Крыху аб пакліканні

Заўсёды, калі пачынаецца гаворка аб пакліканні, многія адразу думаюць, што гэтыя словы адносяцца толькі да святарства. Але ў рэчаіснасці не толькі святар мае пакліканне. Кожны чалавек у сваім жыцці атрымлівае пакліканне. І толькі ад яго самога залежыць тое, ці стараецца ён яго распазнаць і, распазнаўшы, пайсці за ім.
    Пакліканне кожнага чалавека з’яўляецца асабістай гіс­торыяй яго жыц­ця. Таму што толькі той, хто адчуў і знайшоў сваё пакліканне, можа адказаць, чаму ў яго жыцці сталася менавіта так і чаму ён выбраў такі шлях. Аднак пакліканне да святарства, нягледзячы на тое, што аб ім ужо шмат гаварылі і пісалі, надалей застаецца таямніцай. Але па парадку.
    Аднойчы ў Вроцлаве я меў магчымасць пабываць у кляштары кларэтынаў (супольнасць місіянераў, якую заснаваў св. Антоні Марыя Кларэт 16 ліпеня 1849 г., а зацвердзіў папа Пій IХ 22 снежня 1865 г.). Там я спаткаў звычайнага клерыка з гэтай супольнасці, але незвычайнай мне падалася гісторыя яго жыцця, якую ён распавёў. І сапраўды, гэта было чарговым доказам таго, што праўда аб святарскім пакліканні не з’яўляеца адзіным аргументам і адказам на пытанне, чаму нехта стаў святаром. Бог глядзіць на жыццё чалавека па-іншаму і мае для кожнага прыгожы план, які запрашае нас рэалізаваць. І толькі ад нас залежыць, што мы зробім з гэтым запрашэннем. †

“Святы пустэльнік”
Апрац. Іаанна Юрошэк
14.06.2013
Да яго гроба кожны год пілігрымуюць 4 мільёны пілігрымаў розных веравызнанняў, просячы ці дзякуючы за дар аздараўлення. Да сённяшняга дня зарэгістравана 23 тысячы аздараўленняў. Юзаф Антоні Маклуф нарадзіўся 8 мая 1828 г. у Бекаан-Кафра ў паўночным Ліване. Ужо ў дзіцячым узросце ён адрозніваўся глыбокай марыйнай пабожнасцю. У гроце, недалёка ад свайго дома, ён ставіў абразік Маці Божай і запальваў перад ім кадзіла. Калі яму было 23 гады, ён адкрыў у сэрцы пакліканне да манаства. Нягледзячы на тое, што ён паходзіў з веруючай сям’і, яго блізкія не ўзрадаваліся яго выбару. “Калі ты хочаш быць манахам, ты павінен стаць святым! Калі ты не збіраешся станавіцца святым, не хадзі нікуды!” – казала яму маці. “Я стану святым”, – паабяцаў ёй тады Юзаф. Сёння мы ведаем, што ён стрымаў слова. †

Дзіця ва ўлонні маці таксама чалавек
   У штаце Індыяна ў ЗША здарылася падзея, якая з’яўляецца чарговым доказам таго, што дзіця пасля некалькіх тыдняў развіцця ва ўлонні маці таксама з’яўляецца чалавекам. Уолтэр Джошуа Фрэц нарадзіўся праз 19 тыдняў пасля таго, як быў зачаты. Ён жыў на працягу некалькіх хвілін. Яго маці расказвае, што чула, як б’ецца яго сэрца. Гэтая падзея і сведчанне маці закранула сэрцы мільёнаў людзей, а таксама стала моцным пацвярджэннем таго, што дзіця, якое жыве ва ўлонні маці, таксама з’яўляецца жывым чалавекам. Здымкі са шпіталя распаўсюдзіліся па ўсім Інтэрнэце. І хоць Уолтэр пражыў вельмі мала, яго жыццё з’яўляецца цудоўным сведчаннем. †

