Евангелие и вся Библия учат о важности личного отношения с Богом каждого отдельного верующего: для Бога каждый из нас сотворен как уникальная и неповторимая личность. Иисус учит обращаться к Богу как к Отцу, который с любовью заботится о нас и даже знает, сколько волос у нас на голове (Мф 6, 6; Мф 10, 30-31). Однако в то же время общинный аспект нашей веры подчеркивается практически на каждой странице Святого Писания, и это не удивительно, если будем помнить, что человек по своей природе – существо социальное. Для Израиля индивидуум существовал только как часть избранного народа. Св. Павел за редким исключением обращает свои послания к общинам верующих, а не отдельным христианам, призывая к единству и взаимной любви. †

Месяц май трохі адрозніваецца ад астатніх месяцаў года, і гэтую яго выключнасць можна адчуць па-рознаму. Для некага май з’яўляецца апошнім месяцам катэхетычнага і школьнага года, для іншых ён звязаны з прыгожым марыйным набажэнствам, для вясковых жыхароў гэта час інтэнсіўнай земляробчай працы, але бясспрэчна адно – кожны перажывае гэты месяц інакш.

Гэты час выключны таксама і для супольнасці Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне, а асабліва для пяці яе выпускнікоў, якія ў суботу 25 мая ў катэдральнай базіліцы а 12-й гадзіне з рук Апостальскага нунцыя ў Беларусі кс. аб-па Клаўдыа Гуджэроці прынялі пасвячэнні дыяканату і прэзбітэрату. Гродзенскі Касцёл павялічыўся на новых дыяканаў і ксяндзоў. Імі з’яўляюцца: дк. Павел Безляповіч (пар. Адшукання Святога Крыжа ў Астраўцы), дк. Юрый Гурскі (пар. Унебаўзяцця НПМ у Новым Двары), кс. Юрый Ясевіч (пар. св. Яна Хрысціцеля ў Беняконях), кс. Ян Кузюк (пар. Найсвяцейшай Тройцы ў Бердаўцы), кс. Павел Эйсмант (пар. Божай Міласэрнасці ў Гродне), а таксама выпускнік Духоўнай семінарыі ксяндзоў міхалітаў кс. Ян Юшко (пар. Найсвяцейшай Тройцы ў Шылавічах). †

Дэканат Смаргонь

Касцёл пад тытулам Найсвяцейшай Панны Марыі Ружанцовай быў заснаваны тут у першай палове XVI ст. У 1544 г. ён ужо дзейнічаў як парафія Ашмянскага дэканата. Чарговыя драўляныя святыні на ўласныя сродкі ў мястэчку будавалі: княгіня Алена Радзівіл, жонка віленскага ваяводы (1589 г.); ваявода Ян Кішка і ягоная жонка Хрысціна (1620-21 гг.); кс. Адам Скшэтускі пры дапамозе ашмянскага харунжага Станіслава Пазняка – тагачаснага ўладальніка Солаў – на старым падмураванні, пасля таго, як касцёл спалілі маскоўскія войскі (1699 г.); мясцовыя парафіяне, калі храм знішчылі падчас паўстання (1794 г.).
    Апошні драўляны храм быў пабудаваны ў 1839 г. на сродкі кс. Пятра Жылінскага і парафіян. 4 кастрычніка 1853 г. святыню кансэкраваў віленскі біскуп Вацлаў Жылінскі. Гэта быў дзвюхвежавы трохнававы безапсідны вертыкальна ашаляваны касцёл пад двухсхільным гонтавым дахам і з дзвюма сакрыстыямі каля прэсбітэрыя. Святыня была пастаўлена на каменны падмурак і арыентавана алтаром на захад. †

Хрысціянская думка

Выказванне з моладзевага форума
   Веру трэба паглыбляць, увесь час пазнаваць Бога ў Яго слове, а таксама ў іншых людзях. Вера – самае важнае ў маім жыцці, я кіруюся хрысціянскімі ўчынкамі, таму ведаю, калі я раблю нешта добрае, а калі дрэннае. Я не мушу задумвацца “добра гэта ці дрэнна?”, бо ведаю, што добра, а што дрэнна.
    Кшыштаф Кабат
    Вера – гэта няспынная сувязь з Богам. У яе ёсць пэўны пачатак, але яна не павінна мець канца. Уваход у адносіны веры з Богам – гэта ўваход у абсалютны, няспынны кантакт – днём і ноччу; у свята і ў будні дзень; у добрым і ў дрэнным. Можна ісці далей гэтай сцежкай і сцвердзіць, што для чалавека веры на самой справе няма нічога “свецкага” (зразуметага, як адарванага ад адносін з Богам, такога майго, чалавечага, прыемнага...).
    Катэхізіс Каталіцкага Касцёла (ККК 150)
   Вера азначае перш за ўсё, што чалавек асабіста прымыкае да Бога; адначасова і непадзельна яна з’яўляецца дабравольнай згодай з усімі аб’яўленымі Ім праўдамі. Як асабістае з’яднанне з Богам і прызнанне праўды, якую Ён аб’явіў, хрысціянская вера адрозніваецца ад веры ў асобу чалавека. Добра і правільна цалкам даручыцца Богу і абсалютна верыць у тое, што Ён гаворыць. Падобная вера ў адносінах да стварэння была б ілжывай і дарэмнай.

