Пабраўшы свае заплечнікі, дзеці і моладзь 16 верасня ў чарговы раз вырушылі з францішканскага касцёла ў пілігрымку да Маці Божай, Цярпліва Слухаючай, у Капцёўку. Некаторыя заплечнікі выглядалі настолькі цяжкімі, што падавалася, туды быў укладзены ўвесь камплект школьных кніг. А. Юзаф Макарчык у казанні падчас св. Імшы ў санктуарыі ў Капцёўцы параўнаў дзіцячыя заплечнікі з крыжом. Заплечнік увасабляе сабой увесь працэс школьнага навучання – часам цяжкага і пакутнага, але без яго не вырасце і не складзецца дарослая асоба...

Дзяцей у пілігрымцы было надзвычай шмат – з бацькамі, бабулямі ці дзядулямі, групкамі і парамі. Такая цікавасць дзяцей і моладзі да духоўных падарожжаў не можа не цешыць. Аднак, некалькі падгледжаных у пілігрымцы момантаў прымусілі мяне задумацца на тэму каталіцкага выхавання і навучання. Ці можа сучасная сям’я самастойна выхаваць дзіця ў хрысціянскім рэчышчы? Ці дастаткова сёння рэлігійнага навучання ў межах катэхез пры парафіях?.. †

Духоўная семінарыя з’яўляецца сэрцам кожнай дыяцэзіі. Ужо на працягу 20-ці гадоў дзякуючы намаганням кс. б-па Аляксандра і ксяндзоў прафесараў на чале з кс. рэктарам сэрца нашай дыяцэзіі пульсуе ў Хрыстовым рытме.
    Аб духоўнасці, маладым пакаленні святароў і не толькі аб гэтым з новым духоўным айцом Гродзенскай ВДС кс. Валерыем Быкоўскім размаўляў кс. Павел Салабуда.

Кс. Валерый, можна сказаць, што гэта Ваша вяртанне ў семінарыю. Пасля навучання ў Люблінскім каталіцкім універсітэце, Вы як выкладчык біблійнай тэалогіі некаторы час працавалі і жылі ў семінарыі. З якімі пачуццямі Вы вяртаецеся ў Alma Mater?
    Вяртанне ў семінарыю заўсёды з’яўляецца для мяне своеасаблівым зваротам да крыніцы майго асабістага паклікання і святарскай фар­мацыі. Я не ўтойваю, што маю своеасаблівы страх, паколькі я буду выконваць вельмі адказную функцыю духоўнага айца ў нашай семінарыі. †

Дарагія чытачы “Слова Жыцця”, а асабліва жыхары Гродна і ваколіц. Сардэчна запрашаю Вас да ўдзелу ў душпастарскіх сустрэчах, якія рэгулярна праходзяць пры касцёле сясцёр брыгітак у Гродне. Сёння гэта рэктаральны касцёл Звеставання Найсвяцейшай Панны Марыі.

Гэта адзіны касцёл у нашай дыяцэзіі, пры якім дзейнічаюць душпастары і збіраюцца разнастайныя апостальскія групы, арганізаваныя ў розныя формы душпастарства. Гэтыя групы ўтварае студэнцкая і працоўная моладзь, настаўнікі, працаўнікі службы здароўя, а таксама людзі з асаблівымі патрэбамі. Да іх належаць групы залежных і сузалежных асоб – ананімных алкаголікаў і наркаманаў. Гэтае месца кожны дзень асвячаюць сваёй малітвай сёстры з Кангрэгацыі Сясцёр Найсвяцейшай Сям’і з Назарэта.
    Толькі з гэтага касцёла, які знаходзіцца ў цэнтры горада на скрыжаванні вуліц Маладзёжная і К. Маркса, прахожыя могуць пачуць гукі набажэнстваў і спеваў на літоўскай і англійскай мовах. У гэтым касцёле можна таксама сустрэць людзей, адзіным спосабам камунікацыі якіх з’яўляюцца жэсты. Менавіта ў гэтай святыні для іх рэгулярна адпраўляецца набажэнства. †

Дэканат Гродна-Усход

У 1993 г. у мікрараёне Дзевятоўка ў Гродне, нягледзячы на тое, што вакол гэтага месца тады было поле, паўстала новая парафія Найсвяцейшага Адкупіцеля. Першым пробашчам парафіі быў прызначаны кс. Ян Зубель, які паклапаціўся пра пляц пад будаўніцтва касцёла і пра падрыхтоўку яго архітэктурных планаў. Улетку 1994 г. на скрыжаванні вул. Курчатава і Ліможа гэты пляц быў асвечаны, таксама была пабудавана часовая капліца, асвечаная 28 жніўня 1994 г. пад тытулам Найсвяцейшага Адкупіцеля. У ёй да снежня 2009 г. праводзіліся ўсе набажэнствы. 22 снежня 1996 г. адбылося першае набажэнства Няспыннай Навэнны перад абразом Маці Божай Няспыннай Дапамогі, змешчаным у капліцы. З таго часу набажэнства Навэнны збірае вернікаў кожную сераду. У 1997 г. дырэктар “Радыё Марыя” перадаў фігуру Маці Божай Фацімскай у капліцу на Дзевятоўцы. †

