Pytania i odpowiedzi

Aby przyjąć chrzest kandydat najpierw musi wyrazić chęć zostania chrześcijaninem. Zwykle odbywa się to podczas indywidualnej rozmowy z kapłanem. Gdy chodzi o chrzest dziecka, to pragnienie wyrażają rodzice.
    Podczas udzielania chrztu za dziecko uznaje się osobę do 7 roku życia włącznie. Jeśli jest starsza, powinna zostać ochrzczona jako człowiek dorosły (por. KPK, kan. 852 §1, kan. 97). †

Z powodu swej bezgranicznej miłości Pan Jezus na zawsze pozostał wśród nas w Eucharystii i pragnie, by każdy przyjmował Go jako pokarm, który daje życie wieczne. Ofiarny charakter sakramentu przejawia się już w słowach jego ustanowienia: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane” oraz „Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 19-20). Ofiara krzyża i ofiara Eucharystii są jedną i tą samą ofiarą. Ten sam jest też ofiarodawca. Różnią się tylko sposoby złożenia tej ofiary: krwawy – na krzyżu, bezkrwawy – w Eucharystii.
    Jednak udział w Najświętszej Ofierze nie zawsze jest możliwy. Istnieją do tego różne powody, na przykład brak kapłana, duża odległość do świątyni, choroba czy wewnętrzny stan duszy. Wyjściem w takich sytuacjach jest przyjęcie Komunii duchowej. †

Ludzkie zdrowie jest ułomne. Człowiek od wieków na wszelkie sposoby próbuje bronić się przed słabością, starością, a nawet przed śmiercią. Ten fakt sprzyjał powstaniu alternatywnej medycyny i pozostaje źródłem tworzenia różnych metod terapii w ramach niej. †

Хрыстос заснаваў толькі адну Царкву і горача маліўся аб еднасці сярод хрысціян.
Chrystus założył tylko jeden Kościół i gorąco się modlił o jedność wśród chrześcijan. Niestety, w historii chrześcijaństwa miały miejsce liczne podziały z powodu ludzkiej niedoskonałości. Tym nie mniej, istnieją pewne cechy, dzięki którym można odróżnić prawdziwy Kościół Chrystusowy.
1. Wieczność. Kościół powinien istnieć od założenia do dnia dzisiejszego. Nie może być ograniczony okresem czasu. Kościół posiada tę cechę. Mimo wyzwań i prześladowań trwa do dziś. †

Wyraz „kuria” pochodzi z języka łacińskiego.
W Starożytnym Rzymie w ten sposób określano miejsce posiedzeń senatu lub sądu. W Kościele katolickim pojęcie „kuria” oznacza administrację Stolicy Apostolskiej (Kurii Rzymskiej), poszczególnych diecezji, a także prowincji zakonnych czy towarzystw życia apostolskiego. †

Seminaria duchowne – diecezjalne i zakonne – to miejsca formacji i przede wszystkim jedności w drodze (por. Jan Paweł II, Pastores dabo vobis, 60). Zgodnie z celem seminarium duchowne można uważać za kontynuację wspólnoty apostołów zgromadzonych przy Jezusie Chrystusie, którzy słuchali Jego słów, przeżywali Paschę (tajemnicę zbawczej męki, śmierci i zmartwychwstania), czekali na dar Ducha Świętego, aby później pójść z powierzoną im misją (posłanie i zadanie). †

W księdze Dziejów Apostolskich została przytoczona pouczająca historia, która klarownie pokazuje naturę wróżbiarstwa. Chodzi o wędrówkę misyjną apostoła Pawła do miasta Filippii. Towarzyszył mu ewangelista Łukasz, który to prowadzi narrację: „Kiedy szliśmy na miejsce modlitwy, zabiegła nam drogę jakaś niewolnica, opętana przez ducha wieszczego. Przynosiła ona duży dochód swym panom” (Dz 16, 16). W tym fragmencie wyraźnie się mówi, że opętanie może przejawiać się również w pociągającej formie, poprzez przepowiednie, czyli proroctwa. „Ona to, biegnąc za Pawłem i za nami, wołała: «Ci ludzie są sługami Boga Najwyższego, oni wam głoszą drogę zbawienia». Czyniła to przez wiele dni” (Dz 16, 17-18). Jak zareagował apostoł? „Paweł, mając dość tego, odwrócił się i powiedział do ducha: «Rozkazuję ci w imię Jezusa Chrystusa, abyś z niej wyszedł». I w tejże chwili wyszedł” (Dz 16, 18).†

Trzeba koniecznie podzielić te dwa wymienione zagadnienia: poświęcenie życia Bogu a ofiarowanie cierpienia za innych ludzi. Poświęcenie życia Bogu to droga podążania za ewangelicznymi radami czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, sposób doskonałego naśladowania Zbawiciela w Jego czynach (w Kościele jest obecne w różnych formach życia zakonnego). „Rady ewangeliczne, w ich wielości, są proponowane wszystkim uczniom Chrystusa. Doskonałość miłości, do której są powołani wszyscy wierni, nakłada na tych, którzy w sposób wolny przyjmują wezwanie do życia konsekrowanego, obowiązek praktykowania czystości w bezżenności dla Królestwa, obowiązek ubóstwa i posłuszeństwa. [...] Stan życia konsekrowanego ukazuje się zatem jako jeden ze sposobów przeżywania «bardziej wewnętrznej» konsekracji, która opiera się na chrzcie i polega na całkowitym oddaniu się Bogu. W życiu konsekrowanym wierni, za natchnieniem Ducha Świętego, decydują się w sposób doskonalszy iść za Chrystusem, poświęcić się umiłowanemu nade wszystko Bogu oraz, dążąc do doskonałej miłości w służbie Królestwa, głosić w Kościele chwałę świata, który ma przyjść, oraz być jego znakiem” (KKK, 915-916). †