29 снежня 2012 года кс. біскуп Аляксандр Кашкевіч урачыста асвяціў шпітальную капліцу Маці Божай Нястомнай Дапамогі ў Ашмянах. Ва ўрачыстасці прынялі ўдзел святары з Ашмянскага дэканата і прадстаўнікі мясцовых улад.

Прывітальнае слова да ўсіх прысутных скіраваў ашмянскі дзекан: “Спачатку Бог лечыць чалавека, потым другі чалавек дапамагае хвораму, а на трэцім месцы знаходзіцца медыцына”.
    Намеснік кіраўніка раёна Аляксандр Саванец дадаў, што “фізічна хворы чалавек патрабуе духоўнай падтрымкі і, атрымліваючы яе, можа хутчэй аздаравіцца”. У сваёй кароткай прамове галоўны ўрач шпіталя між іншым сказаў, што “хворыя, якія знаходзяцца на лячэнні, будуць мець магчымасць атрымаць не толькі фізічнае, але і духоўнае аздараўленне, што паўплывае на як мага хутчэйшае вяртанне чалавека ў сваю сям’ю”.
    Гродзенскі ардынарый выразіў глыбокую ўдзячнасць для ўсіх тых, хто паспрыяў узнікненню капліцы і паблаславіў медыцынскі персанал і хворых.
    Пасля асвячэння капліцы адбылася св. Імша. У сваім казанні кс. Раман Катлімоўскі, нагадваючы прысутным аб літургічным перыядзе Божага Нараджэння, сказаў: “Прыходзім сюды як у Бэтлеем. Ад Эўхарыстычнага Хрыста мы павінны чэрпаць духоўную сілу”. †

Ямна – это санктуарий Матери Божьей Непоколебимой Надежды и место встречи Академического душпастырства отцов доминиканцев в Познани. Это место молитвы и примирения, место открытия Богу и преображение человека. Таким образом, сосредоточьтесь на Христе, ищите Его, а в Его компании, найдете и себя...
О. Ян Гура

Дзе шукаць новыя формы для таго, каб паспяхова дзяліцца верай з моладдзю? Як сёння, у час, калі ў нас ёсць мноства спосабаў камунікацыі праз інтэрнэт і тэлефон, можна наладзіць асабісты кантакт з маладым чалавекам? Якая роля душпастара моладзі? Гэтыя пытанні непакоілі мяне як акадэмічнага душпастара перад тым, як адправіцца разам з групай моладзі ў Ямну – рэкалекцыйны цэнтр акадэмічнай моладзі. Вельмі каштоўнай была магчымасць паглядзець і навучыцца многім добрым рэчам у іншых вопытных душпастараў і моладзевых лідэраў. Сустрэча з а. Янам Гурай, моладзевым душпастарам, арганізатарам фантастычных 100-тысячных з’ездаў моладзі на палях Лядніцы, блізкім сябрам бл. Яна Паўла II, стала для мяне адказам на пытанні, якія я прадставіў на пачатку майго сведчання. Гэтыя адказы носяць характар падказак і новых выклікаў для стварэння ў будучыні таксама і ў нас моцных духоўных цэнтраў хрысціянскай фармацыі для студэнтаў і працоўнай моладзі, што ўжо больш за дзесяткі гадоў дэманструюць для польскай моладзі Лядніца і Ямна.
    Кс. Антоні Грэмза, душпастар моладзі †

Папа Бэнэдыкт XVI

    Аснова нашага супакою – упэўненасць, што ў Езусе Хрысце мы сузіраем бляск аблічча Бога Айца, што мы сыны ў Сыне, і таму на дарозе жыцця мы знаходзімся ў такой бяспецы, як дзіця ў руках добрага і ўсемагутнага Айца. Бляск аблічча Пана над намі, які ўдзяляе нам супакой, – гэта праяўленне Яго бацькоўства. Пан накіроўвае да нас сваё аблічча, аб’яўляецца нам як Айцец і адорвае нас супакоем. У гэтым заключаецца сутнасць таго глыбокага супакою, “супакою з Богам”, які неразрыўна звязаны з верай і ласкай, як піша св. Павел да хрысціян у Рыме (пар.: Рым 5, 2). Нішто не можа пазбавіць вернікаў гэтага супакою, нават цяжкасці і жыццёвыя пакуты. Бо пакуты, досвед і цемната не знішчаюць надзею, а павялічваюць яе. Гэтая надзея на падводзіць, таму што “Божая любоў вылілася ў сэрцы нашыя праз Святога Духа, які нам дадзены” (Рым 5, 5).
   
