сабой, каб пацвердзіць асобу таго, хто мае другую палову. Сімвал веры, такім чынам, з’яўляецца апазнавальным знакам хрысціян.
   
    Кс. Дарыуш Кавальчык
    Гаворачы пра веру з боку таго, у што мы верым, можна ўказаць тры ўзроўні: вера ў Бога, вера ў Хрыста, вера ў Касцёл як супольнасць, заснаваную Хрыстом. Сёння зацяты атэізм не вельмі папулярны, паколькі пераважная большасць людзей хоча верыць у Бога як нейкую добразычлівую вышэйшую сілу, якая – хто ведае – забяспечыць нам жыццё пасля смерці.

Кард. Жан Луі Таран

Так, сёння мы бачым, што Касцёл – гэта сям’я. Менавіта таму папа Францішак пажадаў скіраваць мяне да вас, каб сказаць вам пра тое, як ён вам давярае, і каб заахвоціць вас заўсёды быць хрысціянамі, годнымі веры, якія сваім жыццём прымушаюць задумацца тых, хто знаходзіцца навокал.
    Мы прыбылі сюды для таго, каб ушанаваць дарагую вашаму сэрцу ікону Маці Божай, якая бачна і патаемна заўсёды спадарожнічала жыхарам гэтай зямлі, што спазнала так шмат выпрабаванняў.
    Не будзем тасама забывацца, што Марыя з’яўляецца такім жа чалавекам, як і мы: Ёй вядомыя нашыя цяжкасці і нашыя радасці, Яна таксама жыла ў сям’і. Яна не нейкая багіня! Таму мы маем моцныя падставы для таго, каб давяраць Ёй, бо Яна ведае нашыя патрэбы. Яна ведае, з чаго складаецца нашае з вамі жыццё. Яна заўсёды будзе з намі, “цяпер і ў хвіліну нашай смерці”. †

Развагі аб III Дыяцэзіяльным з’ездзе настаўнікаў, выкладчыкаў і выхавацеляў

Настаўнік – чалавек, які, настаўляючы людзей на дабро, перадае ім сваю душу, узбагачае іх сваім духоўным вопытам і адначасова кіруе іх душамі. Можна бясконца пералічваць усе духоўныя якасці, якімі павінен валодаць сапраўдны Настаўнік, а можна ўсё пералічанае вызначыць толькі адным – прыкладам, якім ён павінен быць для тых, каго настаўляе. Каб быць узорам для калег, прыкладам для вучняў і для людзей, сярод якіх жывеш, каб з’яўляцца ўзорам міласэрнасці і літасці да бліжніх, трэба самому вучыцца, вучыцца кожную хвіліну, кожны дзень свайго жыцця.

Падзея, якая ўжо ў трэ­ці раз сабрала разам настаўнікаў, вык­ладчыкаў і выхавацеляў Гродзенскай дыяцэзіі, якраз і дазваляе гэта рабіць. Вучыць і вучыцца... Праца сейбітаў разумнага, добрага, вечнага самая важная і неабходная была ў ранейшыя часы і сёння, бо чалавеку, каб выбраць сапраўдную дарогу, патрэбна наша мудрае сэрца, патрэбны маці, бацька і, безумоўна, педагог. †