Разводы ўсё-такі шкодзяць
    Да такой высновы прый­шлі бельгійскія вучоныя з універсітэта ў Левене. Яны сцвердзілі, што кожнае чацвёртае дзіця з разбітай сям’і хаця б адзін раз застаецца ў школе на другі год. Даследаванні таксама паказалі, што негатыўныя вынікі разводу больш уплываюць на хлопцаў. Дзеці з разбітых сем’яў маюць меншыя шансы на заканчэнне сярэдняй школы, а таксама ў іх горшыя рэзультаты ў вучобе. Сярод самых галоўных прычын такой з’явы падаецца тры: стрэс, звязаны з разводам, абмежаваны кантакт з бацькамі і больш сціплы бюджэт разбітых сем’яў. І хаця даследаванні праводзіліся толькі ў фламандскай частцы Бельгіі, больш заможнай, гэта ўсё роўна дае шмат прычын для роздуму. †

Крыніца: www.deon.pl

Міжнародная кангрэгацыя каталіцкага еван­ге­лізацыйнага руху “Gloriosa Trinita” адбылася 20 красавіка ў Лідзе. Перад перапоўненай залай ксёндз біскуп Аляксандр Кашкевіч прадставіў дэкрэт аб рэгуляванні дзеяння руху на тэрыторыі Гродзенскай дыяцэзіі. Зараз “Gloriosa Trinita” мае права дзейнічаць на ўзроўні ўсёй дыяцэзіі.
    Міжнародны вечар каталіцкай культуры арганізавала лідская суполка каталіцкага евангелізацыйнага руху “Gloriosa Trinita”. Як распавяла с. Катажына Бучынская CNN, падчас гэтай сустрэчы кс. рэктар Юзаф Станеўскі зачытаў дэкрэт, якім кс. біскуп Аляксандр Кашкевіч прымаў рух “Gloriosa Trinita” ў Гродзенскую дыяцэзію: †

III ДЫЯЦЭЗІЯЛЬНЫ ДЗЕНЬ ДЗІЦЯЦІ

1 чэрвеня 2013 года – ГРОДНА

I. Агульная інфармацыя
    Мы хочам ужо сёння запрасіць дзяцей з Гродзенскай дыяцэзіі і іншых дыяцэзій Беларусі на III Дыяцэзіяльны дзень дзіцяці, які адбудзецца 1 чэрвеня 2013 года ў Гродне.
    На сустрэчы мы гарантуем цэлы “набор” цікавых момантаў у апостальскім духу: малітва, Эўхарыстыя, пацеха, добрая забава, музыка, гульні, конкурсы, а таксама тэатральная інсцэніроўка і прыемны сюрпрыз у канцы. Добрага надвор’я забяспечыць не можам, але заахвочваем Вас маліцца ў гэтай інтэнцыі ўжо сёння! †

20 красавіка ксяндзы палатыны і сёстры пала­тынкі ў воранаўскай парафіі святых апосталаў Сымона і Юды Тадэвуша дзякавалі Богу за 50-годдзе кананізацыі св. Вінцэнта Палоцці. Падчас гэтай урачыстай святой Імшы каля 200 вернікаў прынялі сакрамант канфірмацыі з рук біскупа Гродзенскага Аляксандра Кашкевіча.

Гамілію прамовіў кс. Алег Грыгаровіч SAC – дэлегат правінцыяла ксяндзоў палатынаў у Беларусі. На пачатку святар прапанаваў пытанне: “Навошта патрэбны гэты сакрамант?”. “Прыходзім у касцёл, падчас Імшы біскуп намашчвае лоб, урачыстасць заканчваецца, і... штосьці змянілася? Можа, нехта скажа: нічога, усё засталося так, як і было, – адзначыў кс. Грыгаровіч. – Гэта сакрамант умацавання для хрысціяніна, каб сваім жыццём абвяшчаць свету Хрыста. Знак моцы Святога Духа нагадвае нам, кім мы з’яўляемся, але таксама дапамагае нам зразумець, да чаго Бог кліча нас. Святы Дух дзейнічае праз кожнага з нас, таму кожны, будучы пад Яго ўплывам, дапамагае Касцёлу развівацца”. “Не бойцеся быць прыладамі Святога Духа”, – заахвоціў кс. Грыгаровіч. †