    Фрагмент разважанняў на навагодняй св. Імшы 2013, паводле польскай секцыі Radio Vaticano †

“Ці верыць у шатана?”
1/2013
Рэдакцыя публікуе фрагменты кнігі С. Затвардніцкага “Каталіцкі таварыскі дапаможнік, ці як змагацца з атэістам”. Аўтары заахвочваюць чытача адказаць на пытанне, чаму Касцёл прысвячае так мала ўвагі дэману? Адказ даволі ясны, таму што па сваёй прыродзе Касцёл абвяшчае Добрую Навіну пра Бога, які нас збавіў, а калі ўспамінае пра злога духа, то толькі таму, што адмаўленне яго існаваня ставіла б пад сумненне Збаўленне і падвергла б вернікаў небяспецы. Дык ці трэба верыць у палага анёла – шатана? Бясспрэчна, не так, як вераць у Бога. Тут няма ніякай сіметрыі. “Д’ябал – гэта стварэнне, і ён не з’яўляецца належным прадметам веры. У разуменні Бібліі можна верыць толькі ў Бога, нельга верыць у злога духа”. Аўтары прыгадваюць, што Касцёл не паддаецца шатанскім фокусам і не трапляе ў пастаўленую ім пастку. †

2011 год

---

   17 верасня  -  У санктуарыі ў Тракелях адбылася I Дыяцэзіяльная сустрэча аніматараў і ўдзельнікаў дзіцячых і моладзевых рухаў. Сустрэчу ўзначаліў кс. бп Аляксандр Кашкевіч.
   30 верасня  - У парафіяльным касцёле ў Гродне ў мікрараёне Паўднёвы ўрачыстую св. Імшу з нагоды 55-й гадавіны святарскага служэння адправіў кс. прэлат Юзаф Трубовіч.
   7 кастрычніка  -  У гродзенскай катэдры моладзь з Гродна малілася на ружанцы па тэлефоне з моладдзю са Шчучына, Ліды, Ваўкавыска і Смаргоні. †

Кожны чалавек у сваім жыцці меў дачыненне з цярпеннем, звязаным з нейкай фізічнай хваробай, і гэты час цярпення, хваробы або іншых цяжкіх перажыванняў з’яўляецца адначасова часам выпрабавання веры. Многія людзі праходзяць праз гэтае выпрабаванне пераможцамі, і іх вера ўзмацняецца. Іншыя не вытрымліваюць і з балючым досведам аддаляюцца ад Бога.

Хворыя, якія не могуць працаваць, а часам нават уставаць з ложка, вельмі часта маюць пачуццё, што яны непатрэбныя ці што яны з’яўляюцца цяжарам для іншых. Да болю, які прыносіць сама хвароба, дадаецца духоўнае цярпенне, выкліканае пачуццём слабасці і бездапаможнасці.
    “Хвароба можа прыводзіць да неспакою, да замыкання ў сабе, часам нават да роспачы і бунту супраць Бога, але яна таксама можа стаць шляхам да большай сталасці, можа дапамагчы лепш распазнаць у сваім жыцці тое, што не вельмі істотна, каб звярнуцца да таго, што істотна. Вельмі часта хвароба пабуджае да пошукаў Бога і вяртання да Яго” (ККК 1501). †

А. Караль Барнась CSsR aтрымаў крыж за заслугі “Pro Ecclesia et Pontifice”, які быў прызначаны Святым Айцом Бенедыктам XVI па прапанове гродзенскага біскупа Аляксандра Кашкевіча ў доказ прызнання заўзятай апостальскай працы ў Беларусі. Такім чынам ксёндз біскуп хацеў адзначыць яго 20-гадовы ўклад у жыццё Гродзенскай дыяцэзіі, падкрэсліваючы, што даручаныя яму задачы а. Караль выконваў з вялікім запалам.

