На каталіцкім партале нашай дыяцэзіі некалькі тыдняў таму ўзнік вельмі цікавы блог пад назвай “Жанчына. Касцёл. Свет”. Рубрыку вядзе Вольга Рамейка. Яна паходзіць з Ліды і вучыцца на 5-м курсе БДУ, дзе вывучае міжнародныя эканамічныя адносіны і замежныя мовы.
    У сваёй рубрыцы аўтар разважае пра жыццё жанчыны, яе сэнс і месца ў Касцёле і ў свеце. Удзел жанчын – і свецкіх, і кансэкраваных – у жыцці Касцёла становіцца ўсё большы. У рубрыцы змешчаны артыкулы пра тых жанчын, якія ўсім сваім жыццём паказвалі і паказваюць, што значыць быць маці, дачкой, сястрой, сябрам, проста чалавекам, рука якога працягвае хлеб галоднаму, дае прытулак бяздомнаму і суцяшэнне журботнаму; што значыць жыць, верна наследуючы Хрыста і Яго Маці. Напрыклад, апошні запіс на блогу – “12 важных пастулатаў для дзяўчат”, напісаны паводле кнігі Яцэка Пулікоўкага “Кракадыл для каханай”. †

“Gloria in Excelsis Deo” – гэтае анёльскае прывітанне ўжо ў 10-ы раз прыгожым спевам гучала на Фестывалі каляднай песні, які адбыўся 27 студзеня ў іўеўскім Доме культуры. На фестывалі прысутнічаў Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч. Кожны год фестываль карыстаецца вялікай папулярнасцю і выяўляе майстэрства ўдзельнікаў. Сёлета свята ў Іўі распачалося літургіяй у касцёле святых апосталаў Пятра і Паўла, якую ўзначаліў духоўны айцец Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне кс. Валерый Быкоўскі. Імшу ўпрыгожыў спевам хор з мінскага Чырвонага касцёла.

На фестываль пры­­былі гледачы з Іўя і з усяго наваколля. Таксама на свяце прысутнічаў консул Рэспублікі Польшча ў Гродне спадар Андрэй Хадкевіч. †

Ко мне пришли "Свидетели Иеговы"

Звонок в вашу дверь... На пороге стоят какие-то люди. «Мы свидетели Иеговы. Мы хотим рассказать вам о Его Царстве...»

Вы удивлены: «Как вы сюда вошли... По домофону вы мне не звонили!»
    «Ничего! Не переживайте... Что вы думаете о том, что сегодня столько зла в мире и в Церкви?» «Свидетели» однозначно хотят войти. Они входят, если им не запрещают. Они садятся, держа в руках Священное Писание, внимательно на вас смотрят, и... они готовы вступить в бой дискуссии, готовы вас поучать, ввести вас в их царство, сделать вас такими, как они. Они чувствуют себя уверенно, берут инициативу в свои руки, вскоре велят вам находить и читать вслух приготовленные ими отрывки из Священного Писания. Почему? Потому что они убеждены, что весь мир должен им принадлежать, что все должны быть такими, как они, потому что так учил Чарльз Рассел, основавший их организацию в США в 1870 году, потому что так учит «Сторожевая Башня», а Рассел и «Сторожевая Башня» ошибаться не могут. Ничего, что «свидетели» несколько раз предсказывали конец света – они «немножко ошиблись», но в том, в чём они хотят сейчас убедить, они не ошибаются. Если вы их спросите: «Евангелие – это чья Книга?», они вам ответят, что это Книга христиан, но христиане на протяжении 2000 лет не правильно её понимают, и только Рассел и «Сторожевая Башня» могут научить христиан, как следует понимать Евангелие. †

Хвала Хрысту!
   Вітаю ўсіх чытачоў рубрыкі “НА СКРЫЖАВАННІ”. Сёння нашай рубрыцы спаўняецца 2 гады. Ёсць нагода спыніцца і падвесці вынікі. Сярод вядомай мне аўдыторыі я правяла невялікае апытанне: пажаданні, парады, каментарыі. Вось, што атрымалася.
    “Цудоўна, калі ёсць над чым задумацца. У рубрыцы, дарэчы, усё лёгка ўспрымаецца і ўразаецца ў памяць. Дзякуй за каштоўныя думкі”, – кажа Ганна Навакоўская.
    “Віншую! – піша Вераніка Альховік. – Мне падабаецца рубрыка «НА СКРЫЖАВАННІ». Па-першае, яна пазнавальная. Коратка даведваешся аб святых, кнігах, якія потым можна пачытаць. Па-другое, яна прымушае задумацца (аб мэце жыцця, учынках). Вельмі добра, што яна існуе, бо матэрыялаў для моладзі так мала!” Вераніка таксама прапаноўвае ідэю яшчэ адной рубрыкі – інтэрактыўнай. “Магчыма, нехта захоча напісаць, як ён прыйшоў да Бога ці з ім здарыўся нейкі цуд... Заўсёды цікава чытаць гісторыі!” А мы, чытачы, павінны ўступіць у дыскусію або проста выказаць меркаванне. Ідэя Веранікі спадабалася. І я прапанавала сустракацца для абмеркавання лістоў у сеціве, дзе моладзь амаль заўсёды онлайн, на сувязі. Такім чынам, зараз у Інтэрнэце з’явілася наша суполка http://vk.com/na_skruzhavanni. Там перыядычна будуць з’яўляцца лісты чытачоў, нейкія тэзісы. Запрашаем да абмеркавання! У суполцы ўжо змешчаны першы ліст Веранікі – “7 прычын таго, чаму я жыву з Богам”.
    Марыя Скерсь падтрымлівае ідэю з суполкай і прапаноўвае некаторыя са сваіх вершаў. Прыемна пачуць, што рубрыка – “арыенцір для маладых чытачоў”.
    Вось такія змены ў нас. Будзем працаваць. Спадзяёмся, Вам спадабаецца.
    Што ж, з Богам наперад!†