“Пакліканняў не становіцца менш”
Марцін Якімовіч
17/2013
“Ты бачыў? Столькі ксяндзоў за адзін раз!” Да вокнаў KFC, што па алеі Найсвяцейшай Панны Марыі, прыліпла некалькі маладых твараў. За вакном ішлі мужчыны ў хабітах і сутанах. Шчыльная працэсія ў некалькі соцень метраў. У адным маладыя аматары курыцы памыліліся: гэта не былі ксяндзы. Гэта былі клерыкі. Амаль трохтысячная армія з 67-і польскіх семінарый. У артыкуле аўтар апісвае нацыянальны з’езд алюмнаў у Чанстахове, госцем якога быў казнадзей Папскага дому а. Раньера Канталамесса. Айцец прапанаваў алюмнам задумацца над словамі: “Не стойце па-за Вячэрнікам, выкупайцеся ў Святым Духу!” У сваёй канферэнцыі капуцын нават прасіў прысутных, каб яны гучна сказалі па-польску: “Я не шукаю сваёй хвалы, я шукаю хвалы Хрыста”. Дружным хорам клерыкі паўтаралі за а. Раньера. “Прашу вас, закахайцеся ў Езуса!” – заклікаў Канталамесса. Бура апладысментаў, якая абрынулася пасля слоў капуцына, нагадвала авацыі на рок-канцэрце. Затым пад кіраўніцтвам кард. Казіміра Ныча ўсе вырушылі на Ясную Гару. Звыш 3 тысяч алюмнаў удзельнічала ў малітоўнай сустрэчы, падчас якой прагучалі словы, што пакліканняў у Польшчы не становіцца менш. †

Хвала Хрысту!
   Рада чарговай сустрэчы з Вамі на старонках “Слова Жыцця”. Колькі ўжо за плячыма, а колькі яшчэ, хочацца спадзявацца, наперадзе. Ад Вас, дарагія Чытачы, залежыць тое, наколькі рубрыка можа быць цікавай і блізкай Вам. Выказвайцеся. Чакаю заўваг і пажаданняў.
    А пакуль прапаную здзейсніць падарожжа па лабірынтах цяжкасцей і пашукаць некалькі варыянтаў выйсця. Паспрабуем разам заўважыць непрыкметнае. Карысна адпачнём, паслухаем добрую музыку і праглядзім відэаролік пра цуды на гістарычных футбольных матчах. Зацікавіла? Тады наперад, з Богам. †

У Святым Пісанні мы можам прачытаць такі фрагмент: “Хто паверыць і ахрысціцца, будзе збаўлены, а хто не паверыць, будзе асуджаны” (Мк 16, 16). Сярод многіх хрысціян узнікае пытанне, ці той, хто не ахрышчаны, атрымае збаўленне пасля смерці?
Адказваючы на гэтае пытанне, памятаем пра тое, што трэба пазбягаць абсалютнага прыгавору на асуджэнне ўсіх, хто не належыць да супольнасці каталіцкага Касцёла і не прыняў сакраманту хросту. Але адначасова не трэба ігнараваць гэты сакрамант і жыццё ў веры ў супольнасці Касцёла як дарогу, якая вядзе да сапраўднага збаўлення.
Бог настолькі добры і міласэрны, што Ён прагне збаўлення кожнага чалавека. І ўсё ж такі, не трэба ігнараваць словы Хрыста, праз якія Ён указаў веру ў Яго і прыняцце хросту як неабходную ўмову дасягнення збаўлення. Каталіцкі Касцёл павучае, што хрост з’яўляецца абавязковым для ўсіх, хто чуў праўду аб Езусе і Яго Евангеллі. Без прыняцця гэтага сакраманту нельга казаць пра якуюсьці сувязь з Хрыстом. Таму трэба сказаць, што хрост з’яўляецца абавязковай умовай збаўлення для тых, хто чуў пра яго і мог яго прыняць. †