Айцец Барнась працаваў пробашчам у Вялікіх Эйсмантах і Занявічах у Беларусі на працягу 20 гадоў. Быў таксама дзеканам дэканата Вялікая Бераставіца. Такімі словамі ўспамінае ён пачатак сваёй службы на Гродзеншчыне: “Я прыехаў 27 мая 1990 года ў шляхецкую парафію Вялікія Эйсманты, якая знаходзіцца ў 50-ці км на поўдзень ад Гродна. У плябаніі на той час месцілася бальніца, таму я пасяліўся ў цёткі Камілы. У мяне было два пакоі – спальня і зала. Да гэтага часу прыязджаў святар з суседняй парафіі. Праз пару дзён я атрымаў у дадатак яшчэ дзве парафіі – Занявічы і Вялікую Бераставіцу (раённы цэнтр). Гэтыя тры парафіі складаюць звыш 60 км у даўжыню. На дадзенай тэрыторыі было каля 3500 католікаў. Дадайце да гэтага яшчэ дзве капліцы, дзе св. Імша праводзілася кожную нядзелю і святы. (...) Парафіі Вялікія Эйсманты і Занявічы шляхецкія, гэта значыць, людзі лічаць сябе палякамі, размаўляюць на польскай мове, прывязаны да Касцёла, захоўваюць звычаі і традыцыі свайго народа”. †

Хвала Хрысту!
   Сустракаемся з Вамі ўпершыню ў новым 2013 годзе. Прыемна адзначыць, што мы крочым далей, працягваем удасканальвацца. Яшчэ раз дзякую ўсім тым, хто не пакідае нашу суполку чытачоў рубрыкі “На скрыжаванні”.
    Сёння Вас чакае цікавая мазаіка. Разважаем над талентамі і каштоўнасцямі асабістага жыцця. Скідаем кажух раўнадушша і грэемся з кубачкам гарбаты. Задумваемся над жыццём і робім нейкія высновы. Гэтаму, згадзіцеся, спрыяе надвор’е і зімовы настрой. У рубрыцы таксама прадстаўлена песня польскай спявачкі. Добрага баўлення часу на старонках газеты “Слова Жыцця”.
    З Богам!

  ВЫКАЗВАННЕ З БІБЛІІ: “Той, хто атрымаў пяць талентаў, пайшоў, ужыў іх у справу і атрымаў другія пяць талентаў” (Мц 25, 16).
    Бог праз нас здзяйсняе вялікія справы. І таго, хто гатовы “да супрацоўніцтва” з Ім, Бог заахвочвае, а таго, хто выкарыстоўвае свае здольнасці і магчымасці не на карысць Божай справе, пазбаўляе таго, чым узнагародзіў першапачаткова.
    Прыйшоў час задумацца: а ці ўжываю я свой талент, каб услаўляць Божае імя? Калі не, то, можа, прыйшоў час развітацца з тым, што робіць мяне асаблівым? Ці не шкада? Ёсць час усё змяніць. †

Нягледзячы на тое, што размова з духоўнай асобай для многіх з нас ужо не з’яўляецца чымсьці незвычайным, часам можна пачуць пытанні тыпу: як правільна звярнуцца да біскупа, ксяндза ці манаскай сястры. Безумоўна, над гэтым варта засяродзіцца, бо часам гэта можа нас збянтэжыць.
    Перш за ўсё, трэба прыгадаць пра паставу, поўную павагі да іншага чалавека, тым больш, што гэта асоба, прысвечаная службе Богу. Думаю, што павага, адкрытае сэрца і шчыры позірк павінны характарызаваць кожную размову з усімі. Мы не можам звяртацца да духоўнай асобы на “ты”, таму што такі зварот не паказвае павагі да гэтай асобы, а тым больш, да самаго Хрыста. А таму, да біскупа трэба звяртацца так: “ксёндз біскуп”, “Ваша Эксцэленцыя”; да кардынала – “Ваша Эмінэнцыя”; да Святога Айца – “Ваша Святасць”. Да ксяндза мы звяртаемся наступным чынам: “ксёндз”, “ксёндз пробашч”, “ксёндз вікарый”, калі пробашч ці вікарый належыць да манаскай супольнасці, можна сказаць: “айцец”; да клерыка звяртаемся: “клерык”, “ксёндз”; да манаскай сястры – “сястра”. †