Незвычайныя падарункі і прыўзняты настрой, прыемныя ўсмешкі і чаканне цуда, чымсьці падобнага да навагодняга, пісьмовыя прызнанні ў каханні – усё гэта шматлікія прыкметы надыходзячага Дня закаханых, які адзначаецца ў дзень успаміну св. Валянціна – 14 лютага.

Гэты адносна новы для Беларусі звычай, асабліва папулярны сярод моладзі, атрымаў шырокае распаўсюджанне ў свеце дзякуючы, у першую чаргу, сучасным сродкам масавай інфармацыі. Яго карані – у заходнееўрапейскай культурнай традыцыі.
    Лічыцца, што першыя пісь­мовыя валянцінкі з’явіліся ў ХV ст. у Англіі. У ХVII ст. яны пісаліся ў выглядзе верша, першыя літары якога складалі імя адрасата, і аздабляліся ма­люнкамі. З вынаходніцтвам у ХIХ ст. друкаванай паштовай картачкі сталі распаўсюджвацца валянцінкі, надрукаваныя масавымі тыражамі з тэкстамі рознага зместу і малюнкамі, якія размалёўваў сам уладальнік. Першая картачка, прысвечаная дню св. Валянціна, была надрукавана ў 1848 г. у ЗША. Існуе думка, што традыцыя “свята закаханых” узыходзіць да старажытнарымскага звычаю абіраць імёны нарачоных напярэдадні свята багіні Юноны, якая лічылася апякункай шлюбу і закаханых. Гэтае язычніцкае свята адзначалася 15 лютага і з цягам часу аб’ядналася ў народнай свядомасці з днём памяці св. Валянціна. †

Езус Хрыстус устанавіў сем сакрамантаў, каб з іх дапамогай чалавек меў магчымасць атрымліваць ласку і развіваць сваю сувязь з Богам. Кожны з сямі сакрамантаў важны, таму кожны католік павінен старацца, каб як мага часцей прыступаць да гэтых сакрамантаў і карыстацца імі.
    Падчас сёлетняга душпастарскага візіту многія людзі, якія яшчэ не прынялі сакрамант канфірмацыі, пыталіся ў мяне, навошта ім патрэбны гэты сакрамант і што ён дае. А таму давайце прыгадаем, што гаворыць Касцёл пра сакрамант канфірмацыі.
    Сакрамант канфірмацыі разам з хростам і Эўхарыстыяй належыць да “сакрамантаў хрысціянскага пасвячэння”. Ён дапаўняе ласку хросту. Праз гэты сакрамант вернікі ўсё мацней звязваюцца з Касцёлам. Праз канфірмацыю яны атрымліваюць асаблівую моц Святога Духа і абавязаны да таго, каб як сапраўдныя сведкі Хрыста пашыраць веру словам і ўчынкам і абараняць яе (пар. KKK 1285). †

“Любоў доўгацярплівая, любоў ласкавая, не зайздросціць, любоў не пыхлівая, не ганарыцца, не бессаромная, не шукае свайго, не гневаецца, не памятае зла, не радуецца несправядлівасці, але радуецца разам з праўдай. Усё зносіць, усяму верыць, на ўсё спадзяецца, усё церпіць” (1 Кар 13, 4-7).

Прайшла зіма. Яшчэ дзе-нідзе заставаўся ляжаць снег, а сярод маладой травы ўжо сталі з’яўляцца першыя кветкі. Побач з белым падснежнікам з’явіўся маленькі парастак. Ён рос з кожным днём усё вышэй і вышэй, пакуль не ператварыўся ў прыгожую фіялетавую кветачку. Гэта была фіялка. Прачнуўшыся, яна раскрыла свае пялёсткі і стала са здзіўленнем і захапленнем аглядацца. Спачатку яна ўбачыла далікатна-блакітнае неба з белымі аблокамі. Потым доўга глядзела на цёплае яркае сонца, якое лашчыла сваімі промнямі ўсё навокал. І раптам побач з сабой яна заўважыла цудоўную белую кветку.
    – Як цябе завуць? – спытала яна свайго суседа. †

Кожнай кансэкраванай асобе сёння прысвечана малітва ўсёй Супольнасці, якая дзякуе Богу Айцу, даўцы ўсялякага дабра, за дар гэтага паклікання і з верай заклікае яго нанова.
   З прамовы Бенедыкта XVI, 2 лютага 2012 г.