Міхась быў упэўнены, што любую справу ён здольны зрабіць лепш за іншых. Праўда, пацвердзіць гэтага ён не мог, паколькі быў яшчэ малы. Знаёмыя ўспрымалі яго ганарлівасць як смешную звычку. Ну, любіць хлопчык пахваліцца – што ж тут такога? Але аднойчы здарылася так, што Міхасю прыйшлося сур’езна задумацца пра свае паводзіны.
    У той вечар мама, тата, бабуля і малодшы брацік Міхася, як і заўсёды, займаліся кожны сваёй справай: тата перагортваў нататнік са сваімі запісамі, мама штосьці падлічвала на калькулятары, бабуля шыла, малодшы брацік маляваў, а Міхась з захапленнем чытаў кнігу. І вось, брацік працягнуў Міхасю аркуш паперы. †

IV Велікодная нядзеля адзначаецца ў Касцё­ле як Нядзеля Добрага Пастыра – дзень асаб­лівай малітвы аб паклі­каннях.
    Падчас Эўхарыстыі чы­таецца фрагмент з Евангелля паводле св. Яна, у якім Езус называецца Добрым Пастырам (Ян 10, 27-30). Фрагмент мае выключнае душпастарскае значэнне. Давайце паспрабуем асаблівым чынам прыглядзецца да Хрыста як найлепшага Пастыра сваёй Аўчарні – Пастыра, які не толькі апекуецца сваімі авечкамі і абараняе іх, але і шукае тых, якія згубіліся. У гэты асаблівы тыдзень давайце памятаць у сваіх малітвах пра новыя пакліканні. Няхай ніколі не будзе нястачы ў маладых людзях, гатовых сказаць Богу: “ТАК” на Яго пакліканне: “Пайдзі за мной”. Тым, хто разважае над гатоўнасцю пайсці за гэтым голасам, няхай Добры Пастыр дадасць сіл і адвагі! Памолімся таксама аб удзеле свецкіх людзей у жыцці Касцёла. †

Хрысціянская думка

Арцыбіскуп Фултан Дж. Шын
   Вера не з’яўляецца жаданнем ці воляй верыць у штосьці супя­рэчлівае з розумам. Вера не з’яўляецца жыццём, як калі б усё было насамрэч. Вера – гэта перажыванне праўды на падставе Божага аб’яўлення, дадзенага нам Касцёлам і Святым Пісаннем. Сам Бог стварае веру ў сваім вызнаўцы.
    Св. Аўгусцін
    Вера з’яўляецца кры­ніцай малітвы. Калі высахне крыніца веры, не можа плысці па­ток малітвы.
    Кс. Ян Твардоўскі
    Верыць – значыць нават не пытацца, як доўга нам яшчэ ісці ў цемры.

Дэканат Смаргонь

Касцёл быў заснаваны тут у 1483г. тагачаснымі ўладаль­нікамі маёнтка Саковічамі, але пара­фія была “найбяднейшай” і, верагодна, была патрэбна новая фундацыя. Новая святыня пад тытулам Найсвяцейшай Тройцы была пабудавана па фундацыі полацкага ваяводы Яна Кішкі і яго жонкі Хрысціны, народжанай Друцкай-Сакалінскай, ад 21 красавіка 1620 г. (парафія эрыгавана ў 1627 г.). Драўляны храм, крыжападобны ў плане, дзейнічаў як парафіяльны касцёл Ашмянскага дэканата да другой паловы XVII ст., а потым як філія быў далучаны да сольскай парафіі. У 1728 – 1773 гг. тут дзейнічала езуіцкая місія ад калегіума ў Жодзішках, якую заснаваў шляхціч Мікалай Кошыц. †

Як так здарылася, што хімік, які працаваў у лабараторыі, футбольны балельшчык і аматар танга стаў ксяндзом і распачаў шлях, які прывёў яго ў Апостальскую Сталіцу? Яго жыццё назаўсёды вызначыў адзін дзень...

Хорхе Марыі было тады 17 гадоў і разам з сябрамі ён збіраўся... уцячы з заняткаў. Гэта здарылася 21 верасня 1953 года. На паўднёвым паўшар’і гэта пачатак вясны і традыцыйны “дзень прагульшчыка”. Спачатку, аднак, як пабожны хлопец, добра выхаваны бабуляй, ён на хвіліну зайшоў у свой парафіяльны касцёл Сан-Хасэ ў раёне Флорэс па ал. Рывадаві, 6900. Убачыў, што ў канфесіянале сядзіць ксёндз, якога раней не ведаў. Адчуў нейкі імпульс і сам не ведае, чаму пачаў спавядацца.†