2009 год

---

  21 лютага  - У будынку ВДС у Гродне адбылася прэзентацыя першага перакладу дакументаў II Ватыканскага Сабору на беларускую мову.
       14 сакавіка  - У парафіяльным касцёле ў Ашмянах адбылася ўрачыстасць прывітання рэліквій бл. кс. Міхала Сапоцькі.
   19 сакавіка  -  У Забалаці падчас капання траншэі пад фундамент кацельні мясцовага шпіталя былі знойдзены 4 старыя званы. †

Папа Бэнэдыкт XVI

    Ісці за Езусам, значыць узяць Яго крыж, каб спадарожнічаць Яму ў дарозе, дарозе нязручнай, якая не з’яўляецца дарогай улады ці мінучай хвалы, але дарогай, якая павінна весці да адрачэння ад самога сябе, да страты свайго жыцця для Хрыста і Евангелля, каб ацаліць яго. Бо мы ж атрымалі гарантыю, што гэтая дарога вядзе да ўваскрасення, да сапраўднага і канчатковага жыцця з Богам. Рашэнне аб тым, каб спадарожнічаць Езусу Хрысту, які стаў слугой усіх, патрабуе ўсё больш цеснай сувязі з Ім, уважлівага прыслухоўвання да Яго слова, каб чэрпаць з Яго натхненне для сваіх учынкаў. Абвяшчаючы Год веры, які распачнецца 11 кастрычніка, я хацеў бы, каб кожны вернік мог зноў ступіць на дарогу навяртання сэрца.
   

    Фрагмент гаміліі Бенедыкта XVI у Бейруце, 16.09.2012 †

“Мера ўласнасці”
    Кс. праф. Юзаф Наумовіч
   Размаўляла Ганна Сасноўская
9/2012
У гэтым інтэрв’ю з кс. праф. Юзафам Наумовічам аўтарка Ганна Сасноўская закранае тэмы багацця і веры, убогасці і ўласнасці.
    Сп. Ганна прыгадвае словы Езуса, які кажа, што лягчэй вярблюду прайсці праз ігольнае вушка, чым багатаму ўвайсці ў Божае Валадарства. Кс. праф. Юзаф Наумовіч тлумачыць, што зыходзячы з кантэксту ўсёй Бібліі, Езус у дадзеным выпадку мае на ўвазе не чалавека багатага ўвогуле, а “багача” ў негатыўным сэнсе. Таго чалавека, якому багацце засланяе ўсё і ўсіх і які забывае, што атрымаў даброты ад Бога. Святар нагадвае, што ўласнасць сама па сабе не з’яўляецца чымсьці кепскім. Кепскім можа быць стаўленне чалавека да матэрыяльных даброт. Нідзе ў Бібліі Езус не асуджае ўласнасць, не ўхваляе беднасць. Чалавек, які штосьці мае, – даводзіць кс. праф. Юзаф, можа сам чымсьці падзяліцца, мае што даць бліжняму, што будзе праявай любові. Аднак, часта здараецца так, што матэрыяльныя даброты засланяюць чалавеку Бога і бліжняга, чалавек робіцца закладнікам уласнасці. Ад гэтага засцерагае Езус. †

Что такое наша жизнь? Да, жизнь – это неустанное странствование, долгая пилигримка. “Мы странники и пришельцы...”, – сказал святой апостол Павел в своем послании к избранному народу. Это путь сложный, путь, который полон препятствий и падений, заблуждений и ошибок, если это путь без Бога. Но этот путь может быть путем света и надежды, радости и благодати, если мы идем вместе с нашим Господом. И в очередной раз открыть и понять это нам помогла наша удивительная пилигримка.

Пилигримка на Ясную Гору в Ченстохово в знак благодарности Господу Богу и Его Пресвятой Матери за дар миссий, проходивших в этом году в приходах Верейки и Макаровцы Гродненской епархии, была организована нашими настоятелями – ксендзами Валерием Лисовским и Павлом Белоносом с 20 по 26 августа. †