Вельмі хутка пра­мільг­нулі святы Божага Нараджэння, яслі і прыгожа аздобленыя елачкі паволі пакідаюць нашыя святыні, у касцёлы завітаў час, які ў літургіі называецца звычайным перыядам, у якім (калі так можна сказаць) мы пасля радаснага святкавання вяртаемся да нашых звычайных штодзённых спраў. Як у літургіі Касцёла, так і ў нашым жыцці, большая частка нашага часу – гэта не незвычайныя прыгоды і феерверкі, а дні, напоўненыя звычайнымі “шэрымі” што­дзённымі абавязкамі. †

Дэканат Ашмяны

Кляштар дамініканаў і касцёл Найсвяцейшай Тройцы

Кляштар ордэна братоў-прапа­вед­нікаў быў зафундаваны ў Ашмянах Анджэем Пачабутам, пісарам земскім ашмянскім і яго жонкай Даротай з Аборскіх у 1667 г. Драўляны комплекс быў узведзены ў паўночнай частцы гандлёвай плошчы, па былой вул. Жупранскай. Апошні касцёл пад тытулам Найсвяцейшай Тройцы быў пабудаваны пасля пажару ў 1797 г. Кляштар быў разлічаны на 12 манахаў, пры кляштары дзейнічала школа на 10 вучняў.
    У гісторыі святыні памятная тра­гічная дата 15 красавіка 1831 г., калі расійскія вайскоўцы пасля сутычкі з паўстанцамі забілі ў горадзе каля 500 жыхароў, якія хаваліся ў касцёле, у тым ліку дзяцей і жанчын. †

Хрысціянская думка

Анастасия Алена Блусенкова
   Когда переживаешь кризис и нужен духовный совет, приходишь в Костёл, а именно в эту минуту нет священника, у которого мог бы просить совета, тогда порой и вправду задумаешься, что стоит поискать ответа в духовной литературе. Правда, ко всему прочитанному в книгах нужно подходить критически. Поэтому, всё же, в первую очередь, искать ответ советую в Библии – в живом Божьем слове, с верой принимая Его. †

У аўторак 15 студзеня 2013 года госцем нашай рэдакцыі быў Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі кс. абп Тадэвуш Кандрусевіч. Пра тое, якім быў мінулы год, пра асабісты досвед на тэму веры, пра рэлігійнае жыццё жыхароў нашай краіны, а таксама пра планы Касцёла ў Беларусі на будучыню мы размаўлялі з Ксяндзом Арцыбіскупам.

- Ксёндз Арцыбіскуп, сустрэчы на старонках нашай газеты сталі ўжо традыцыяй. Раскажыце, калі ласка, якім быў 2012 год для Касцёла ў Беларусі? Аб якіх падзеях і постацях варта сёння прыгадаць?
    - Мінулы год у Касцёле Бе­ла­русі ў душпастарскай праграме быў часам падрыхтоўкі да Года веры ў кірунку новай евангелізацыі. Гэтая душпастарская праграма захоўвалася ва ўсіх дыяцэзіях. Разам са Святым Айцом мы распачалі Год веры, задача якога – нанова абудзіць агонь веры, асабліва ў тых, хто ад яе адышоў. Найважнейшай падзеяй мінулага года быў Сінод Біскупаў. Падчас Сіноду, у якім я таксама прымаў удзел, можна было заўважыць вялікую занепакоенасць біскупаў свету, звязаную са станам веры. Вялікай падзеяй была намінацыя біскупа ардынарыя ў Пінск, і тое, што дапаможны біскуп цяпер знаходзіцца ў Гомелі. †

Хвала Хрысту!
    У нядзелю я была ў касцёле на св. Імшы. Падчас навукі ксёндз расказваў, як трэба спавядацца. Між іншым, ён сказаў, што падчас споведзі нельга казаць: “пастанаўляю выправіцца”. Мы даём абяцанне Богу ў трох Асобах і звычайна не стрымліваем яго. Але ж на ўроках рэлігіі нас вучылі, што на заканчэнне споведзі трэба казаць: “Пастанаўляю выправіцца”.
    І да гэтага часу ні адзін са святароў не рабіў нам такой заўвагі. Скажыце, калі ласка, каго слухаць? Як трэба правільна спавядацца?
    Юлія

Паважаная спадарыня Юлія.
    Мне цяжка адказаць, што меў на ўвазе святар, калі тлумачыў паасобныя ўмовы сакраманту пакаяння і паяднання, а асабліва формулу, якую пэнітэнт выказвае падчас споведзі: “Пас­танаўляю выправіцца”. †