Infocatolica.com

XII Пешая пілігрымка Гродна–Рось
    адбудзецца 2-5 жніўня
    Маршрут пілігрымкі да санктуарыя Пана Езуса Журботнага наступны: Гродна – Квасоўка – Вялікія Эйсманты – Рэпля – Рось, што складае прыкладна 75 км. Арганізацыйная сустрэча ўсіх пілігрымаў адбудзецца 31 ліпеня 2013 года а 20-й гадзіне ў касцёле парафіі Гродна-Паўднёвы. Распачнецца пілігрымка 2 жніўня а 7-й гадзіне раніцы супольнай св. Імшой у парафіі Беззаганнага Зачацця НПМ (Гродна-Паўднёвы), пасля якой вернікі вырушаць у дарогу. Ужо па вяртанні, ў Гродне, 5 жніўня ў касцёле парафіі Гродна-Паўднёвы адбудзецца вечар супольнай малітвы і вячэры для ўдзельнікаў сёлетняй пілігрымкі. Распачнецца вечар св. Імшой падзякі ў 19.00.
    Запісацца на пілігрымку можна ў парафіі Беззаганнага Зачацця НПМ (Гродна-Паўднёвы) або па тэлефонах: 8029 78 40 572, 8044 46 06 140 – кс. Юрый Марціновіч; 8033 68 62 116, 8029 13 72 754 – Iaланта. †

Можна вельмі часта пачуць гэтае пытанне, але мы не можам атрымаць дакладны адказ на яго. У першую чаргу таму, што акт маральнай тэалогіі адрозніваецца ад акту канкрэтнага чалавека. Акт – гэта дзейнасць, якая не мае дачынення да канкрэтнага чалавека, у дадзеным выпадку – самагубцы. Згодна з вучэннем Касцёла, самагубства – гэта грэх супраць 5 Божай запаведзі: “Не забівай”. Чалавек, учыніўшы самагубства, забівае сябе і гэтым ускладае на сябе смяротны грэх. Паміраючы ў смяротным граху, ён асуджае сябе на пекла. Гэтае меркаванне змянілася ў сувязі з адкрыццём у галіне прасвядомасці самагубцаў.
    Даследаванні ў галіне псіхалогіі выявілі, што большасць самагубцаў у момант гэтага дзеяння не ўсведамляюць, што робяць, знаходзяцца ў вялікай пачуццёвай дэпрэсіі і ў такім стане не могуць адказваць за ўчыненае. Здаровы чалавек заўсёды будзе “захоўваць” сваё жыццё. Самагубцам лічыцца псіхічна хворы чалавек, які ў дадзены момант не справіўся са сваімі пачуццямі, страхамі, якія ўзялі верх над ім і кіравалі ім. †

Паcля парафіядных спаборніцтваў некаторыя ўдзельнікі з розных парафій Гродзенскай дыяцэзіі падзяліліся сваімі меркаваннямі, а менавіта: адкуль яны даведаліся пра Парафіяду, чым для іх з’яўляецца гэтае рэлігійна-спартыўнае мерапрыемства і што ім спадабалася найбольш.

Казлоўская Вераніка, 17 год, парафія Унебаўзяцця НПМ у Адамавічах:
    Аб Парафіядзе я даведалася ад нашай сястры Веры. Вырашылі паехаць, бо гэта выдатная магчымасць карысна правесці час, пазнаёміцца з новымі асобамі, паспаборнічаць, праверыць свае сілы і паказаць свае таленты. У гэтым годзе ўдзельнічаю ўжо трэці па ліку раз. Пасля Парафіяды ў мінулым годзе мы пераконвалі сястру, каб паехаць яшчэ раз. Самае галоўнае, мы прыехалі сюды, каб умацаваць нашу веру і паказаць іншым людзям прыклад нашай веры ў Хрыста. Асабіста для мяне гэтае мерапрыемства з’яўляецца падарункам ад Бога. З радасцю даведваемся, што з кожным годам колькасць удзельнікаў узрастае. Цяжка сказаць, што найбольш спадабалася на Парафіядзе, так як усё было добра зладжана: музыка, спеў, цікавыя тэтральныя пастаноўкі, зычлівыя людзі і шмат іншага. Вялікі дзякуй за гэта арганізатарам! †