“Мои мечты и чувства в сотый раз Идут к тебе дорогой пилигримов”.
    В. Шекспир

Што шукае пілігрым? Здаецца, такое простае пытанне, але няпроста даць адказ...
    “Што”. Калі мы сапраўды нешта згубілі, мы прыкладаем намаганні, каб знайсці гэта. Часам вельмі цярпліва, часам са слязамі і ў роспачы, але мы стараемся знайсці нешта каштоўнае – маленькі ці вялікі, але сапраўдны скарб. Ці станем мы шукаць штосьці непатрэбнае? Зразумела, што не. І гэта так натуральна, калі мы бачым чалавека ў пошуку, мы адразу пытаемся: “Што ты згубіў? Табе дапамагчы?”
    “Шукаць”. Гэты дзеяслоў сапраўды азначае дзеянне, бо немагчыма шукаць, стоячы на месцы альбо ў бяздзеянні. Пошук мае пачатак і мае пэўнае заканчэнне. Пошук займае час. Ці трэба адкладаць свае справы, пакідаць кола свайго камфорта? “Quod satis est, cui contingit, nil amplius optet”. – “У кожнага ёсць дастаткова, не трэба шукаць, жадаць большага”. Але ж мы шукаем. †

Хвала Хрысту!
   Вітаю ўсіх Чытачоў рубрыкі “На скрыжаванні”. Я спадзяюся, што пасля доўгага летняга адпачынку Вы гатовыя да новых адкрыццяў? Абяцаю, нас чакае шмат чаго карыснага і цікавага.
    Дарэчы, наконт абяцанняў. Паразважаем у верасні над адказнасцю за іх. На хвілінку прыпынімся і паспрабуем зразумець усю глыбіню такіх паняццяў як “цярплівасць”, “пакора”. Далей нас чакае хіт мінулага лета сярод пілігрымаў і прапанова нарачоным знайсці адказы ў кнізе Барбары Сайнок “Пакліканыя да любові”.
    Трошкі ўвагі межам, якія павінны існаваць у думках, дзеяннях і словах, а таксама прабелам, якія часам абцяжарваюць жыццё.
    Што ж, тады з Богам наперад!

  ВЫКАЗВАННЕ З БІБЛІІ: “Цярпеннем вашым ратуйце душы вашыя” (Лк 21, 19).
    Менавіта яно здольна засцерагчы, не дапусціць, прымусіць перамяніць свой пункт гледжання. Цярпенне грунтуецца на падставе спакою, пакоры. Такі стан з’яўляецца мяжой паміж незразумеласцю і ўдзячнасцю. Кожны, хто давярае Богу, атрымлівае вялікія ласкі і дар мудрасці. Нездарма ж кажуць, што Бог дае столькі, колькі чалавек можа сцярпець. Атрымаў – значыцца сцерпіш. Унутрана адновішся і набярэшся вопыту. †

Адыход з гэтага свету блізкай асобы – гэта заўсёды цяжкая падзея ў жыцці чалавека.
    Вельмі часта ў святле такіх падзей многія задаюць пытанне: “Колькі павінна доўжыцца жалоба па памерлых?” Ці таксама: “Як доўга трэба насіць убранне, якое выражае нашу жалобу?” Многія адказваюць, што паўгода ці год. Гэта залежыць найперш ад таго, кім была гэтая памерлая асоба для нас. Аднак, разважаючы на гэтую тэму, трэба сказаць, што Касцёл афіцыйна не выказаўся на тэму жалобы па памерлых і не мае канкрэтных правіл, што датычаць жалобы. Нягледзячы на тое, што Касцёл акружае памерлых пашанай, аб тым, колькі павінна працягвацца жалоба, што можна рабіць падчас яе, а чаго трэба пазбягаць, нічога не было сказана.
    Гаворачы аб жалобе па памерлых, трэба сказаць, што яна з’яўляецца натуральнай рэакцыяй чалавека на смерць. Хтосьці, каго ты любіш, памёр, і ты ніколі зноў не ўбачыш яго на гэтым свеце. Практыка жалобы па памерлых фарміравалася ў народнай традыцыі і прымала розныя формы. Яна заключаецца ў першую чаргу ва ўстрыманні на пэўны час ад удзелу ў забавах, а таксама ў нашэнні адзення чорнага колеру на працягу пэўнага часу. †

Езус сказаў сваім вучням: “Прасіце, і будзе дадзена вам; шукайце, і знойдзеце; стукайце, і адчыняць вам. Бо кожны, хто просіць, атрымлівае; хто шукае, знаходзіць; і хто стукае, таму будзе адчынена”.
    (Мц 7, 7-8)

Увесь лес цешыўся цёплай і сонечнай раніцай. Птушкі захапляліся сонейкам, гучна спявалі яму свае вясёлыя песні, а матылькі і кветкі выхваляліся перад ім сваімі пярэстымі ўборамі. Усім хацелася, каб сонейка даўжэй заставалася на небе і не хавалася за аблокі. Раніцай у сонечных промнях усім было так прыемна і радасна, што ніхто ў лесе зусім не заўважаў ледзь чутныя ўсхліпванні ў густой траве. І толькі сонца раптам адчула, што да яго хтосьці звяртаецца ў малітве і чамусьці ўсім сэрцам просіць перастаць свяціць.†