Дарагія Чытачы, я зноў вітаю Вас на старонках газеты “Слова Жыцця”. Гэты артыкул я хачу скіраваць, у першую чаргу, да тых чытачоў, якія хочуць забыцца пра школу і з нецярпеннем чакаюць заслужаных канікул. Магчыма, яны тут знойдуць для сябе некалькі добрых парад, як падчас канікул не забыцца пра Пана Бога, пра малітву і нядзельную св. Імшу.

Калі не так даўно я пра­цаваў у парафіі і навучаў дзяцей і моладзь, то вельмі часта сус­тракаўся з пытаннем: “Ці на канікулах таксама трэба хадзіць у касцёл?” Я лічу, што такое пытанне дзяцей абгрунтавана, бо калі на канікулах не трэба хадзіць у школу, то, можа, і ад касцёла на некалькі месяцаў можна адпачыць? †

Як вядома, для веруючых асоб вельмі важным з’яўляецца аўтарытэт таго, на падставе чыйго сведчання мы прымаем за праўду тыя ці іншыя пастулаты. Безумоўна, для нас, хрысціян, гэтым першым аўтарытэтам з’яўляецца Стварыцель, які праз сваё Аб’яўленне перадаў нам збаўчую праўду аб Сабе. Аднак, існуе яшчэ адно, хоць, можа, і ўскоснае, але вельмі моцнае сведчанне аб праўдзівасці нашай веры. Гэтым сведчаннем з’яўляюцца вернікі папярэдніх пакаленняў, якія сваім жыццём прамаўлялі аб тым, што Бог ёсць, што Ён – гэта сэнс жыцця, за які тое ж самае жыццё можна аддаць. Да нас гэтае сведчанне дайшло ў вельмі разнастайных формах: прыклад розных асоб (вельмі часта невядомых і ананімных), сухія факты і статыстыкі, якія добра ілюструюць стан рэчаў на той момант, канкрэтныя гістарычныя здарэнні і многае іншае. Таму, можа, цяпер, калі мы перажываем Год веры, варта прыпомніць гэтыя моманты і гэтых асоб, для якіх вера з’яўлялася Праўдай, Сэнсам і, без перабольшвання, Жыццём.
    Матывам, які падштурхнуў мяне звярнуць на гэта ўвагу, былі пэўныя статыстычныя даныя, на якія я натрапіў, збіраючы матэрыял аб мінуўшчыне Касцёла на Гро­дзеншчыне. Аказваецца, што на 1945 год у Беларусі працавала 225 святароў, да 1953 года 130 з іх было арыштавана. Не менш цікавай з’яўляецца статыстыка судовых рашэнняў: згодна з выдадзенымі ў 1944 – 1952 гадах судовымі рашэннямі, 50% святароў атрымала 25 гадоў працы ў лагерах, а 30% – “толькі” 10 гадоў. Але гэтага, праўдападобна, аказалася замала, таму кожнага з іх пазбавілі грамадзянскіх праў на 5 гадоў з поўнай канфіскацыяй маёмасці. †

Папа Францішак І

Найсвяцейшая Тройца не з’яўляецца прадуктам чалавечага мыслення, але з’яўляецца асобай, у якой Бог явіў Сябе не з вяршыні нейкай кафедры, але ідучы побач з чалавецтвам. Гэта Езус, што явіў нам Айца і абяцаў Святога Духа. Бог ішоў са сваім народам у гісторыі ізраільцян і Езус заўсёды ішоў з намі і абяцаў нам Святога Духа, які з’яўляецца агнём, які навучыць нас усяму, чаго мы не ведаем, які знутры кіруе намі, дае нам добрыя ідэі і добрае натхненне. Сёння мы славім Бога не за пэўную таямніцу, але за Яго самога, “за Яго велізарную хвалу”, як кажа літургічны гімн. Мы праслаўляем Яго і дзякуем Яму за тое, што Ён ёсць Любоў, за тое, што кліча нас увайсці ў абдымкі камуніі з Ім, якой ёсць жыццё вечнае.
   