Вы заўважалі, што ў крамах вельмі шумна? І ў адным вядомым супермаркеце таксама заўсёды стаяў звычайны гандлёвы гам. Але калі б усе людзі раптам замоўклі, то аднойчы яны змаглі б пачуць вельмі незвычайную гутарку. Чаму незвычайную? Хоць бы таму, што яе ўдзельнікамі былі тры пакета з поліэтылену, якія самотна ляжалі на прылаўку.
    – Дзіўна, чаму сёння нас толькі трое? – здзіўлена спытаў пакет з намаляванай на ім вялікай чырвонай бутэлькай кетчупу.
    – Мабыць, сёння не наш дзень.
    – Не сумуйце, спадар Хайнц, – пагадзіўся другі пакет з намаляваным на ім флаконам парфумы вядомай французскай фірмы. – Вядома, купяць менавіта нас, таму што нас упрыгожваюць вядомыя брэнды.
    – А як вы думаеце, спадарыня Шанэль, каго з нас купяць у першую чаргу? – пацікавіўся спадар Хайнц.
    – Баюся, што буду нясціплым, але я ўпэўнены, што мяне.
    – Ха-ха-ха, як бы не так! Ваш чырвоны колер цяпер не ў модзе. Паглядзіце на мяне, я болей прывабна размалявана.
    – Што вы такое гаворыце, вядома, першым купяць мяне! – не сумняваўся спадар Хайнц.
    – Я не хацела вас засмучаць, але ў вас дзірка на правым боку! – сказала спадарыня Шанэль.
    – А ў вас... †

Перажываючы па волі Святога Айца Год веры, трэба ўзгадаць, што ёсць два асаблівыя месцы, дзе наша вера нараджаецца і развіваецца. Першае з іх – гэта сям’я, што з’яўляецца хатнім Касцёлам, а другое – супольнасць, сабраная вакол святара, парафія.
    Першае месца жыцця Касцёла створана ў выніку сакраманту сужэнства, другое – сакраманту святарства. З сям’і выходзяць мужчыны і жанчыны, моладзь і дзеці, ідучы на працу, ва ўніверсітэты і школы, дзе яны хочуць не толькі выконваць свае абавязкі, але і несці Хрыста і Яго навуку. Кожную нядзелю тыя самыя хрысціяне выходзяць з касцёлаў пасля святой Імшы, узмоцненыя словам і Эўхарыстыяй, каб быць сведкамі Хрыста ў сям’і і грамадстве. †

“Стаўшы бацькамі, сужэнцы атрымліваюць ад Бога дар новай адказнасці. Іх бацькоўская любоў павінна стаць для дзяцей бачным знакам той самай любові Бога, «ад якой бярэ назву ўсялякае бацькоўства на небе і на зямлі»” (Familiaris consortio 15).

Трываючы ў радасці свята Нараджэння Пана, яшчэ раз лучымся з вамі, запэўніваючы ў нашай айцоўскай любові да вас. Прыйсце на свет Езуса Хрыста ў постаці чалавека з’яўляецца радаснай падзеяй, якая дае пачатак новай гісторыі чалавецтва. Нараджэнне Езуса суправаджае шмат акалічнасцей, якія маюць небяспечны характар. Калі паглядзім на ўмовы, у якіх Марыі прыходзіцца нараджаць Збаўцу свету, то трэба было б назваць іх крайне ўбогімі і небяспечнымі для здароўя немаўляці. Затым бачым, як Святая Сям’я ўцякае ў Егіпет, абараняючы такім чынам жыццё Езуса. Сёння ў Евангеллі чытаем пра падзеі, якія для Марыі і Юзафа, бацькоў Езуса, былі звязаны з вялікім перажываннем, з чым сустракаюцца многія бацькі, якія губляюць сваіх дзяцей. Бачым таксама, як вельмі сур’ёзна браты і сёстры падыходзяць да адказнасці за новае жыццё Марыі і Юзафа. Яны ведаюць, што з’яўляюцца бачным знакам любові Бога да чалавека...†