Хвала Хрысту!
   Паважаныя Чытачы, сёння ў рубрыцы “На скрыжаванні” я прапаную Вам засяродзіць увагу на місіі моладзі ў сучасным свеце, барацьбе са спакусамі і адчуванні моманту. Будзем слухаць музыку анёлаў і разважаць над надзённымі пытаннямі. А яшчэ, чытаць цікавыя цытаты Яна Паўла ІІ. Магчыма, нейкія выказванні дапамогуць Вам ва ўнутраным і знешнім пошуку. Спадзяюся на гэта.
   З Богам! †

Старшего звали Фрэнк, ему было двадцать лет. Того, кто моложе, звали Тед, ему было девятнадцать. Они всегда были вместе, а дружили еще со школы. Друзья решили вместе пойти служить в армию. Уезжая, они дали себе и своим родителям слово, что будут заботиться друг о друге. Им повезло, они попали в один батальон. Батальон послали на войну. Это была ужасная война, которая шла в песках знойной пустыни. Какое-то время Фрэнк и Тед находились в лагере под защитой авиации. Вечером же пришел приказ наступать на врага. Солдаты шли всю ночь под огненным шквалом неприятеля. Утром батальон добрался до деревни. Теда не было. Фрэнк искал его повсюду: среди живых и мертвых. Он обнаружил его имя в списке без вести пропавших и отправился к командиру. †

– Ты веришь в чудеса?
    – Да.
    – А ты видела хоть одно чудо?
    – Чудо? Да.
    – Какое?
    – Тебя.
    – Меня? Я – чудо?
    – Конечно.
    – Как же так?
    – Ты дышишь. У тебя мягкая теплая кожа. Твое сердце стучит. Ты можешь видеть. Ты можешь слышать. Бегаешь. Ешь. Прыгаешь. Думаешь, Смеешься. Любишь. Плачешь...
    – Ааа... Вот оно что...

Жил-был серо-коричневый воробей. Жизнь его представляла собой сплошную череду тревог и вопросительных знаков.
    Будучи еще в яйце, он все время беспокоился: «Удастся ли мне расколоть эту прочную скорлупу? Не выпаду ли я из гнезда? Позаботятся ли мои родители о том, чтобы выкормить меня?»
    Эти страхи прошли, но теперь его начали одолевать другие. Он дрожал, сидя на ветке, с которой должен был совершить свой первый полет: «Удержат ли меня мои крылья? Не разобьюсь ли я о землю... Кто меня снова поднимет наверх?»
    Естественно, он научился летать, но снова начал ныть: «Найду ли я себе подружку? Смогу ли построить гнездо?»
    У него все получилось, но воробей мучил себя: «Будут ли защищены яйца? Вдруг в дерево ударит молния, и вся моя семья погибнет... А если прилетит сокол и съест все мое потомство? Смогу ли я выкормить их?» †

“Будзьце сціплымі ў перамозе, спакойнымі ў паражэнні і настойлівымі ў цяжкасцях” – папа Ян XXIII

У аўторак 18 чэрвеня ў парафіі Беззаганнага Зачацця НПМ у мікрараёне Паўднёвы ў Гродне супольнай малітвай распачалася V Парафіяда дзяцей і моладзі Гродзенскай дыяцэзіі. У параўнанні з мінулым годам, калі ўдзел у Парафіядзе прыняло 380 чалавек з 27 парафій, у гэтым годзе колькасць павялічылася – прыехала 400 чалавек з 31 парафіі. Многія з іх упершыню ўдзельнічалі ў гэтай падзеі.