    Фрагмент нядзельнага разважання, 26.05.2013, паводле беларускай секцыі Radio Vaticano †

   

Папа Францішак атрымаў пажыццёвы білет
    Як арцыбіскуп Буэнас-Айрэса сённяшні Папа вельмі часта карыстаўся грамадскім транспартам. А нядаўна ён атрымаў білет на ўсе сродкі гарадскога транспарту ў Рыме. Нетыповы падарунак звязаны з нядаўнімі звычкамі папы Францішка. Італьянскія СМІ падалі, што пажыццёвы білет Папа атрымаў ад дырэктара рымскай гарадской установы камунікацыі “Atac” Рабэрта Дыяцэцці, які сказаў Папе: “Карта дзейнічае ва ўсёй камунікацыйнай сетцы Рыма. Ваша Святасць, Вы можаце ўжываць яе на кожным транспартным сродку”. На што Святы Айцец адказаў, што хіба, на жаль, не зможа выкарыстаць такую магчымасць, бо ніхто не дазволіць яму праехацца.†

Wiara.pl

“У гэты дзень Бог даў нам асаблівае бласлаўленне: дар двух новых дыяканаў і чатырох святароў – дар настолькі вялікі для Касцёла, што сёння вы маглі спытаць: «Божа, што мы зрабілі, каб атрымаць такі дар?» Часта мы не заўважаем, наколькі важны гэты жэст любові Бога. Гэта не толькі асаблівая гісторыя любові Бога і кожнага з кандыдатаў – у ёй удзельнічаюць таксама ўсе, хто блізкі гэтым маладым людзям. Пасля пасвячэння яны будуць пасланы туды, куды іх накіруе біскуп, і ў сваіх супольнасцях яны будуць знакам Добрага Пастыра, які бярэ на свае плечы авечку, якая згубілася”. †

Чаму ўсё яшчэ існуюць тыя, хто праз 2000 гадоў пасля выбару першых Апосталаў надалей хоча так, як і яны, пакінуць свае мары і планы, прысвячаючы жыццё служэнню Богу і людзям? Чым з’яўляецца пакліканне да святарства і адкуль яно бярэ свае пачаткі?

Ксёндз Ян Кузюк,
    парафія Найсвяцейшай Тройцы ў в. Бердаўка, Лідскі раён

    Гледзячы на прыклад святароў, якія паходзяць з маёй мясцовасці, я пачаў задумвацца аб сваім пакліканні. Асаблівым чынам уплыў на мяне аказаў прыклад майго першага пробашча кс. Станіслава Лугоўскага, які працаваў у Бердаўцы і які некаторы час жыў пад адным дахам са мной, у хаце маіх дзядоў. У той час, калі яго скіравалі ў нашу супольнасць, парафіяльнага дома яшчэ не было. Менавіта ён прыкладам свайго святарскага сведчання дапамог мне абраць гэты шлях. †
   
   

 

 

“33 разы слова «сэрца»”
Кс. Ян Сохань
6/2013
Аўтар артыкула расказвае пра літанію як пра арыгінальны від асабістай ці публічнай хрысціянскай малітвы. Каб мы маглі лепш удзельнічаць у чэрвеньскім набажэнстве, гэты артыкул набліжае нам гісторыю і змест Літаніі да Сэрца Пана Езуса. Гаворачы “Cor Jezu”, мы дакранаемся да найбольш патаемнай і глыбокай рысы нашай натуры, а менавіта да таго, што мы маем у распараджэнні сэрца, здольнае любіць, думаць, адчуваць незлічоную гаму адценняў эгзістэнцыяльных перажыванняў: ад страху, болю і цярпення ажно да захаплення і бязмежнай любові. Сэрца – гэта знак, сімвал, які вылучае нас сярод жыццёвых краявідаў, з цэлай сеткі розных стварэнняў. Яно стварае ўнутранае асяроддзе нашых асабістых эмоцый і паводзін. †

Хвала Хрысту!
   Вітаю чытачоў у чэрвеньскім выпуску рубрыкі “НА СКРЫЖАВАННІ”. Як бачым, лета да нас у гэтым годзе прыйшло хутка і раптоўна. Такія ж павароты чакаюць нас у сённяшнім нумары. Разважаем над тым, што незаўважна воку, “схавана” ад свету і для чаго патрэбна “пачуццетэрапія”. А таксама, калі ў каханні трэці далёка не лішні і навошта сустракацца з “прывідам”. Да летняга кактэйлю дададзім кавалачак лёду – відэаролік. Што ж, гатова да ўжытку. Прыемнага апетыту! †