Парафіяда традыцый­на распачалася пад кіраўніцтвам кс. б-па Аляксандра Кашкевіча, які ўзначаліў Эўхарыстыю. На пачатку св. Імшы дырэктар Парафіяды кс. Артур Малафей прывітаў гасцей, якія прыбылі на гэтую цудоўную ўрачыстасць з Варшавы. Галоўны каардынатар Парафіяды ў Польшчы падкрэсліў, што гэтая справа, якую распачаў кс. Юзаф Ёнец, прыносіць шмат радасці, развіваецца і дае шчодры плён. Божае слова да ўсіх скіраваў кс. Віталій Дабраловіч, які прыгадаў сабраным аб дэвізе гэтых дзён: “Пане, павяліч нам веру” (Лк 17, 5). Казнадзей звярнуўся да маладых з пытаннем, ці хопіць ім сіл, каб рэалізаваць гэтае Божае заданне ў сваім жыцці. На заканчэнне св. Імшы пераможцы леташняй Парафіяды з парафіі Рось урачыста прынеслі да алтара сцяг Парафіяды і прачыталі малітву ўдзельніка. †

Дэканат Смаргонь

Як замак на беразе Віліі і мястэчка Ашмянскага павета ВКЛ Жодзішкі вядомы з 1511 г. Тагачасныя ўладальнікі мястэчка, Осцікавічы, заснавалі тут касцёл. У 1550 г. ён узгадваецца ўжо як дзеючы ў межах Свірскага дэканата. Напрыканцы XVI ст. па фундацыі наступных уладальнікаў, Кішкаў, у Жодзішках узводзіцца каменны кальвінскі збор у стылі рэнесанс. Па іншых звестках, яго пабудаваў на месцы касцёла Крыштаф Комар у 1612 г. Сын Крыштафа, Геранім Комар, вярнуў род у каталіцкую веру і да 1669 г. пабудаваў новы драўляны касцёл пад тытулам Найсвяцейшай Тройцы, пры якім заснаваў парафіяльную школу. Іншыя крыніцы сцвярджаюць, што Крыштаф Комар у 1612 г. пабудаваў касцёл, а Геранім павялічыўшы фундуш, пабудаваў плябанію і школу.
    Згодна з візітамі 1654-1700 гг. касцёл ужо тады быў мураваны, меў дзве капліцы ў крылах трансепта – Маці Божай Ларэтанскай і св. Ганны – з адпаведнымі алтарамі і галоўны алтар Найсвяцейшай Тройцы. Пад галоўным алтаром знаходзіўся склеп з трунамі фундатараў і яшчэ два склепы былі зроблены “пад ларэтам”. Побач з касцёлам стаялі гаспадарчыя будынкі, плябанія і шпіталь. †

Хрысціянская думка

Інтэрнэт-старонка парафіі св. Мікалая, біскупа
   Вера з’яўляецца магчымасцю служыць іншым у пачуцці адказнасці перад Богам. Яна дазваляе перажываць крызісы, цяжкасці, расчараванні, хваробу і ўсякія пакуты. Малітва, поўная даверу і абсалютнай аддачы Богу, дазваляе засцерагчы сябе ад падзенняў. Вера каштуе жыцця, бо дзелячы са мной роспач і безнадзейнасць, сусяшае і дапамагае ў пераадольванні такой цяжкасці. Таму вера з’яўляецца асновай, каб пацвердзіць наша перакананне, што Езус Хрыстус – Той, хто нас ведае і разумее – апярэдзіў нас у дарозе на неба, пакідаючы выдатны след, па якім мы можам накіроўвацца праз радасць і пакуты, надзею і расчараванне, набліжаючыся да мэты.
   
    Кс. Казімір Біштыга
   Што ж такое каталіцкая вера? Сам Хрыстос Пан і Бог наш. Хрыстова Кроў, шчодра за нас пралітая, Хрыстова Слова, ці Евангелле і безпамылковая навука Езуса, шматтысячныя ласкі, складзеныя ў святых сакрамантах і ўдзяляемыя па ўсім свеце праз Хрыстова святарства – вось, што з’яўляецца асновай, зместам і сутнасцю нашай святой веры. Каталіцкая вера – гэта скарб.